Η πολυαναμενόμενη συμφωνία με τους δανειστές της χώρας που εκπροσωπούνται από τους «θεσμούς» στο πλαίσιο της Ε.Ε. καταλήγει, όπως φαίνεται, στα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που είχε σχεδιάσει η κυβέρνηση. Σε αυτή την εξέλιξη δεν είναι άμοιροι ευθυνών ούτε η κυβέρνηση ούτε οι «θεσμοί».
Οι δανειστές, σκληρότεροι από ποτέ, εκβιάζουν ωμά τη χώρα προβάλλοντας συνεχώς νέες απαιτήσεις, οδηγώντας τη στο χείλος της καταστροφής, προκειμένου να αποδεχτεί την πλέον επαχθή συμφωνία που θα μπορούσε να υπογράψει ελληνική κυβέρνηση.
Ενώ αρχικά, στις 23 Ιουνίου, έδειξαν να συμφωνούν με τις προτάσεις της κυβέρνησης, προτάσεις που στην ουσία ήταν καθ’ υπόδειξη των ίδιων των δανειστών, αντί να προχωρήσουν στην υπογραφή, ανέκρουσαν πρύμνα και πρόβαλλαν νέες, ως και παράλογες, απαιτήσεις, τορπιλίζοντας την αρχική συμφωνία.
Λυπούμαστε που θα το πούμε, αλλά σταδιακά βλέπουμε το λεγόμενο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» να μετατρέπεται στο αντίθετό του. Αν τότε κοστολογούνταν περί τα 8 δισεκ. ευρώ παροχών, σε τόσα ήδη έχουν μετατραπεί τα μέτρα αφαίμαξης λαού και επιχειρήσεων τα οποία πρότεινε η ελληνική κυβέρνηση για να επιτευχθεί συμφωνία.
Παράλληλα, τα μέτρα ανάπτυξης, τα μόνα που μπορούν να μας βγάλουν από το τέλμα, είναι κυριολεκτικώς απαγορευμένα, ενώ και η συζήτηση για διευθέτηση του χρέους παραμένει στο ευχολόγιο των εταίρων μας.
Η συμφωνία, είτε όπως την πρότεινε η κυβέρνηση, είτε βαρύτερη στην κατάληξή της, δεν είναι παρά μια ακόμη συμφωνία – μνημόνιο υφεσιακού χαρακτήρα με την υπογραφή μιας κυβέρνησης που εκλέχτηκε για την ακριβώς αντίθετη αποστολή!
Περνώντας σε επίπεδο διαπραγματεύσεων με τους «Θεσμούς» βλέπουμε να απορρίπτεται σειρά ισοδύναμων μέτρων και απαιτείται και πάλι «ζεστό χρήμα» από νέες περικοπές και αύξηση φόρων. Προφανώς οι ελληνικές προτάσεις, που στην πραγματικότητα είναι εξοντωτικές για επιχειρήσεις και καταναλωτές, οδήγησε τους δανειστές να πιστέψουν ότι μπορούν να απαιτούν αυθαίρετα ό,τι θέλουν και όποτε θέλουν και να έχουν ελπίδα επιτυχίας!
Η ευθύνες της κυβέρνησης εδώ είναι βαριές αφού δεν έπεισε τους δανειστές ότι η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι αλλά χώρα που υπερασπίζει με όποιο κόστος το δίκαιό της.
Επί του πρακτέου, βλέπουμε την κυβέρνηση να προβάλει ως ελάχιστη, έστω, «επιτυχία» το πρόγραμμά των 8 δις. βαρών για ενάμιση χρόνο! Αν μάλιστα η χώρα εξαναγκαστεί να αποδεχτεί και άλλα μέτρα, το ποσό θα αυξηθεί αναλόγως της κατάληξης. Ποιος όμως μπορεί να πιστεύει ότι αυτό είναι επιτυχία και με τέτοια αφαίμαξη μπορεί να υπάρξει προοπτική για τη χώρα;
Με τι θα κινηθεί η αγορά όταν είναι στεγνωμένη και τα μέτρα θα τη στεγνώσουν ακόμη περισσότερο;
Τι σημαίνει για τις επιχειρήσεις και τον καταναλωτή, η μαζική μετάταξη τροφίμων στον ανώτερο συντελεστή ΦΠΑ, και η πρόθεση αύξησης του ΦΠΑ αδιακρίτως σε πλούσια και φτωχά νησιά που έχουν μειωμένο ΦΠΑ;
Κατά πόσο η κυβέρνηση θα αρνηθεί τη μετάταξη της εστίασης στον υψηλό συντελεστή;
Από πού φαίνεται ότι η απρογραμμάτιστη εφάπαξ φορολογία 12% σε επιχειρήσεις με περισσότερα των 500 χιλ. κερδών και η αύξηση του συντελεστή φορολογίας των εταιρειών που πρότεινε η κυβέρνηση, μπορεί να συμβάλει σε επενδύσεις και ανάπτυξη; Ήδη με αυτή την κατάσταση (φορολογία, αποδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, διαφθορά, ατελείωτη γραφειοκρατία, αποδιοργανωμένες υποδομές, μειωμένες δημόσιες επενδύσεις κ.α.) οι επενδυτές κρίνουν ότι είναι ασύμφορη κάθε επένδυση στη χώρα μας. Τι επιδιώκει η κυβέρνηση με την αύξηση του φόρου;
Πως ο «υπό κατάργηση» ΕΝΦΙΑ παραμένει ανέγγιχτος;
Γιατί η κυβέρνηση δεν είδε με μεγαλύτερη προσοχή ποια σημεία μπορούν να δώσουν μειώσεις δαπανών χωρίς μεγάλες παρενέργειες και επέλεξε μόνο την αύξηση των φόρων;
Τα μέτρα που η κυβέρνηση πρότεινε, πολλές φορές κάνουν τον αναγνώστη να νομίζει ότι είναι θέσεις – προτάσεις των δανειστών προς τη χώρα μας και όχι προτάσεις της ιδίας προς τους δανειστές. Δυστυχώς, μετά από 5 μήνες διαπραγμάτευσης, καταντήσαμε να μην αναγνωρίζουμε ποιες είναι οι θέσεις της κυβέρνησης και ποιες των δανειστών!
Σταθήκαμε, ως ιδιωτικός τομέας, κριτικά υποστηρικτές της κυβέρνησης βάζοντας «πλάτες» για να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα με τους δανειστές, καλύτερο από τους προηγούμενους που κυβέρνησαν. Ήταν για όλους αυτό μια ελπίδα, μια ευχή, μια απαίτηση ακόμη και όταν καταλαβαίναμε ότι οι επιχειρήσεις θα κληθούν να κάνουν θυσίες. Όμως, όταν υπάρχει προοπτική ανάπτυξης, αυτές οι θυσίες είναι πάντα αποδεκτές. Τι γίνεται όταν οδηγούν σε ακόμη χειρότερη κατάσταση; Το αδιέξοδο είναι ασήκωτο.
Βλέποντας τα αδιέξοδα, μπορούμε να πούμε ότι είμαστε μπροστά σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία ή σε συμφωνημένη πτώχευση;
Μέχρι που γράφονται αυτές οι γραμμές, μεσημέρι 25ης Ιουνίου 2015, οι προθέσεις των δανειστών δεν είχαν ξεκαθαρίσει, παρότι στον «αέρα» τα φίλα προς αυτούς μέσα ενημέρωσης, έστελναν την Ελλάδα στον Καιάδα.
Εμείς πιστεύουμε ότι, και αυτή την ώρα, η κυβέρνηση έχει τη δύναμη και τη στήριξη τη δική μας και της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού να προβάλλει αντίσταση και να σώσει τη χώρα από την καταστροφή. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτό που προβάλει ως ριζική και εξιλεωτική λύση είναι να προχωρήσει η χώρα σε μεγάλες αποφάσεις και μεγάλες τομές πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να υπερασπίσουμε το εθνικό μας δίκαιο στο διεθνές στερέωμα.
