Ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα δεν είναι απλά ένα καταναλωτικό προϊόν

Φουντώνει ο διάλογος το τελευταίο διάστημα γύρω από την ανάγκη καλύψεων που παρέχει η ιδιωτική ασφάλιση. Η πανδημία ανέδειξε παθογένειες και ελλείμματα σε οικονομικό, επιχειρηματικό και κοινωνικό επίπεδο.

Πολλά από αυτά δεν θα υπήρχαν αν οι πολίτες – καταναλωτές είχαν προνοήσει να διαθέτουν ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο ή αν το ορθό μήνυμα και η επικοινωνία για την ανάγκη ενός συμβολαίου είχε φτάσει έγκαιρα στα αυτιά τους.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα δεν είναι απλά ένα καταναλωτικό προϊόν. Δεν θα πρέπει να λογαριάζει κανείς την ασφάλιση με ότι αναγράφει το ασφάλιστρο, σαν ένα προϊόν που θα χρησιμοποιήσει, θα το αποθηκεύσει ή θα το πετάξει μετά.

Είναι ένα αγαθό που αφορά την σύνταξη και την αποταμίευση ενός ανθρώπου, την Υγεία και την περίθαλψη του, αφορά την επανακατασκευή του κατεστραμμένου σπιτιού ή της επιχείρησης του. Είναι η λύση που θα διατηρήσει ή θα επαναφέρει τη κανονικότητα στη ζωή ενός ασφαλισμένου.

Σήμερα, οι προσδοκίες για πρωτοβουλίες της Πολιτείας που θα στηρίξουν, δίνοντας κίνητρα στην ασφάλιση κατοικίας έναντι φυσικών καταστροφών, είναι υπαρκτές.

διαβάστε: Στο επίκεντρο ξανά τα φορολογικά κίνητρα για ασφάλιση κατοικίας

Και αν κάποιος αναρωτηθεί: “Μια μικρή έκπτωση φόρου θα κάνει τη διαφορά ώστε να ασφαλίσουμε όλοι τα σπίτια μας;”. Όχι είναι η απάντηση. Είναι η ανάπτυξη της συνείδησης, η δημιουργία κουλτούρας και η παραδοχή της Πολιτείας ότι – έστω και καθυστερημένα – αντιλαμβάνεται τα οφέλη…και επωφελείται συνάμα, επιμερίζοντας το κόστος.

Βάιος Κρόκος