Συνέντευξη στην Ελενα Ερμείδου
Παρά τ’ ότι οι περιουσίες που καταστρέφονται στην Ελλάδα στην πλειοψηφία τους είναι ανασφάλιστες, ο έλληνας δεν αποκτά ασφαλιστική συνείδηση δηλώνει σε συνέντευξη της στο IW η κα Εύα Λαμπρινούδη, Διευθύντρια Γενικών Κλάδων στην Ευρωπαϊκή Πίστη. Κάτι που είναι υπαρκτό και ισχύει σε όλο τον κόσμο είναι η συνεργασία ασφαλιστικών και πολιτείας ώστε να εξασφαλιστούν οι αποζημιώσεις, χωρίς να επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός, ωστόσο στην Ελλάδα αυτό δεν ισχύει, η ίδια προσθέτει, συμπληρώνοντας ότι το μοντέλο που εφαρμόζει σήμερα το Ελληνικό κράτος δεν αποζημιώνει τον Έλληνα πολίτη ούτε κατ’ ελάχιστον.
–Ένας κίνδυνος που κοστίζει ακριβά, είναι ο κίνδυνος των φυσικών καταστροφών. Παρά ταύτα, οι οικονομικές ζημιές που προέρχονται από τις φυσικές καταστροφές είναι κάθε χρόνο σχεδόν τριπλάσιες των ασφαλισμένων. Πώς το εξηγείτε αυτό;
Οι οικονομικές ζημιές που προέρχονται από τις φυσικές καταστροφές είναι ανυπολόγιστες. Διαπιστώνουμε κάθε φορά, μετά από κάποιο ακραίο φυσικό φαινόμενο, ότι δεν έχει ενεργήσει προληπτικά η πολιτεία. Και δυστυχώς, οι περιουσίες που καταστρέφονται είναι ανασφάλιστες κατά το 85%.
Η Ελληνική ασφαλιστική βιομηχανία, αναλίσκεται χρόνια τώρα στο να αναδείξει τη σημασία της πρόληψης αλλά και να εκπέμψει το μήνυμα της αποτελεσματικής αντιμετώπισης των οικονομικών συνεπειών από τις φυσικές καταστροφές μέσα από το θεσμό της ασφάλισης.
Πάρα ταύτα οι Έλληνες δεν ανταποκρίνονται και δεν αποκτούν ασφαλιστική συνείδηση.
Για παράδειγμα, η καταστροφή που έπληξε την Δυτική Αττική στις 15/11/2017 (πλημμύρα) αναδείχθηκε ως το κορυφαίο επίκαιρο γεγονός, που αντί να διαπληκτίζονται όλοι για τις ευθύνες, θα έπρεπε να είναι όλες οι περιουσίες ασφαλισμένες. Από επίσημα στατιστικά όλες οι επιχειρήσεις που επλήγησαν ήταν ασφαλισμένες ενώ στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι κατοικίες ήταν ανασφάλιστες. Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν ασφαλίζονται» είναι ότι η ασφάλιση είναι προαιρετική και δεν υπάρχει ασφαλιστική συνείδηση.
–Για την περίπτωση της Ελλάδας, τι έχετε να μας πείτε. Που κυμαίνεται το ποσοστό των ασφαλισμένων ζημιών;
Οι ζημιές από φυσικές καταστροφές αυξάνονται κάθε χρόνο παγκοσμίως λόγω της κλιματικής αλλαγής. Η Αμερική πλήττεται από τους τυφώνες, η Ευρώπη από τις πλημμύρες, τους σεισμούς και τις φωτιές των δασών. Η Ελλάδα έχει την υψηλότερη συχνότητα στην Ευρώπη, τόσο στις πυρκαγιές των δασών όσο και στις πλημμύρες και τους σεισμούς και δεν δημιουργούνται ανάλογες υποδομές για πρόληψη τέτοιων καταστροφικών κινδύνων. Η σεισμικότητα της Ελλάδας είναι στην 1η θέση στη Μεσόγειο και στην 6η θέση παγκοσμίως.
Από το 1900 μέχρι σήμερα έχουν σημειωθεί τουλάχιστον 60 ισχυρές σεισμικές δονήσεις μεγέθους άνω των 6R εκ των οποίων 40 από αυτές προκάλεσαν θύματα.
Τα τελευταία 30 έτη το άμεσο κόστος από τους σεισμούς φτάνει τα 10δισ. ευρώ.
Ο πιο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός είναι ο σεισμός στις 7-9-1999 στην Πάρνηθα μεγέθους 5,9R. Οι συνολικές ζημιές ανήλθαν σε 3,5 δισ. ευρώ και οι πληρωθείσες αποζημιώσεις ανήλθαν στο ποσό των 130 εκατ. ευρώ. Αυτό γιατί το ποσοστό ασφάλισης τότε ήταν πολύ μικρότερο από σήμερα που αν ο σεισμός γινόταν μετά το 2009 τότε οι ασφαλισμένες ζημιές θα ήταν περίπου 1δισ. ευρώ. Που σημαίνει περίπου κάτι λιγότερο του 1/3 των συνολικών ζημιών.
Παρά ταύτα οι Έλληνες δεν ασφαλίζουν την κατοικία τους και από επίσημα στοιχεία μόνο το 15%-18% των Ελληνικών νοικοκυριών ασφαλίζονται στην Ελλάδα.
–Ποια είναι τα συνήθη σχήματα ασφάλισης τέτοιων κινδύνων, δηλαδή το κράτος με αντασφαλιστικές σε συνεργασία με ασφαλιστικές, και φορείς πολιτικής προστασίας, κάτι άλλο και τι μοντέλο εφαρμόζει το ελληνικό κράτος;
Σήμερα δεν υπάρχει συνεργασία ασφαλιστικών εταιριών και πολιτείας, κάτι που είναι υπαρκτό και ισχύει σε όλο τον κόσμο.
Το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αντιληφθεί ότι υπάρχουν λύσεις εκτός παραδοσιακών δομών της δημόσιας διοίκησης και συγκεκριμένα υπάρχει τεράστια διεθνής εμπειρία που μπορεί να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα, χωρίς καμιά επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, αρκεί να συνεργαστεί η πολιτεία με τις ασφαλιστικές εταιρίες που έχουν την υποδομή να εξασφαλίσουν τις αποζημιώσεις στους Έλληνες πολίτες.
–Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος σήμερα από το μοντέλο που εφαρμόζει και ποια τα οφέλη από την μεταφορά των κινδύνων αυτών σε ιδιώτες και στις αγορές κεφαλαίων;
Τα συνήθη σχήματα ασφάλισης καταστροφικών κινδύνων στο εξωτερικό είναι κράτος – ασφαλιστικές – αντασφαλιστικές – φορείς πολιτικής προστασίας. Είναι ένα μοντέλο που έχει προτείνει η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιριών και θα προταθεί και πάλι διαφοροποιημένο με την σημερινή κατάσταση.
Το μοντέλο που εφαρμόζει σήμερα το Ελληνικό κράτος δεν αποζημιώνει τον Έλληνα πολίτη ούτε κατ’ ελάχιστον. Οι δε διαδικασίες είναι επίπονες και χρονοβόρες. Ο τρόπος αντιμετώπισης των συνεπειών του σεισμού εκ μέρους της Ελληνικής πολιτείας , ο οποίος καθιερώθηκε το 1978 και αναθεωρήθηκε πολλές φορές έως σήμερα περιλαμβάνει 33% κρατική αρωγή και 67% έντοκο δάνειο με επιδοτούμενο κατά 100% επιτόκιο. Το σύστημα αυτό προκαλεί σημαντικό κόστος στην Ελληνική οικονομία και επιβαρύνει εξ ίσου όλους τους φορολογούμενους πολίτες. Εάν ο κίνδυνος των καταστροφικών γεγονότων μεταφερόταν μέσω της ασφάλισης στην ιδιωτική πρωτοβουλία, το κράτος δεν θα επωμιζόταν ούτε αυτό το ελάχιστο κόστος αλλά ούτε και τις τεράστιες ευθύνες που του αποδίδονται.
–Τι προϋποθέσεις πρέπει να πληροί ο πελάτης για να ασφαλιστεί έναντι φυσικών καταστροφών, ποια ασφαλιστήρια διαθέτουν αυτές τις καλύψεις και με τι κόστος;
Η ασφάλιση για καταστροφικούς κινδύνους, προϋποθέτει ασφάλιση για φωτιά βασικά από οποιαδήποτε αιτία και οι παράγοντες τιμολόγησης εξαρτώνται από το είδος του κινδύνου, την κατασκευή, το έτος κατασκευής, την τοποθεσία (ζώνη σεισμού), το ασφαλιζόμενο κεφάλαιο και το ιστορικό ζημιών. Επίσης να έχει νόμιμη άδεια.
