Τι συμβαίνει όταν ένας νόμος που αφορά έναν κλάδο προκαλεί αντιδράσεις στους ενδιαφερόμενους που τον ανέμεναν με θέρμη;
Αποσύρεται
Αυτό και έγινε στη διάρκεια του Συνεδρίου Ασφαλιστών και Αντασφαλιστών στην Ύδρα, όταν και αποσύρθηκε το άρθρο 23 του Κλιματικού Νόμου για την υποχρεωτική ασφάλιση νέων κτηρίων σε ζώνες υψηλής τρωτότητας από το 2025.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Όπως τόνιζαν, το τελευταίο διάστημα, και οι αρμόδιοι φορείς της ασφαλιστικής αγοράς, η τροπολογία παρουσίαζε κενά και «αγκυλώσεις», καθώς στο περιεχόμενό της γινόταν αντιληπτό πως υπάρχουν σημεία που θα προκαλούσαν, σε κάποιες περιπτώσεις, προβλήματα σε τεχνικό επίπεδο.
Τα επιχειρήματα αυτά ακούστηκαν και παρατέθηκαν στον υπουργό Ανάπτυξης σε συζητήσεις των ανθρώπων της αγοράς κατά τη διάρκεια του συνεδρίου. Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια πως υπήρχαν διφορούμενες απόψεις μεταξύ κορυφαίων στελεχών σχετικά με το αν θα έπρεπε να αποσυρθεί, εν τέλει, το άρθρο ή όχι.
Γιατί;
Διότι, παρά τα προβλήματα, το γεγονός ότι ένας νόμος θα εισήγαγε την υποχρεωτική ασφάλιση (μετά από χρόνια) θα δημιουργούσε νέα δεδομένα. Νέες προοπτικές για αυτό που ονομάζουμε «ασφαλιστική συνείδηση».
Θα μπορούσε, λοιπόν, να εισαχθεί ο νόμος; Να γίνει βίωμα και συνήθεια –έστω διά της υποχρέωσης– στους πολίτες πως πρέπει να ασφαλίζουν την περιουσία τους και στη συνέχεια, με εκ νέου διαβουλεύσεις και προσπάθεια της ασφαλιστικής αγοράς, να γίνουν οι απαιτούμενες τροποποιήσεις;
Ίσως ναι, μπορεί όμως και όχι
Σήμερα, μερικές εβδομάδες μετά, η ασφαλιστική αγορά κρατά την υπόσχεση της Πολιτείας πως σύντομα θα υπάρξουν βελτιώσεις με νέο νόμο.
Αναντίρρητα, οι σοβαρές συνέπειες της κλιματικής κρίσης, με τις αυξανόμενες φυσικές καταστροφές, προκρίνουν λύσεις συνεργασίας κράτους-ιδιωτικού τομέα. Απαλείφουν σκέψεις πως η στήριξη του θεσμού της ασφάλισης είναι «ταμπού».
Χάθηκε, λοιπόν, η ευκαιρία ή μήπως είναι μια καλή ευκαιρία για πραγματική θωράκιση, με ολοκληρωμένο και τεχνικά άρτιο σχεδιασμό;
*αναδημοσίευση από το περιοδικό Insurance World – στήλη αιρετικός