Ασφυκτικός συνωστισμός παικτών

Οι ελπίδες μπορεί να μη χάθηκαν, το όραμα όμως δεν είναι ευκρινές και οι προοπτικές δυσδιάκριτες.

 Η διαπίστωση ανήκει σε κορυφαίο παράγοντα της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς που αναφέρει στο IW ότι σήμερα λείπει από την αγορά ο προσανατολισμός. 

Ο στόχος, η πορεία που είχε χαραχθεί, αμφισβητείται από τις εξελίξεις. Και είναι γεγονός, θέμα υπαρκτό για τις εταιρείες, ότι μετά από μια έντονη περίοδο ευφορίας και αισιοδοξίας ότι η αγορά είναι έτοιμη να «τρέξει», να αποδώσει, να δώσει δουλειές, και να στηρίξει τον πολίτη-καταναλωτή στις αγωνίες του, στους κινδύνους που αντιμετωπίζει, τώρα επικρατεί σιωπή. 

Οι καταναλωτές δεν έχουν περίσσευμα, δεν προχωρούν σε ασφάλιση όσων μπορούν –και πρέπει- να ασφαλίσουν και έτσι οι ασφαλιστικές εταιρείες κάνουν βήμα σημειωτόν αναμένοντας τους πελάτες. Ακόμα και το περίφημο κενό που υπάρχει στην λειτουργία του κράτους που θα μπορούσε να το καλύψει ο ιδιωτικός τομέας –όπως σύνταξη, υγεία, κ.λπ.- δε στάθηκε ικανό να τροφοδοτήσει το τρένο της αγοράς με κινητήριο δύναμη. 

Ξένες εταιρείες, παγκόσμιας εμβέλειας ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στην χώρα– άλλες νωρίτερα και άλλες με χρονική υστέρηση- καταδεικνύοντας ότι ακόμα και αυτές μέσα από τις σοβαρές οικονομοτεχνικές τους προσεγγίσεις κάτι έβλεπαν. Ωστόσο, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι και αυτές μπήκαν στην λίστα αναμονής…

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν οι μεγάλες εταιρείες, οι ελληνικές αλλά και οι πολυεθνικοί κολοσσοί, διαβλέπουν ακόμα κάτι, αν εκτιμούν έστω και με την υστέρηση που σημειώνεται στην πρόοδο των εργασιών ότι η ελληνική ασφαλιστική αγορά έχει προοπτικές.

Αυτό βασανίζει σήμερα τα ηγετικά στελέχη, τους ανθρώπους της αγοράς που χωρίς πυξίδα αγωνιούν για το επόμενο διάστημα. Μέχρι τώρα οι ευθύνες της καθυστέρησης, της δυστοκίας, της αναδουλειάς, και των δυσκολιών, αποδίδονται στις προβληματικές εταιρείες, στις εταιρείες που κάνουν αθέμιτο ανταγωνισμό, κ.λπ..

 Επί σειρά ετών, αυτό αποτελούσε στοιχείο διαλεκτικής κυρίως μεταξύ των ελληνικών εταιρειών οι οποίες επιχειρούσαν να διεκδικήσουν τα εθνικά συμβόλαια. Το είχαν ανάγει σε εθνική υπόθεση. Προσφάτως όμως, στο παιχνίδι μπήκαν και οι πολυεθνικές που με τη σειρά τους εμφανίζονται οργισμένες για τα όσα ανάρμοστα διατρέχουν την αγορά, από κάποιες εταιρείες που ακόμα ζουν, και λειτουργούν. 

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το μέτωπο των δυσαρεστημένων εταιρειών διευρύνθηκε, και όλοι οι μεγάλοι παρατάχθηκαν στην ίδια πλευρά απέναντι στις εταιρείες που κινδυνεύει η λειτουργία τους. 

Μη γελιόμαστε όμως, για την αναδουλειά δεν φταινε οι «άλλοι». Φταιει το ελάχιστο διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών για να αγοράσουν συμβόλαια πάσης φύσεως και κατηγορίας. Για τα τρέξει η αγορά, πρέπει να πέσει χρήμα. Αυτή είναι η λύση και η διέξοδος. Όσο για τον συνωστισμό των παικτών; Αρχίζει να γίνεται ασφυκτικός.