Του Νίκου Σακελλαρίου
Η ανάπτυξη της ασφαλιστικής αγοράς ως ένας δεύτερος ή τρίτος πυλώνας συντάξεων ήταν το ζητούμενο για δεκαετίες. Άλλοτε η ανετοιμότητα (ενίοτε και η ανωριμότητα ) της ασφαλιστικής, άλλοτε πολιτικά και τραπεζικά προσκόμματα, είχαν φρενάρει τις εξελίξεις. Η ασφαλιστική αγορά δείχνει σήμερα ότι μπορεί και να γίνει πάροχος συντάξεων σε Επαγγελματικά Ταμεία (δεύτερος πυλώνας) και, κυρίως, πάροχος ιδιωτικών συντάξεων. Βέβαια, θα χρειαστεί δουλειά για να επιτευχθεί αυτό αφού οι εταιρείες που μπορούν και ενδιαφέρονται ακόμη δεν έχουν τις απαραίτητες υποδομές γι’ αυτό. Χρειάζονται περισσότερο και πιο εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, γιατί σε κάθε περίπτωση η απονομή σύνταξης είναι μία εξαιρετικά δύσκολη και περίπλοκη υπόθεση.
Αν κάνουμε μία αναδρομή στο παρελθόν, τα πρώτα συνταξιοδοτικά ασφαλιστήρια έγιναν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και συνέχισαν με τους ίδιους ρυθμούς μέχρι και το 2000. Τότε και μέχρι το 2004 καταγράφηκε κύμα ρευστοποιήσεων συμβολαίων είτε επειδή τα κέρδη της περιόδου 1997-2001 ήταν μεγάλα (λόγω και του Χρηματιστηρίου) είτε λόγω φόβου μετά τη διόρθωση. Σήμερα, οι συνταξιούχοι-δικαιούχοι ιδιωτικών συντάξεων είναι αυτοί που είχαν την υπομονή να δουν τα συμβόλαιά τους να ωριμάζουν δηλαδή να εξαντλούν το χρόνο τους. Αυτοί οι ασφαλισμένοι, είναι πολύ λίγοι για να δώσουν εμπειρία και να χαρακτηρίσουν τις εταιρείες τους.
Για να μπορέσουν οι ασφαλιστικές να είναι πραγματικοί πάροχοι συντάξεων θα πρέπει, στην παρούσα φάση να συνεργαστούν και με το Κράτος και με τα Επαγγελματικά Ταμεία και τις εταιρείες asset management και βέβαια με τις τράπεζες. Σταδιακά και όσο θα μεγαλώνει η εμπειρία αλλά θα διαμορφώνεται καλύτερα το συνταξιοδοτικό πλαίσιο, ίσως καταφέρουν να διεκδικήσουν την αυτονομία. Θα πρέπει επίσης να διαμορφωθούν και τα εποπτικά πλαίσια, να δημιουργηθούν νέα εξειδικευμένα προϊόντα που θα εξυπηρετούν τους ασφαλισμένους και τις εταιρείες.
