του Νίκου Σακελλαρίου
Eξίσωση με πολλούς αγνώστους είναι ο κλάδος της υγείας για τις ασφαλιστικές.
Μπορεί οι ρυθμοί ανόδου της μεσοσταθμικής παραγωγής να είναι 20% ανά έτος τα τελευταία 3 χρόνια, μπορεί ο κλάδος να θεωρείται το δέλεαρ ή το δόλωμα για τις υπόλοιπες ασφαλίσεις των μεικτών εταιρειών αλλά κρύβει κινδύνους. Κατ’ αρχήν μετά τις τελευταίες επιχειρηματικές εξελίξεις και την είσοδο των funds στις ιδιωτικές κλινικές, οι άγνωστοι της εξίσωσης έχουν πολλαπλασιαστεί. Είναι οι ασφαλιστικές, οι ιδιωτικές κλινικές ως management, τα funds ως μέτοχοι και βεβαίως οι γιατροί είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες είτε ως… μέτοχοι. Εάν υποθέσουμε ότι τα βρίσκουν οι ασφαλιστικές με το management των κλινικών, θα τα βρεί το management με τα funds; Θα υπάρξει συννενόηση με τους γιατρούς ως ελεύθεροι επαγγελματίες; Και εάν διαφωνήσουν οι γιατροί –μέτοχοι (όπως έγινε πρόσφατα στο ΥΓΕΙΑ) τότε τι γίνεται;
Και όλα αυτά μέσα σε περιβάλλον Solvency II που ουσιαστικά πρέπει να διασφαλίζει μεγάλες αποθεματοποιήσεις για τον κλάδο των ασφαλιστικών. Α, και κάτι άλλο…
Ποιος μας διασφαλίζει ότι το Κράτος θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του και δεν θα συνεχίσει επ’ αόριστον το claw back και το rebate στις υποχρεώσεις του;
Μην εντυπωσιάζεστε φίλοι μου από τα νούμερα παραγωγής του κλάδου. Μπορεί να αυξάνονται αλλά αυξάνονται και οι υποχρεώσεις προς αποζημίωση μέσα σε ένα αντιφατικό περιβάλλον. Για παράδειγμα, μπορεί η ασφαλιστική να πληρώνει μία συγκεκριμένη αμοιβή στον χειρουργό γιατρό αλλά είστε σίγουροι ότι αυτός θα την δεχθεί; Το γράφουμε γιατί είμαστε μάρτυρες πολλών διαφωνιών που κτυπούν υπογείως (ενίοτε και εμφανώς) τις προσπάθειες των ασφαλιστικών.