Αγαπάμε την ζωή μας;

της Ελενας Ερμείδου

Θα προσέξατε ότι η ερώτηση που κάνω είναι ‘αγαπάμε την ζωή μας’ και όχι αγαπάμε τον εαυτό μας που ακούγεται τελευταία από νεόκοπους ειδήμονες που έχουν χαθεί στην μετάφραση και βλέπουν τα υλικά πράγματα ως υποκατάστατα της αγάπης και τον εαυτό μας στο κέντρο του σύμπαντος. Η ερώτηση, αν αγαπάμε την ζωή μας έρχεται μετά από τις ανακοινώσεις των απανωτών θανατηφόρων ατυχημάτων τελευταία στην Ελλάδα και μάλιστα στον αστικό ιστό.

Φυσικά, και η ασφάλιση για υλικές, σωματικές ζημιές, η ασφάλιση του οχήματος είναι καθήκον και υποχρέωση, είναι πολιτισμός και σεβασμός. Φυσικά, και οι ασφαλιστικές θα πληρώσουν για την αποκατάσταση ζημιών, ακόμα και αν α χρειαστεί για την αντικατάσταση του οχήματος, τα ατυχήματα και ότι έχει ορισθεί στο ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Από εκεί και πέρα όμως τι γίνεται, είναι μόνο η κατοχή του ασφαλιστηρίου που σώζει, είναι το είδος της ασφάλισης αν είναι μεικτή ή απλή ή η υποχρεωτική που εξασφαλίζει την ζωή μας;

Έξι θανατηφόρα ατυχήματα σε αστικό ιστό σε μόλις τρεις ημέρες από υπερβολική ταχύτητα, απροσεξία, λάθος υπολογισμούς, άγνοια του κινδύνου. Στην Αθήνα, στην Ελλάδα οι οδηγοί έχουν ξεπεράσει κάθε όριο σύνεσης.  Απουσιάζει η οδική συμπεριφορά, ο σεβασμός, είναι κάτι άγνωστο για τους Ελληνες. Παραβιάζουν το κόκκινο σηματοδότη, θέτουν σε κίνδυνο την ζωή των πεζών καθημερινά σε κάθε διάβαση, επειδή μιλάνε στο κινητό, ή απαντάνε σε μηνύματα στο κινητό, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κάτι σοβαρό κάνουν ή ότι κερδίζουν χρόνο. Βάζουν πάνω από όλα την επικοινωνία στο κινητό του τηλέφωνο από την ζωή των άλλων, την ζωή τους. Ο νόμος δεν εφαρμόζεται, ή αν χρειάζεται να γίνει αυστηρότερος δεν γίνεται και η τροχαία δεν δίνει σημασία.

Η τύχη, όμως για όσους δεν έχουν μέχρι σήμερα πάθει καμία ζημιά δεν θα είναι με το μέρους. Η τύχη δεν κρατάει για πολύ καιρό, γιατί δεν εξαρτάται από έναν οδηγό. Ο άνθρωπος είναι δημιουργός για ότι συμβαίνει.

Είναι θέμα παιδείας να οδηγείς σωστά, είναι θέμα παιδείας στον δρόμο να σέβεσαι τον εαυτό στου και τους άλλους και να μην οδηγείς με το κινητό στο χέρι, ή να κοιτάς την οθόνη του αυτοκινήτου. Είναι θέμα παιδείας να μην αναπτύσσεις υπερβολική ταχύτητα στον αστικό ιστό. Είναι θέμα παιδείας να μην σταθμεύσεις σε απαγορευμένη ζώνη, παράνομα. Είναι επίσης θέμα παιδείας να μην χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο για ψήλου πήδημα.

Στο δια ταύτα τώρα

Μήπως, οι ασφαλιστικές θα χρειαστεί να συμπράξουν με την Πολιτεία για να ξεκινήσουν με όποιο τρόπο κρίνουν σωστότερο μαθήματα οδικής συμπεριφοράς στα δημοτικά σχολεία;  Μία δύο ημέρες στο Σύνταγμα μαθήματα οδικής συμπεριφοράς σε περαστικούς που το κάνουν χάζι μαζί με Ινστιτούτα Οδικής Ασφάλειας προσθέτει θέαμα όχι όμως βαθειά γνώση του τι γίνεται.

Διαβάστε μία ακόμα φορά το χτεσινό δημοσίευμα του IW που γράφει 

“Εμφανώς αυξημένος σε σχέση με το 2020 ο αριθμός του συνόλου των ατυχημάτων μέσα στο 2021 με τον αριθμό των θανατηφόρων σε ανοδική τάση (περίπου 4%) σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Τα τελευταία έτη οι υλικές ζημιές δείχνουν να ακολουθούν ανοδική πορεία λόγω της αυξημένης κυκλοφορίας ιδιαίτερα στον αστικό ιστό“.