της Ελενας Ερμείδου
Στην δεκαετία του’70, τότε που οι φορείς που εκπροσωπούσαν τον Κλάδο ήταν τρεις: Η Ένωση Τραπεζικών Ασφαλιστικών Εταιριών, η Ένωση των ξένων Ασφαλιστικών Εταιριών και η Ένωση των Ελληνικών Ασφαλιστικών Εταιριών ανατρέχει ο Διευθύνων Σύμβουλος της Interlife Ασφαλιστικής, αναζητώντας την ευθύνη που ο κλάδος δεν πετύχε να αποκτήσει μεγαλύτερη συμμετοχή στο ΑΕΠ της χώρας, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Ακριβώς, την ίδια εποχή στην υπόλοιπη Ευρώπη, διευκρινίζει υπήρχε ένας φορέας σε κάθε χώρα, με αποτέλεσμα να γίνεται ενιαία και συστηματική επεξεργασία στοιχείων και να εξάγονται ασφαλή συμπεράσματα που βοηθούσαν στην ανάπτυξη του Κλάδου. Αντίθετα, στην Ελλάδα οργανωμένη αξιοποίηση στοιχείων δεν υπήρχε, τουλάχιστον, μέχρι το 1992 που ενοποιήθηκε ο Κλάδος υπό την Ένωση Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδος.
Δεν είναι τυχαίο, ο ίδιος προσθέτει ότι μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει ενιαία και συνολική απεικόνιση των στατιστικών στοιχείων του κλάδου ολόκληρης της ασφαλιστικής αγοράς, παρά μόνο των στοιχείων που προέρχονται από Εταιρίες μέλη της ΕΑΕΕ. Ωστόσο, ακόμη και μ’ αυτές τις συνθήκες, ούτε η ΕΑΕΕ, ούτε οι ασφαλιστικές κατάφεραν μέχρι σήμερα να περάσουν στον κόσμο την αναγκαιότητα της Ασφάλισης, τη λεγόμενη ασφαλιστική συνείδηση.
Το Κράτος ουδέποτε ασχολήθηκε με το θέμα αυτό – πόσο μάλλον αυτή τη δύσκολη εποχή, ωστόσο, εξηγεί ότι οι ίδιοι οι επαγγελματίες του κλάδου έπρεπε να είχαν ασχοληθεί , αντί να οργανώνουν κάθε τόσο εκδηλώσεις και τους πόρους αυτούς να διαθέτουν για την προώθηση του της Ασφαλιστικής ιδέας σε ευρύ ή σε στοχευμένο κοινό, να χρηματοδοτούν σχετικές έρευνες, καμπάνιες κλπ.
