Πολιτικά σύμβολα και οικονομική ουσία

 

Η προσπάθεια να βρεθεί μια απάντηση σε αυτό το κεφαλαιώδες ερώτημα βρίσκεται πίσω από κάθε κίνηση της κυβέρνησης, που μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα σε μια προσπάθεια διαχείρισης πολιτικών συμβόλων και στην οικονομική ουσία της πολιτικής της.

Το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων άρχισε να κινείται, με την υπογραφή της σύμβασης για τα αεροδρόμια, όπως και με την έναρξη της διαδικασίας κατάθεσης προσφορών για τον ΟΛΠ.

Μέσα σε αυτήν την κινητικότητα, (συν)αρμόδιος υπουργός επιμένει να καταγγέλλει τη σύμβαση παραχώρησης των αεροδρομίων, αν και την υπέγραψε «με πόνο ψυχής».

Ο δε πρωθυπουργός επιχειρεί να ισορροπήσει τις εντυπώσεις από την επικείμενη πώληση του ΟΛΠ, με την παρουσία του στη Δραπετσώνα, όπου τόνισε τη σημασία της παραχώρησης στην τοπική αυτοδιοίκηση της έκτασης του παλαιού εργοστασίου λιπασμάτων, που αρχικά επρόκειτο να παραδοθεί μαζί με τον ΟΛΠ στους αγοραστές του.

Η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, που θα μπορούσε επίσης να ειπωθεί ότι «με πόνο ψυχής» υπέγραψε ο σημερινός πρωθυπουργός, προχωρά όσο κανονικά θα μπορούσε να προχωρήσει στην Ελλάδα.

Στο πεδίο των πολιτικών συμβολισμών όμως, για να γίνει ευκολότερα ανεκτό το Μνημόνιο, φαίνεται ότι χρειάζεται να εφαρμοστεί και το περιβόητο παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, ένα νομοσχέδιο-συρραφή πλήθους διατάξεων μικρής σημασίας, που θα χρειάζονταν άπειρες ποσότητες πολιτικής φαντασίας για να βαφτιστεί «παράλληλο πρόγραμμα», κατατίθεται στη Βουλή, αμέσως μετά την ψήφιση του «μνημονιακού» πολυνομοσχεδίου για το 1 δισ. ευρώ.

Μόνο που η Τρόικα αντιδρά, προειδοποιώντας ότι αν η κυβέρνηση επιμείνει σε αυτήν τη μονομερή ενέργεια, θα μπλοκαριστεί η δόση. Και η κυβέρνηση αποσύρει το νομοσχέδιο, με την υπόσχεση ότι θα το επαναφέρει πολύ σύντομα.

Μια απαισιόδοξη ανάγνωση αυτών των εξελίξεων θα έλεγε ότι μια κυβέρνηση που «βραχυκυκλώνει» συνεχώς στην προσπάθειά της να διαχειριστεί πολιτικούς συμβολισμούς, δεν μπορεί να δώσει την πρέπουσα έμφαση στην ουσία της οικονομικής πολιτικής και, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξει σε αδιέξοδο.

Όμως, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, οδηγείται κανείς σε πιο αισιόδοξα συμπεράσματα. Με «πόνο ψυχής» ή χωρίς «πόνο ψυχής», η κυβέρνηση τελικά υλοποιεί αποκρατικοποιήσεις, που σε άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν «εκρήξεις», κοινωνικές και πολιτικές.

Με ή χωρίς «παράλληλο πρόγραμμα», υλοποιεί ένα εξαιρετικά δύσκολο Μνημόνιο, χωρίς να γεμίζει καθημερινά η πλατεία Συντάγματος με χιλιάδες «αγανακτισμένους».

Ο δε Αλέξης Τσίπρας προβάλλει ως ρεαλιστής, δηλώνοντας (στους Financial Times) ότι ο μόνος τρόπος να βγούμε από το Μνημόνιο είναι να το εφαρμόσουμε. Συμπέρασμα; Πέρα από τα (ενοχλητικά) παιχνίδια με τους πολιτικούς συμβολισμούς, η ουσία είναι ότι, σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής, η δουλειά γίνεται. Προς το παρόν, τουλάχιστον…