Θέλει «δέσιμο» η υγεία

Η ομαδοποίηση των ασθενειών και η διάγνωση, DRGs, όντως θα έπρεπε να είναι η βάση του συστήματος υγείας, όπως είναι στο εξωτερικό. Η σημερινή βάση του συστήματος δεν οδηγεί πουθενά, το βλέπουμε αυτό από τις κόντρες και τις ατελειώτες δήθεν διαπραγματεύσεις που γίνονται, κυρίως όταν αλλάζει η κυβέρηση και ξεκινούν να παίρνουν ρόλο οι ‘διασώστες’.

Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος. Οι ατελείωτες κόντρες μπορεί να μην οδηγούν, έτσι όπως τα λέμε, σε κοινό όφελος, παραμένουν όμως, και οδηγούν κάπου που παλαιότερα δεν ήταν ευδιάκριτο, σήμερα είναι: Στο να πληρώνει ο ασθενής τριπλά, στο να μην μπορούν τα δημόσια νοσοκομεία να κάνουν καλά την δουλειά τους, και τα ιδιωτικά να κάνουν πάρτυ.

Πόσοι είναι αυτοί που θέλησαν να πάνε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και απογοητέυτηκαν από τις ουρές αναμονής και πόσοι είναι αυτοί που αναγκάστηκαν να μπουν σε ιδιωτικό νοσοκομείο και έβγαλαν άκρη με τους γιατρούς και τις διαγνώσεις;

Χάος και στα ιδιωτικά με ασαφείς διαγνώσεις και ημιτελείς θεραπείες. Τα συστήματα DRGs θα βάλουν λοιπόν τάξη στην ασυδωσία, λέμε.

Κατά κάποιον τρόπο ναι.

Τι γίνεται όμως με την ποιότητα των υπηρεσιών; γιατί όταν προϋπάρχει ασυδωσία και εκμετάλλευση στο καλούπι δεν χωρά εύκολα η ποιότητα.  Ποια θα είναι τα κριτήρια που θα ορίζουν την ποιότητα; και πώς θα ‘καλουπωθούν’ οι του συστήματος;

Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των ασφαλιστικών μας λένε ότι ακόμα και τώρα τα ιδιωτικά νοσοκομεία με τις διανγνώσεις, τιμολογήσεις και τις αμοιβές αναστατώνουν την ομαλότητα.

Τους έχουν δέσει λοιπόν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές για να προστατέψουν την κοινωνία και την οικονομία.

Το επόμενο βήμα όμως είναι μετέωρο.

Το δημόσιο ακόμα δεν δείχνει και τόσο διάθεση για συνεργασία και τα ιδιωτικά νοσοκομεία όπως ακούσαμε δεν δέχονται να δώσουν πληρφορίες εν αντιθέσει με κάποια δημόσια.  Οσο για την ποιότητα, πώς θα καθοριστεί εδώ που βρισκόμαστε σήμερα;