της Δήμητρας-Ιωάννας Λύχρου, Πρόεδρος ΔΣ ΕΕΑΕ
Ανήμερα Τσικνοπέμπτης ξυπνήσαμε σε μία εφιαλτική πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που δεν περιμέναμε να βιώσουμε ξανά στην Ήπειρό μας.
Άλλος ένας πόλεμος, αλλά αυτή τη φορά στην Ευρώπη, με στόχο τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό και τις εδραιωμένες αξίες.
Βλέπουμε τώρα πόλεις να καίγονται κάτω από ρουκέτες, όλμους και βλήματα.
Οικογένειες ξεκληρίζονται, ζωές θρυμματίζονται. Και στα χείλη όλων μας υπάρχει ένα ΓΙΑΤΙ.
Γιατί ξανά ένας ανείπωτος πόνος, γιατί ο απάνθρωπος τρόμος, γιατί άμαχοι γέροντες και γυναίκες με παιδιά να τρέχουν μέρα νύχτα στα καταφύγια;
Ποιός ανισόρροπος ναρκισσισμός καθορίζει τις τύχες του κόσμου και ποιός αυταρχισμός στρέφει τα βέλη του και βάζει στο στόχαστρο την Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ειρηνική συνύπαρξη;
Γινόμαστε μάρτυρες ενός πραγματικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα θαυμαστές ενός λαού που αντιστέκεται και μάχεται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του!
Είναι πολύ δυνατά τα συναισθήματα της θλίψης, της αγωνίας, του αποτροπιασμού και του θαυμασμού, ώστε να τα αφήσει το «Διασφαλίζω» ασχολίαστα.
Από πλευράς μας ως ΕΕΑΕ τρέξαμε να προσφέρουμε ό,τι μπορούσαμε, φάρμακα, γάζες, επιδέσμους, χειρουργικά γάντια, θέλοντας να απαλύνουμε με αυτό τον τρόπο την αδυναμία μας για κάτι περισσότερο. Νοιώθουμε ότι αυτή η προσφυγική κρίση μάς αφορά όλους και με έναν τρόπο διαφορετικό, όχι γιατί οι άνθρωποι είναι λευκοί, χριστιανοί και ευρωπαίοι, αλλά γιατί ακόμη και την προηγούμενη μέρα είχαν μια κανονική ζωή με ελευθερία, δουλειά, μόρφωση και ευκαιρεία να ονειρεύονται το αύριο τους.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε αυτός ο αδελφοκτόνος πόλεμος να σταματήσει σήμερα και εμείς ως Έλληνες, έχοντας στα μάτια και το μυαλό την ιστορική και μαχητική κοινότητα των Ελλήνων της Μαριούπολης, το ευχόμαστε με όλη μας την ψυχή.
*από το περιοδικό ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΩ
