TEA-ΕΑΠΑΕ : Oι άγνωστες πτυχές μίας γνωστής κόντρας

του Νίκου Σακελλαρίου

Δημοσιεύματα εκατέρωθεν έχουν προβληματίσει τους εργαζόμενους και συνταξιούχους των ασφαλιστικών εταιρειών Ελλάδος σχετικά με το μέλλον του Επικουρικού τους Ταμείου. Ενός Ταμείου που ιδρύθηκε το 1942 (μέσα στην Κατοχή) και μετασχηματίστηκε το 2013 προσπαθώντας να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και κυρίως να ΜΗΝ  ΣΥΓΧΩΝΕΥΘΕΙ στα ενιαία Ταμεία Επικουρικής Ασφάλισης.  Η κόντρα των εργοδοτών (ΕΑΕΕ) και εργαζομένων (ΟΑΣΕ) ουσιαστικά δείχνει ότι οι μεν βλέπουν το ΤΕΑ-ΕΑΠΑΕ ως λειτουργικό κόστος (εργοδότες) ή δε εργαζόμενοι (ΟΑΣΕ)  ως κοινωνικό και επαγγελματικό κεκτημένο.  Οι εργοδότες επικαλούνται το γεγονός ότι είναι Επαγγελματικό Ταμείο , οι εργαζόμενοι ότι είναι Επικουρικό Ταμείο  συνεπώς διέπεται από  το Εργατικό Δίκαιο. Θεσμικά οι μεν βασίζονται στον Νόμο Κουτρουμάνη , οι δε στο Νόμο Βρούτση.  Το επιχείρημα των εργοδοτών (ΕΑΕΕ)  είναι ότι από την στιγμή που είναι επαγγελματικό ταμείο θα πρέπει να ακολουθεί τους πρόσφατους κανόνες που αφορούν την εταιρική διακυβέρνηση.  Το επιχείρημα των εργαζομένων (ΟΑΣΑ)  είναι ότι δεν μπορούν οι εργοδότες (ασφαλιστικές εταιρείες) να παραβιάζουν συμφωνίες (2013) προσαρμόζοντας τες στις εκάστοτε οικονομικές συνθήκες.   Οι  ασφαλιστικές με τη σειρά τους θεωρούν  εξωπραγματικό το λειτουργικό κόστος που δημιουργούν οι εισφορές αυτές  ενώ οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι η  κερδοφορία που παρουσιάζουν εν μέσω κρίσης οι περισσότερες  εταιρείες μπορούν να καλύψουν τις όποιες αυξήσεις στις εισφορές.  Σε ότι αφορά την εκπροσώπηση των δύο πλευρών στο Δ.Σ  οι εργοδότες ζητούν ισορροπία στην εκπροσώπηση και οι εργαζόμενοι ζητούν την τήρηση της συμφωνίας του 2013.  Σε ότι αφορά τις επενδύσεις , οι εργοδότες θέλουν να έχουν λόγο στην επιλογή των επενδύσεων και σε ότι αφορά τους εργαζομένους θεωρούν ότι τηρούνται όλες οι δικλείδες φερεγγυότητας (με επιτροπή 4 διαχειριστών  κεφαλαίων) και αποδοτικότητας κεφαλαίων. Όποια πλευρά να διαλέξει κάποιος , βρίσκει δίκαια αιτήματα.  Έτσι δεν γίνεται σ’ όλες τις κόντρες;  Το καλύτερο είναι να γίνει μία έντιμη προσέγγιση των δύο πλευρών. Κάτι πρέπει κάθε πλευρά να υπερασπιστεί και κάτι ν’  αφήσει.  Ας το πράξουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις  στους τομείς που κάθε πλευρά μπορεί να ανεχθεί.