Του Ιωάννη Παν. Βοτσαρίδη*
Μεταξύ των πρόσφατων εξελίξεων που αφορούν την Ασφαλιστική Αγορά ήταν και η απόσυρση (από το νέο Κλιματικό Νόμο) του άρθρου 23, που προέβλεπε ότι από την 1η Ιανουαρίου 2025 τα νέα κτίρια που βρίσκονται σε ζώνες υψηλής τρωτότητας ασφαλίζονται υποχρεωτικά, ενώ η ύπαρξη ασφαλιστηρίου συμβολαίου αποτελεί προϋπόθεση για την ηλεκτροδότηση του κτιρίου.
Σημειώνεται ότι υψηλής τρωτότητας θεωρούνται οι περιοχές που βρίσκονται σε γεωγραφικές ζώνες υψηλής πιθανότητας πλημμύρας ή πλησίον δασικών περιοχών που χαρακτηρίζονται από υψηλό κίνδυνο πυρκαγιάς.
Η εξέλιξη αυτή προβληματίζει τον Ασφαλιστικό κόσμο, δεδομένου ότι σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες θεσπίζονται μέτρα και εφαρμογές για έμμεση ή άμεση υποχρεωτικότητα ασφάλισης κτιρίων σε παρόμοιες περιοχές. Εάν, επιπλέον, λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι στη χώρα μας:
• Μόλις το 15% των Κατοικιών και το 20% των Επιχειρήσεων είναι ασφαλισμένες με τις βασικές καλύψεις (Φωτιά, Πλημμύρα, Αστική Ευθύνη κ.λπ.), και οι περισσότερες από αυτές υποχρεώνονται να το κάνουν λόγω Στεγαστικού Δανείου.
• Σε σύνολο περίπου 7 εκατ. ιδιωτικών αστικών ακινήτων μόλις το 1/7 είναι ασφαλισμένα.
• Μόνον το 33% των επιχειρήσεων έχουν ασφαλιστική κάλυψη εν γένει για τα περιουσιακά στοιχεία της επιχείρησης.
• 2,2 δις ήταν το κόστος για το Κράτος για ζημίες από πλημμύρες και πυρκαγιές από το 2020 και μετά.
• 400 εκατ. € πλήρωσαν από το 1993 έως το 2020 οι Ασφαλιστικές Εταιρείες για αποζημιώσεις Φυσικών Καταστροφών.
Τα νούμερα, λοιπόν, μιλούν από μόνα τους. Η έλλειψη Ασφαλιστικής Συνείδησης, αλλά και η Οικονομική Κρίση περιορίζουν δραματικά την ασφαλιστική κάλυψη περιουσιακών στοιχείων στη χώρα μας, με εξαίρεση τις περιπτώσεις όπου αυτή είναι υποχρεωτική (π.χ. Αυτοκίνητο, Στεγαστικό Δάνειο κ.λπ.).
Επίσης, ανησυχητικά είναι και τα εξής στοιχεία:
• Παρ’ όλο που τα Ασφάλιστρα στη χώρα είναι πολύ χαμηλά (π.χ. 120€ ετησίως για ασφάλιση βασικών καλύψεων μέσης κατοικίας) ο Έλληνας συνεχίζει να μην ασφαλίζεται και, ουσιαστικά, προτιμά να πληρώνει τις ζημίες εκ των υστέρων από την τσέπη του, αντί να δρα προληπτικά με μια ελάχιστη δαπάνη.
• Παρ’ όλο που οι πρόσφατες και παλαιότερες πυρκαγιές και οι όλο και πιο συχνές πλημμύρες σε αστικές περιοχές τα τελευταία χρόνια κατέδειξαν ότι οι αποζημιώσεις του Κράτους είναι πολύ χαμηλές (30% – 40% της πραγματικής ζημιάς) αλλά και ιδιαίτερα χρονοβόρες, οι ιδιοκτήτες ακινήτων αποφεύγουν πεισματικά την Ασφάλιση, η οποία, κατά κανόνα, συνεπάγεται άμεσες αποζημιώσεις στο σύνολο της ζημιάς.
• Παρ’ όλο που είμαστε η πιο σεισμογενής χώρα στην Ευρώπη, η έννοια “ασφάλιση έναντι σεισμού” είναι άγνωστη στους περισσότερους πολίτες, ενώ αγνοείται συστηματικά και από το ίδιο το Κράτος…
Τέλος, είναι γνωστό ότι η Ελλάδα δαπανά 6 φορές λιγότερα κονδύλια για Ασφαλιστικές καλύψεις ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της, σε σχέση με τον Μέσο Όρο της Ε.Ε.
Συμπερασματικά, παρ’ όλο που η Κλιματική Αλλαγή φέρνει δραματικά στο προσκήνιο την άμεση ανάγκη ασφάλισης των Ακινήτων από Φυσικές Καταστροφές, η Πολιτεία δεν προχωρά στην υποχρεωτικότητα. Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, ότι θα προχωρήσει σύντομα στην παροχή φορολογικών κ.ά. κινήτρων για την Ασφαλιστική κάλυψη αυτής της κατηγορίας ακινήτων, κάτι που θα κινητοποιούσε τους πολίτες και θα απέφερε και άμεσο όφελος στο Κράτος από τον Φόρο Ασφαλίστρων (15%) και τους αυξημένους Φόρους από την Ασφαλιστική Εταιρεία (λόγω αύξησης Κερδοφορίας).
*Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος, INTERLIFE Α.Α.Ε.Γ.Α
