Μιλάμε για σύστημα υγείας όταν το κράτος δεν βάζει βάσεις και τάξη

της Ελενας Ερμείδου

Η απάντηση που πρέπει να δοθεί και να μην χρειάζεται αποκρυπτογράφηση είναι αν, η Ελλάδα θέλει να έχει σύστημα υγείας ξεκάθαρο και παρόμοιο με αυτό των Ευρωπαϊκών χωρών.

Θέλει το κράτος να έχει ένα σύστημα υγείας δημόσιο με συμμετοχή ιδιωτών ; Θέλει το κράτος να δώσει τον έλεγχο σε ιδιώτες;  Είναι δύο ερωτήματα που δεν έχουν ξεκαθαριστεί ακόμα στην Ελλάδα ή που λέγεται ότι έχει ξεκαθαριστεί αλλά συνεχώς περιπλέκονται οι έννοιες, απουσία σαφήνειας και κρατικού ελέγχου.

Οι διατυπώσεις και οι προσδοκίες περί περίθαλψης υγείας αλλάζουν συνεχώς. Το μόνο σταθερό δεδομένο που έχουμε να λέμε είναι ότι  οι εργαζόμενοι ανέκαθεν καταβάλλουν υψηλότατες εισφορές για να έχουν δημόσια υγεία σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης, ενώ αναγκάζονται να προσφεύγουν πολλές φορές σε ιδιωτικά νοσοκομεία, όχι λόγω του ότι η αξιοπιστία των δημοσίων νοσοκομείων τίθεται εν αμφιβόλω, κάθε άλλο. Οι ασθενείς του δημοσίου προσφεύγουν στα ιδιωτικά, διότι το δημόσιο έχει μεγάλες αναμονές.

Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές υγείας, από την άλλη πλευρά δεν έχουν συμβάσεις με το κράτος, οπότε δεν λειτουργούν κατά το πρότυπα άλλων Ευρωπαϊκών κρατών και έχουμε φτάσει σήμερα να βλέπουμε μπροστά μας ανείπωτες καταστάσεις. Υπερχρεώσεις ιδιωτικών νοσοκομείων στις ιδιωτικές ασφαλιστικές, ανεξέλεγκτες διαγνωστικές εξετάσεις από τα ιδιωτικά νοσοκομεία προς τους ασθενείς, υπέρογκες αυξήσεις από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές σε ασφαλισμένους ακόμα και σε αυτούς που δεν έχουν κάνει χρήση της ασφάλισης (καθώς ο νόμος το επιτρέπει), ασφαλισμένοι να ακυρώνουν τα ασφαλιστήρια παρά την θέληση τους.

Όλα αυτά γιατί το κράτος δεν βάζει τάξη, δεν συγκροτεί ένα ξεκάθαρο μοντέλο περίθαλψης υγείας. Πράττει μεν, αλλά αποσπασματικά.

Στο Βέλγιο για παράδειγμα οι εισφορές εργαζομένων σε συγκεκριμένο Ταμείο Περίθαλψης Υγείας για τις βασικές καλύψεις είναι 40 ευρώ το τρίμηνο ανά εργαζόμενο, που είναι άμεση εισαγωγή, πολύ καλές υποδομές, επισκέψεις ιατρών τρεις φορές την ημέρα, συνεχής παρακολούθηση από νοσοκόμους, περιποιήσεις για την ευεξία των ασθενών. Στα 40 ευρώ δεν περιλαμβάνει η πρώτη θέση, η ατομική τηλεόραση και άλλες υπηρεσίες που έγκειται σε όρους πολυτέλειας.   Σε γενικές γραμμές η συμμετοχή των εργαζομένων υπολογίζεται στο 3,55% των μεικτών αποδοχών ενώ των εργοδοτών στο 3,8%.

Ρόλο στην περίθαλψη της υγείας παίζουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές και τα ιδιωτικά νοσοκομεία τα οποία ελέγχονται από το κράτος με την Cigna και την Allianz Care καθώς και την Business Expats Health Insurance να ξεχωρίζουν.

Τέλος σε ό,τι αφορά το μοντέλο της καθολικά ιδιωτικής περίθαλψης υγείας, όπως για παράδειγμα είναι στο Ντουμπάϊ, το κράτος οφείλει να καταργήσει τις εισφορές των εργαζομένων και να περιοριστεί στον έλεγχο των νοσοκομείων.