του Νίκου Σακελλαρίου
Στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες με στελέχη της ασφαλιστικής αγοράς διακρίνω ότι υπάρχει- μ ία μονομέρεια στην σχέση της επιχείρησης με τον πελάτη. Παντού πρυτανεύει το συμφέρον της επιχείρησης, πουθενά η ικανοποίηση του πελάτη. Ωσάν ο πελάτης να είναι ο αντίπαλος, ο απατεώνας που θέλει να ‘μας κλέψει’ και ενίοτε το ‘κορόιδο’.
Μπορεί στα συνέδρια να τονίζεται το πελατοκεντρικό και εσχάτως το ανθρωποκεντρικό στοιχείο της ασφάλισης, μπορεί να καλούν μεγάλους αθλητές για να τονώσουν τον ψυχισμό των συνεργατών και υπαλλήλων τους αλλά πάντα στο βάθος βρίσκεται το συμφέρον της εταιρείας και πάνω απ’ όλα το συμφέρον το δικό τους.
Τέτοιες αντιλήψεις που θέλουν τους πελάτες ως υποψήφια θύματα για να αυξηθεί η παραγωγή είναι παρωχημένες και αποτυχημένες εκ του αποτελέσματος. Οι millenials ουδόλως ενδιαφέρονται για τα τρανταχτά ονόματα. Θέλουν προϊόντα με αξία και απόδοση. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα της κρίσης που κάθε ευρώ μετρά.
Όσο οι ασφαλιστικές επιχειρήσεις περιχαρακώνονται πίσω από νομικά σχήματα και δικολαβίστικες αποφάσεις όπου πάντα δικαιώνουν την επιχείρηση έναντι του πελάτη, όσο τα συμβόλαια θα έχουν δεκάδες σελίδες γεμάτες με εξαιρέσεις, τόσο η αμφισβήτηση του κόσμου έναντι των ασφαλιστικών θα μεγαλώνει.
Όχι κύριοι και κυρίες.
Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο αλλά ούτε και πάντα άδικο. Δεν πάει να σας κλέψει. Θέλει προστασία από εσάς. Ξέρω, ότι θα μου πείτε για ασφαλιστικές απάτες, για ανάγκες του underwriting, για Solvency II και άλλα τινά. Ναι, αυτά ενδιαφέρουν την επιχείρηση. Αλλά αυτά θα μπορούν να υλοποιηθούν μακροπρόθεσμα μόνο με ικανοποιημένους πελάτες. Εσείς απλώς πρέπει να αποδείξετε ότι δεν έχετε μόνο μία επιτυχημένη επιχείρηση αλλά μία χρήσιμη επιχείρηση.