[starbox]

(Σημεία της ομιλίας του Αλ. Σαρηγεωργίου στην ετήσια Γενική Συνέλευση της ΕΑΕΕ)

Η ασφάλιση είναι ένας θεσμός, που επιτρέπει στα άτομα, τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, να δραστηριοποιούνται σε ένα σταθερό περιβάλλον. Ασφάλιση παγκοσμίως, παρέχουν τόσο δημόσιοι όσο και ιδιωτικοί φορείς, μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει ανταγωνισμός, παρά μόνο συμπληρωματικότητα. Γιατί; Διότι και οι δύο φορείς είναι απαραίτητοι για να είναι σωστά ασφαλισμένη μια κοινωνία. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα αντιπαράθεσης Ιδιωτικής και Δημόσιας Ασφάλισης. Τίθεται θέμα ολοκληρωμένης ασφαλιστικής κάλυψης της κοινωνίας, κάλυψης που επιτρέπει την οικονομική, και το σημαντικότερο την κοινωνική σταθερότητα!

Τι σημαίνει όμως για τον έλληνα πολίτη η ανάπτυξη αυτής της αγοράς; Τι θα σήμαινε για την ελληνική οικονομία και κοινωνία το να είναι πιο πολλοί Έλληνες ασφαλισμένοι;

Είναι κατανοητό από τους αριθμούς πως είμαστε υπασφαλισμένη κοινωνία. Και υπασφαλισμένη σημαίνει ότι:

 Στην πλημμύρα στη Ρόδο το Νοέμβριο του 2013 η αγορά είχε μόνο 93 ζημίες και συνολικές απαιτήσεις ύψους € 3,4 εκατ.
 Στο σεισμό της Κεφαλονιάς τον Ιανουάριο του 2014 είχαμεμόλις415 ζημίες και συνολικές απαιτήσεις ύψους € 7,8 εκατ.
 Στις πλημμύρες της Αθήνας τον Οκτώβριο του 2014 είχαμεμόνο 1170 ζημίες και συνολικές απαιτήσεις ύψους € 4,3 εκατ.

Σημαίνει ότι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας μόνο 1 στα 10 σπίτια είναι στην Ελλάδα ασφαλισμένο, κι αυτά τα περισσότερα λόγω στεγαστικών δανείων.

Είναι προφανές ότι είμαστε ουσιαστικά ανασφάλιστοι.

Και να επισημανθεί ότι: Περιουσίες χάθηκαν σε μια τέτοια οικονομική συγκυρία για τη χώρα μας, που ούτε οι πολίτες ατομικά, μπορούν να αντέξουν το βάρος, ούτε το ελληνικό κράτος μπορεί να καλύψει το κόστος. Η απουσία ασφάλισης έχει δηλαδή πολλαπλασιαστική αρνητική επίδραση στην ανάπτυξη. Αντί οι πολίτες την επόμενη μέρα της καταστροφής, με την αποζημίωση στο χέρι να ξαναρχίζουν να χτίζουν τις δουλειές και τα σπίτια τους, στην περίπτωση της χώρας μας, κατεστραμμένοι τείνουν χείρα βοηθείας προς ένα κράτος που δεν έχει να τους δώσει.

Κι ας έρθουμε τώρα στις συντάξεις.

Ο Έλληνας όπως δείχνουν οι μελέτες (Νομισματική Πολιτική, Έκθεση Διοικητή της ΤτΕ 2012) είχε ποσοστό αναπλήρωσης τελευταίου μισθού ως σύνταξη, 96%, σύνταξη όμως που παρέχεται αποκλειστικά από το κράτος, όπου δηλαδή οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις συντάξεις της προηγούμενης γενιάς, χωρίς να αποταμιεύουν για τη δική τους.

Είναι προφανές, ότι το σύστημα αυτό, όταν στα αμέσως επόμενα χρόνια θα έχουμε πολύ περισσότερους συνταξιούχους από εργαζόμενους είναι αδιέξοδο. Οδηγεί το μέσο Έλληνα πολίτη σε πολύ δύσκολα γηρατειά, σε γηρατειά στερήσεων και ανέχειας. Προσωπικά, αισθάνομαι ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς παρέμβαση.

Ας το πούμε πολύ απλά: τα δημογραφικά μαθηματικά σημαίνουν πως παρά τις πολυετείς, μεγάλες εισφορές των ασφαλισμένων και των εργοδοτών τους στα κρατικά ασφαλιστικά ταμεία, οι συντάξεις δεν επαρκούν και δε θα επαρκούν. Γι’ αυτό, σε όλες σχεδόν τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου το σύστημα είναι μεικτό στις συντάξεις: κρατικό αναδιανεμητικό και ιδιωτικό κεφαλαιοποιητικό.

 Γι’αυτό, στην Ολλανδία που το ποσοστό αναπλήρωσης του τελευταίου μισθού ανέρχεται στο 105%, το 40% προέρχεται από ιδιωτικά ταμεία.
 Και για να πάρουμε μια χώρα οικονομικά πιο κοντά στα καθ’ υμάς : στην Ιρλανδία, η αναπλήρωση φτάνει στο 113% αναπλήρωση, το 42% προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα.

Ήρθε ο καιρός να συνδημιουργήσουμε ένα σύστημα ασφάλισης, μέσω του οποίου μέρος των εισφορών των εργαζομένων και των επιχειρήσεων θα επενδύονται μέσω του Ιδιωτικού Τομέα, όπως γίνεται στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου.

Είναι λοιπόν ευκαιρία, επιβάλλεται θα έλεγα, να ξεκινήσουμε άμεσα συντονισμένο διάλογο αναζητώντας το πώς η Ιδιωτική Ασφάλιση μπορεί να μεταφραστεί άμεσα σε ανάπτυξη.

Η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος έχει οδικό χάρτη με ιεραρχημένες προτεραιότητες, που οδηγούν στο να πετύχουμε αυτό το σκοπό:

 Στις συντάξεις: με σύμπραξη του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, που θα επιτρέψει στους πολίτες είτε ατομικά μέσω του Τρίτου Πυλώνα, είτε συλλογικά μέσω του Δεύτερου Πυλώνα, να αποταμιεύσουν για το μέλλον τους, διαμέσου δε της ασφαλιστικής αγοράς οι αποταμιεύσεις αυτές να γυρίσουν πίσω και να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη.
 Στην περιουσία ξεκινώντας από το σεισμό: με συνεργασία Πολιτείας και Ασφαλιστικής Αγοράς, για τη δημιουργία μηχανισμού ασφαλιστικής κάλυψης του οικιστικού δυναμικού της χώρας, αποτρέποντας τον κίνδυνο που θα έφερνε στην οικονομία και την κοινωνία ένας σεισμός.
 Στο αυτοκίνητο: με άμεση υλοποίηση του από το 2013 ψηφισθέντος νόμου για τον εντοπισμό των ανασφάλιστων οχημάτων, με τα φορολογικά οφέλη που προανέφερα.
 Και τέλος στην υγεία : με συνεργασία Πολιτείας και Ασφαλιστικής Αγοράς, που θα συνεισφέρει τόσο στον περιορισμό του κόστους, όσο και στην παροχή φθηνότερων καλύψεων για τους συμπολίτες μας.