Αυτή τη μέρα κάθε χρόνο, ψάχνω απεγνωσμένα στις αποθήκες του μυαλού και της μνήμης για να ανανεώσω το μήνυμα και να το συζητήσω με τον 23χρονο γιό μου. Διαβάζω και την επίκαιρη αρθρογραφία-σχολιογραφία, καταφεύγω και στα αναμασημένα ιστορήματα για «μια αναθεώρηση των πραγμάτων» με σημερινή ματιά.
Αμηχανία. Έχουν αλλάξει, από τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις και με ταχύτητα ανείπωτου δέους, τόσα πολλά από τότε – όσα δεν άλλαξαν αιώνες πριν. Κυρίως, έχουν μετακινηθεί (και μεταμφιέζονται με άπειρους τρόπους, μέσα από απρόσωπες «επαναστάσεις», εκτός και εντός κρατικών, θεσμικών και μη οντοτήτων) τα κέντρα εξουσίας και διακυβέρνησης.
«Ήταν μια λέξη μοναχά: Ελευθερία – κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά». Σήμερα, οι λέξεις – τα «σημαίνοντα» της αποδομημένης και αποσπασματικής γλώσσας μας, πολλές. Όμως, τα «σημαινόμενα», άδηλα και απρόβλεπτα. Μας προσπερνάνε εν ριπή οφθαλμού, ανύποπτα σε υποδόρια διαδρομή και πριν τα κατανοήσουμε, μας εγκλωβίζουν σε τετελεσμένα, μέσα σε συσκευασία κατ’ επίφασιν δημοκρατιών (όταν η βούληση ναρκώνεται, οι ακόλουθοι πολλαπλασιάζονται).
Αυτή τη μέρα, όντας δεμένος σε κόμπο απέναντι στον γιό μου, καταφεύγω στους Ποιητές και στην Ποίηση, όπου στον άπλετο χώρο της αναπνέει κάθε ερμηνεία. «‘Οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» – Ανδρέας Κάλβος. Και νομίζω πως αν ο Μιχάλης Κατσαρός ζούσε σήμερα, θα ξαναέγραφε με διαφορετικά «σημαινόμενα» το δικό του «Αντισταθείτε» (Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν).
Στη μνήμη των παιδιών και των ποιητών που χάθηκαν…
*από το προσωπικό λογαριασμό του Γιάννη Ρούντου στο Linkedin.
