Έκπληξη αλλά και αγανάκτηση έχει προκαλέσει στον ιατρικό κόσμο το «φιρμάνι» Μπερσίμη για τη συνταγογράφηση φαρμάκων, που συνοδεύεται από αυστηρή προειδοποίηση για κυρώσεις στους παραβάτες (εδώ).
Για τους γιατρούς είναι ξεκάθαρο πως ο ΕΟΠΥΥ επιχειρεί αυθαίρετα να αλλάξει τους κανόνες συνταγογράφησης, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν τις ισχύουσες διατάξεις, καθώς και όσα έχουν ήδη κριθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγαν κατά του Ν. 4052/2012 για τη συνταγογράφηση βάσει δραστικής ουσίας και των εφαρμοστικών του διατάξεων.
Το 2014 το ανώτατο δικαστήριο αποφάνθηκε πως «Η υποχρεωτική συνταγογράφηση με βάση την δραστική ουσία δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αναιρεί την επιστημονική ανεξαρτησία των ιατρών. Εξάλλου, ο ιατρός δεν εμποδίζεται να υποδείξει στον ασθενή του συγκεκριμένο φάρμακο αναφοράς, το οποίο θεωρεί καταλληλότερο σε σχέση με το αντίστοιχο γενόσημο, και σε περιπτώσεις, που δεν εμπίπτουν στις εξαιρέσεις, οι οποίες προβλέπονται στην προσβαλλομένη ή υπερβαίνουν το ποσοστό του 15%, με συνέπεια, στην περίπτωση αυτή, την επιβάρυνση του ασθενή – ασφαλισμένου, σύμφωνα με την προσβαλλόμενη ΕΜΠ4/17.11.2012 απόφαση του Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας, με τη διαφορά μεταξύ της λιανικής και της ασφαλιστικής τιμής, χωρίς, πάντως, να απαγορεύεται η εκτέλεση της συνταγής».
Επίσης, με απόφασή του το ΣτΕ το 2016 δέχτηκε ότι «έχει κατοχυρωθεί το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών στην προστασία της υγείας, ……. ότι το Κράτος και οι οργανισμοί κοινωνικής ασφαλίσεως υποχρεούνται να παρέχουν στους πολίτες υπηρεσίες υγείας υψηλού επιπέδου. Μόνο δε το κριτήριο της οργανώσεως του συστήματος φαρμακευτικής περιθάλψεως και συνταγογραφήσεως ή η επίτευξη οικονομικού στόχου (δηλ. την συγκράτηση της φαρμακευτικής δαπάνης έρχεται σε αντίθεση προς τις παραπάνω διατάξεις… Η [φαρμακευτική] αγωγή δε αυτή πρέπει να αποφασίζεται και να χορηγείται σύμφωνα με τα δεδομένα της ιατρικής επιστήμης, από τον αμέσως υπεύθυνο θεράποντα ιατρό, στον οποίο δεν πρέπει να τίθενται υπέρμετροι περιορισμοί κατά την άσκηση του έργου και της επιλογής της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής».
Βάσει των προαναφερόμενων, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας (ΙΣΑ) επισημαίνει ότι η παράλειψη της εμπορικής ονομασίας στη συνταγή ανοίγει κερκόπορτα για να φτάσουν στον ασθενή επικίνδυνα φάρμακα. Καταδικάζει συνεπώς κάθε προσπάθεια μετάθεσης ευθύνης της φαρμακευτικής αγωγής σε μη γιατρούς.
«Κανένα φάρμακο δεν μπορεί να χορηγείται χωρίς ιατρική συνταγή, καθώς η συνταγογράφηση της φαρμακευτικής αγωγής αποτελεί τον πυλώνα της θεραπείας και είναι ευθύνη επιστημονικά και δεοντολογικά, μόνο του γιατρού» τονίζει.
Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 3 του Νόμου 3418/2005 (ΦΕΚ 287/ Α/ 2005) περί Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας: «ο θεράπων Ιατρός είναι εκείνος που έχει δικαίωμα επιλογής μεθόδου θεραπείας του ασθενούς την οποία κρίνει ότι υπερτερεί σημαντικά έναντι άλλης».
«Οποιαδήποτε παρέμβαση στην θεραπευτική πράξη και στην επιλογή του κατάλληλου φαρμάκου για τον ασθενή αποτελεί ποινικό αδίκημα και όποιος προβεί σε μία τέτοια πράξη, θα πρέπει να τιμωρείται σύμφωνα με το νόμο» αναφέρει καταλήγοντας ο ΙΣΑ.
Για το θέμα υπάρχει, άλλωστε, έχει αποφανθεί ήδη από το 2012 ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, υπογραμμίζοντας ότι τυχόν αλλαγή του προτεινόμενου φαρμάκου από το γιατρό στο πεδίο σχόλιο συνεπάγεται ανάληψη ευθύνης από τον εκτελούντα.
Με αφορμή την εγκύκλιο Μπερσίμη, ο ΠΙΣ απέστειλε επιστολή στον πρόεδρο του ΕΟΠΥΥ, καθιστώντας σαφές ότι δεν αποδέχεται τις νέες οδηγίες για τις συνταγές φαρμάκων.
«Χωρίς να κάνετε καθόλου τον κόπο να συζητήσετε αυτό το σοβαρό θέμα μαζί μας, εκδώσατε αυτή την απαράδεκτη εγκύκλιο» σημειώνει, ζητώντας την απόσυρσή της. Ζητά, παράλληλα, διαβούλευση για το θέμα προκειμένου να τεθούν οι όροι του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος με το μικρότερο κόστος. «Η υγεία είναι κυρίαρχο κοινωνικό αγαθό, το οποίο δεν υπακούει μόνο σε όρους λογιστικών κριτηρίων» τονίζει καταλήγοντας.
