Το αυτονόητο

Το editorial του Γιάννη Βοτσαρίδη, Διευθύνοντος Συμβούλου INTERLIFE Α.Α.Ε.Γ.Α. 

Ένα από τα θέματα που συζητούν συχνά οι Ασφαλιστές είναι τα Συμβόλαια Προστασίας Οικίας και Επαγγελματικής Στέγης/Περιουσίας από Βανδαλισμούς, Κακόβουλες Ενέργειες κλπ και ότι οι κίνδυνοι αυτοί έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια στα Αστικά Κέντρα.

Πέρα όμως από το τεχνικο-ασφαλιστικό θέμα και τη συζήτηση για το αν οι άτυχοι καταστηματάρχες του Κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ήταν ασφαλισμένοι ή όχι, υπάρχει αυτό καθ’ αυτό το γεγονός:

• Των επαναλαμβανόμενων επιθέσεων και προκλήσεων ανυπολόγιστων καταστροφών από τους δράστες (που αποκαλούνται από τον Τύπο αντεξουσιαστές, γνωστοί – άγνωστοι, μπαχαλάκηδες, αναρχικοί, αντάρτες πόλεων κ.λπ.) εναντίον, ιδιωτικής συνήθως, περιουσίας.

• Της ιδιόρρυθμης ανοχής και παθητικότητας με την οποία αντιμετωπίζονται τα παραπάνω φαινόμενα από την Πολιτεία.

Μια πρόσφατη καταγγελία του Προέδρου του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, σε λίγες λέξεις τα λέει όλα:

“…Νιώθουμε απροστάτευτοι κάθε φορά που γίνεται μια πορεία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ζούμε σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα που θέλει να λέγεται ευνομούμενη. Τέτοιες συμπεριφορές δεν έχουν καμία θέση. Την ώρα που το επιχειρείν κρατιέται με νύχια και με δόντια είναι απαράδεκτο να δέχεται επιθέσεις από κάποιους ανεγκέφαλους. Η Πολιτεία πρέπει να είναι δίπλα στον πολίτη, χωρίς να εθελοτυφλεί και να ανέχεται συμπεριφορές που πληγώνουν τη δημοκρατία”. 

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι το πρόβλημα δεν είναι (μόνον) οι υπαίτιοι αυτών των γεγονότων, αλλά, κυρίως η συμπεριφορά της κρατικής αρχής απέναντι στον πολίτη και την ιδιωτική περιουσία -η οποία καταστρέφεται και δεν αποζημιώνεται- δημιουργώντας μια γενικότερη αίσθηση χάους και ανασφάλειας στη χώρα. Διότι, καλώς ή κακώς,
σε κάθε οργανωμένη κοινωνία υπάρχουν κύτταρα παραβατικότητας. Και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξει – για λόγους που ευνόητα δεν μπορούν να αναλυθούν σε αυτό το σύντομο σημείωμα.

Αυτό όμως που μπορεί να αλλάξει είναι η Πολιτεία να κάνει το αυτονόητο καθήκον της και να εφαρμόζει τους Νόμους.

Αν εγώ, ως μεμονωμένος πολίτης πάω αύριο, φανερά και απροκάλυπτα και σπάσω την πόρτα του γείτονά μου, η Αστυνομία θα με συλλάβει και η Δικαιοσύνη θα με τιμωρήσει.

Διότι ο Νόμος δεν εφαρμόζεται επιλεκτικά. Ισχύει για όλους. Ή όχι;

Το editorial δημοσιεύτηκε στο περιοδικό interlife, τεύχος Δεκεμβρίου

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ