Στον Χρήστο Ν. Κώνστα
O Nίκος Αδαμαντιάδης «ανοίγει τα χαρτιά» και την καρδιά του στο Ιnsurance World
Η μέρα του ξεκινά με επιμελή ανάγνωση ελληνικών και ξένων εφημερίδων. «Πρώτα διαβάζεις και μετά αναλαμβάνεις κινδύνους» λέει στους συνεργάτες του.
Το όνομα «Αδαμαντιάδης» κουβαλά πολλές δεκαετίες ιστορικών εξελίξεων στην ελληνική ασφαλιστική βιομηχανία. Όταν ο Νίκος Αδαμαντιάδης ανοίγει το βιβλίο των προσωπικών του εμπειριών, η ιστορία ξεχειλίζει, τα γεγονότα παρασύρουν, οι αποκαλύψεις εντυπωσιάζουν. Μικρές και άγνωστες λεπτομέρειες μιας πολυτάραχης καριέρας με ένα μόνο κοινό χαρακτηριστικό: τον «έρωτα» με την ασφαλιστική βιομηχανία.
Ο Νίκος Αδαμαντιάδης άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για αρκετές ώρες στο iw, ξεκινώντας από το μακρινό παρελθόν και φτάνοντας στις λεπτομέρειες των ιστορικών στιγμών του παρόντος…
Το 1951, ο αμερικανικός ασφαλιστικός κολοσσός, η AIG –τότε ονομαζόταν AIU–, εκτίμησε την πορεία του γραφείου μας και μας εμπιστεύθηκε την εκπροσώπησή του στην Ελλάδα. Τότε ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι με την AIG, που κράτησε 67 ολόκληρα χρόνια…
Αφού αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολλέγιο του Ψυχικού, στη συνέχεια σπούδασε στη Νομική Σχολή και στη Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών της Αθήνας. Ακολούθησε η Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου στη Χάγη.
Προτού ολοκληρώσει τις σπουδές του –κάπου στο 1954–, είχε ξεκινήσει να εργάζεται στην οικογενειακή ασφαλιστική επιχείρηση.
Η συνέντευξη-«ποταμός» που παραχώρησε στο iw παρουσιάζει ενδιαφέρον σε πολλά επίπεδα. Φωτίζει πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις που σίγουρα θα χρησιμεύσουν στους νεότερους πρωταγωνιστές της ασφαλιστικής αγοράς.
iw? Ας κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορία… Πώς δημιουργήθηκε αυτό το ελληνικό ασφαλιστικό συγκρότημα;
απ. Η εταιρεία «Κανελλόπουλος-Αδαμαντιάδης» –γι’ αυτήν, ουσιαστικά, μιλάμε–, έχοντας διανύσει 83 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας, είναι σήμερα ένα από τα παλιότερα «σπίτια» στην ασφαλιστική αγορά.
Απαρτίζεται από δύο οικογένειες: Κανελλόπουλος και Αδαμαντιάδης.
Τρεις γενιές τώρα –πηγαίνουμε προς την τέταρτη–, οι οποίες δεν είχαν συγγένεια αίματος, ούτε συγγένεια προέλευσης, μήτε συγγένεια περιβάλλοντος.
Πρόκειται για μια μακρόχρονη επιχειρηματική συμμαχία, βασισμένη στους σημαντικούς άξονες συμβίωσης και συνεργασίας, που ήταν η αλληλοεκτίμηση, ο σεβασμός, η αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Προσπαθούμε, με άλλα λόγια, να φτάσουμε τους στόχους μας με «ομοϊδεατισμό». Αυτός μας κατέστησε πρωταγωνιστές της αγοράς.
iw? Ποια είναι η ιστορία; Πώς συναντήθηκαν ο Νέλλος Κανελλόπουλος, ο γιος του Άγγελου, με τον Χρήστο Αδαμαντιάδη;
απ. Ήταν το μακρινό 1934. Ένας μεγάλος, ισχυρός και γνωστός βιομήχανος στον χώρο της παραγωγής τσιμέντου πήρε την εκπροσώπηση μιας ελβετικής ασφαλιστικής εταιρείας, της La Baloise. Αναζητούσε κάποιον να αναλάβει τη διαχείριση και βρήκε τον Χρήστο Αδαμαντιάδη, που είχε έρθει από την Κωνσταντινούπολη, το 1920.
Εκείνη την εποχή, ο Αδαμαντιάδης δούλευε σε γραφείο ασφαλειών στον Πειραιά. Ο Κανελλόπουλος επέλεξε τον Αδαμαντιάδη για διευθυντή. Το 1948 τον έκανε συνεταίρο. Ήταν μια λογική επιλογή. Είχε μεσολαβήσει ο μεγάλος πόλεμος. Η δική μας χώρα πέρασε επιπλέον και από τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ο Κανελλόπουλος από την Αμερική, μετά τον εμφύλιο, διαπίστωσε ότι ο Χρήστος Αδαμαντιάδης όχι μόνο είχε διατηρήσει το γραφείο ζωντανό και υγιές, αλλά επιπλέον έφερνε και κέρδη μέσα στη δίνη του πολέμου.
Πιστεύουμε, πραγματικά, μέσα στα 80 χρόνια της λειτουργίας μας, ότι κρατήσαμε όλα τα θετικά συστατικά του DNA μας, εξελίσσοντας, όμως, και εκσυγχρονίζοντάς τα.
iw? Το επόμενο μεγάλο βήμα;
απ. Το 1951, ο αμερικανικός ασφαλιστικός κολοσσός, η AIG –τότε ονομάζονταν AIU–, εκτίμησε την πορεία του γραφείου μας και μας εμπιστεύθηκε την εκπροσώπησή του στην Ελλάδα.
Τότε ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι με την AIG, που κράτησε 67 ολόκληρα χρόνια. Αυτή είναι μία από τις μακροβιότερες διεθνώς επιχειρηματικές συνεργασίες στον κλάδο μας, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα…
iw? Έτσι απλά συνέβη; Πώς πήρατε τη συνεργασία; Σας βρήκαν… στον Χρυσό Οδηγό;
απ. Είναι ενδιαφέρουσα ιστορία αυτή. Η γιαγιά του Παύλου, η σύζυγος του Νέλλου Κανελλόπουλου, Ελένη, πετώντας από την Αθήνα για τη Νέα Υόρκη, έτυχε να κάθεται στο διπλανό κάθισμα στο αεροπλάνο με κάποιον κύριο Αρτέμι Τζουκόφσκι. Ήταν ο υπεύθυνος διεθνών σχέσεων της AIU, ένα είδος υπουργού Εξωτερικών για τον όμιλο AIU. Στο αεροπλάνο έπιασαν την κουβέντα:
-«Τι δουλειά κάνει ο άντρας σας, κυρία Κανελλοπούλου»;
-«Βιομήχανος, αλλά έχει κι ένα ασφαλιστικό γραφείο».
-«Μας ενδιαφέρει πάρα πολύ η Ελλάδα, δώστε μου τα στοιχεία σας, να στείλω έναν άνθρωπό μου να γνωριστεί με τον άντρα σας»…
iw? Κι έτσι γεννήθηκε μια συνεργασία επτά δεκαετιών…
απ. Η συνεργασία μας με την AIG ήταν, και είναι, το μεγαλύτερο «σχολείο». Μάθαμε πώς λειτουργεί μια παγκοσμίου βεληνεκούς ασφαλιστική επιχείρηση. Η τεχνογνωσία της AIG πέρασε σ’ εμάς. Νέα προϊόντα, καινοτομία στα ασφαλιστικά προϊόντα και στον τρόπο τοποθέτησής τους στην αγορά. Αποκτήσαμε μια διαφορετική οπτική, σε μια ελληνική αγορά που ήταν βαθύτατα τότε περιχαρακωμένη. Φαντασθείτε, το 1950. Δεν υπήρχε καν ασφαλιστική νομοθεσία…
Με τη βοήθεια της AIG, μπορέσαμε να πρωτοπορήσουμε με προϊοντικά μέσα σ’ αυτήν την ανύπαρκτη αγορά, να καινοτομήσουμε σε επίπεδο πωλήσεων, να ακολουθήσουμε διαφορετικούς δρόμους από τις άλλες συνάδελφες εταιρείες. Αξίωμά μας ήταν οι ανοικτές πόρτες για το προσωπικό, για τον συνεργάτη, αλλά και για τον πελάτη. Η διαφάνεια και η ικανότητα προσαρμογής των ασφαλιστικών προϊόντων μας στις ανάγκες του πελάτη.
Η AIG ήταν και παραμένει μια πολύ μαχητική εταιρεία. Απαιτούσε μεγάλους βηματισμούς, ρηξικέλευθες αποφάσεις.
iw? Τέτοιες μεγάλες πολυεθνικές απαιτούν διαρκή κερδοφορία…
απ. Έχετε δίκιο, μέρος της φιλοσοφίας της AIG ήταν ότι δεν ενδιαφερόταν ποτέ για τα μερίδια αγοράς. Μόνο το bottom line την απασχολούσε, το τελικό αποτέλεσμα του ισολογισμού. Δεν ήθελε να «σκουπίζει» εργασίες, ήθελε να αναλαμβάνει κινδύνους με τις δικές της νόρμες, με τη δική της φιλοσοφία κι εμπειρία. Αυτό πέρασε και σε εμάς. Ποτέ δεν δουλέψαμε για να πάρουμε ποσοστό της αγοράς. Ποιότητα εργασιών και κερδοφορία, αυτά ήταν τα κριτήριά μας.
iw? Δεν ήταν απλό «σχολείο», ήταν «πανεπιστήμιο»…
απ. Και κάτι παραπάνω. Μπήκαμε, ως κομμάτι της AIG, στη διεθνή αγορά, κι αυτό ήταν καθοριστικό για την ανέλιξή μας. Έτσι, η εταιρεία «Κανελλόπουλος-Αδαμαντιάδης» διακρίθηκε, μέσα στις δεκαετίες, και εκτός των ελληνικών συνόρων.
Την ίδια εποχή –και αυτό έχει σημασία–, εκπροσωπούσαμε έναν μεγάλο μεσιτικό οίκο του Λονδίνου, γιατί τόσο ο πατέρας μου όσο κι εγώ ήμασταν, κυρίως, θαλασσασφαλιστές, δηλαδή ασφαλιστές φορτίων και σκαφών. Αυτή η δραστηριότητα μας επέτρεψε να ασχοληθούμε με κινδύνους που δεν αναλάμβανε η AIG. Έτσι, δεν υπήρχε σύγκρουση συμφερόντων. Η σχέση μας με το Λονδίνο μάς έδωσε μια εξωστρέφεια και μια διακριτή υπόσταση στον ελληνικό χώρο.
Κάποια στιγμή, μετά από δεκαετίες, η δραστηριότητα αυτή με οδήγησε στη διακεκριμένη θέση του προέδρου στη Διεθνή Ένωση Θαλασσασφαλίσεων, το γνωστό IUMI.
iw? Έτσι, λοιπόν, η AIG ξεκίνησε από κυριολεκτικά 0% μερίδιο της αγοράς και τώρα παίρνει το σύνολο των δραστηριοτήτων στην Ελλάδα.
απ. Έτσι είναι. Ζήτησε όμως και από την «Κανελλόπουλος-Αδαμαντιάδης» να σταθεί συμπαραστάτης στη νέα εποχή. Η «Κανελλόπουλος-Αδαμαντιάδης» είχε, άλλωστε, αναλάβει το μάνατζμεντ της AIG στην Ελλάδα από το 1951 έως σήμερα.
Οι «δικοί μας άνθρωποι», με τη δική μας κουλτούρα, κι επιμένω στη λέξη «κουλτούρα», γιατί τη θεωρώ εξαιρετικά σημαντική. Τρεις γενιές τώρα αντέχει η φιλοσοφία μας αυτή. Είναι μια συγκεκριμένη άποψη παιδείας, εκπαίδευσης, συμπεριφοράς, δημιουργικής διαφωνίας, συναλλαγής πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτή η κουλτούρα αποτελεί το σήμα κατατεθέν της εταιρείας μας. Πιστεύουμε, πραγματικά, μέσα στα 80 χρόνια της λειτουργίας μας, ότι κρατήσαμε όλα τα θετικά συστατικά του DNA μας, εξελίσσοντας όμως κι εκσυγχρονίζοντάς τα.
iw? Άρα, δεν πήρατε οριστικό «διαζύγιο» με την AIG…
απ. Ασφαλώς όχι. Άλλωστε, ο Παύλος Κανελλόπουλος παραμένει, ως ειδικός σύμβουλος, στην AIG Greece. Ζούμε και λειτουργούμε κάτω από την ίδια στέγη. Υποστηρίζουμε –και θα υπάρχουν εξελιγμένες μορφές συνεργασίας στον τομέα αυτό– το δίκτυό μας, την πελατειακή μας βάση και τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της AIG στην Ελλάδα.
iw? Υπάρχουν προοπτικές να εξελιχθεί αυτή η συνεργασία;
απ. Μελλοντικά, δεν αποκλείουμε κάποια συνεργασία σε επίπεδο niche market, για την αξιοποίηση κάποιων συγκεκριμένων τμημάτων της αγοράς. Σύμφωνα με τη σύμβαση που έχουμε υπογράψει, υπάρχει ένα σύμφωνο μη ανταγωνισμού, έχουμε όμως την ευχέρεια να διαπραγματευόμαστε κινδύνους που δεν ενδιαφέρουν την AIG, όπως φερ’ ειπείν κινδύνους ζωής, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, συνταξιοδότησης.
Παλιότερα, όταν υπήρχε η Alico, που ανήκε στην AIG, η δραστηριότητα αυτή ήταν περιορισμένη. Υπήρχε «μονογαμική σχέση». Τώρα, σ’ αυτά τα πεδία, θα μπορούμε ν’ αναπτύξουμε εντονότερη μεσιτική δράση.
iw? Από ασφαλιστής, μεσίτης ασφαλιστικών υπηρεσιών, λοιπόν…
απ. Προσωπικά, είμαι πάρα πολύ υπέρ της μεσιτικής εργασίας. Θεωρώ ότι η ασφαλιστική δραστηριότητα, σαν εταιρεία, είναι πλέον μια δραστηριότητα πάρα πολύ σύνθετη, εξαιρετικά χρονοβόρα, εξόχως γραφειοκρατική και «ευνουχιστική» όσον αφορά στην παραγωγή, την αύξηση, δηλαδή, του κύκλου εργασιών.
Αυτός ο καθημερινός λαβύρινθος των νομικών συμμορφώσεων στη λειτουργία μιας ασφαλιστικής εταιρείας έχει πραγματικά αποστεώσει τη δημιουργικότητα των στελεχών και ιδιαίτερα των διευθύνσεων πωλήσεων.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είμαι σταθερά ταγμένος υπέρ της μεσιτικής διαμεσολάβησης.
Την έχουμε ζήσει, άλλωστε, στο πετσί μας από το 1935, παρ’ όλο που κατά τη «χρυσή περίοδο 1973-2004», με την AIG είχαμε συνιδρύσει και συλλειτουργήσει, πάλι ως «Κανελλόπουλος-Αδαμαντιάδης», μια ελληνική ασφαλιστική εταιρεία, την «Ελλάς» –με συμμετοχή 50%-50% και εκεί με τους Αμερικανούς συνεταίρους μας–, κι έτσι γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα όσα συνεπάγεται η λειτουργία μιας ασφαλιστικής εταιρείας.
iw? Πώς διακόπηκε αυτή η συνεργασία; Γιατί σταμάτησε η λειτουργία της «Ελλάς»;
απ. Είναι απλό: Το 2004, συγχωνεύσαμε το χαρτοφυλάκιο της «Ελλάς» με το χαρτοφυλάκιο της National Union, εταιρείας-μέλους της AIG. Εξασφαλίσαμε έτσι οικονομίες κλίμακος και αποκτήσαμε μεγαλύτερη εμβέλεια στην ελληνική αγορά.
iw? Και, τώρα, πώς σκέφτεστε να προχωρήσετε;
απ. Η «Κανελλόπουλος-Αδαμαντιάδης» ανέκαθεν ήταν, κυρίως, εταιρεία αντιπροσώπευσης. Σήμερα όμως, και κάτω από τις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν στις σχέσεις μας με την AIG, παρέλκει να είμαστε αποκλειστικά ασφαλιστικό γραφείο.
Ήδη, από καιρό, είχαμε προχωρήσει σε σημαντικές επενδύσεις σε άλλους τομείς: real estate, κατασκευές, ακόμη και σε καινοτόμα προϊόντα, όπως η Multitank, εταιρεία συσκευασίας. Υπάρχουν, ακόμα και τα Αμοιβαία Κεφάλαια της MetLife AΕΔΑΚ.
Η «Κανελλόπουλος-Αδαμαντιάδης», κατά συνέπεια, εκ των πραγμάτων, εξελίσσεται σε μια εταιρεία συμμετοχών (Holding Company).
iw? Ας περάσουμε τώρα στο μεγάλο «σήριαλ» του 2018, την ιστορία με την Εθνική Ασφαλιστική και την κοινοπραξία EXIN/Calamos Fund, που τελικά κατέληξε σε μεγάλο φιάσκο…
απ. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Το 2016, η τότε διοίκηση της AIG στην Αμερική πήρε τη στρατηγική απόφαση να αποχωρήσει από περίπου 30 χώρες, με το απλό αιτιολογικό ότι η παραγωγή που έπαιρνε από αυτές τις χώρες δεν απέφερε την προσδοκώμενη κερδοφορία σε συγκεκριμένους κλάδους.
Σας το είπα από την αρχή. Η AIG είναι μια εταιρεία που κινείται με πυξίδα το bottom line του ισολογισμού και όχι άλλα κριτήρια.
Μέσα σε αυτές τις 30 χώρες περιλαμβανόταν και η Ελλάδα, όχι λόγω αποτελεσμάτων, αλλά λόγω σχετικά μικρού κύκλου εργασιών.
iw? Ναι, αλλά η «Κανελλόπουλος-Αδαμαντιάδης» και η AIG Ελλάς ήταν πάντα κερδοφόρες…
απ. Πράγματι, ειδικά όμως στον τομέα του αυτοκινήτου, τα αποτελέσματα ήταν περιθωριακά κερδοφόρα. Η απάντηση, λοιπόν, της AIG ήταν: «Ναι, αλλά εγώ χάνω στις άλλες 29 χώρες και δεν είναι δυνατό να διαφοροποιήσω την πολιτική μου».
«Σε εμάς, οι ασφαλίσεις μικρομεσαίων επιχειρήσεων δίνουν ποσοστό ζημίας 35%. Γιατί λέτε να τις σταματήσουμε;». Η απάντηση της AIG ήταν: «Γιατί, στη Γερμανία, έχουμε τρελαθεί στις ζημιές». Με αυτήν τη νοοτροπία και με αυτήν τη στρατηγική, λοιπόν, βρεθήκαμε αντιμέτωποι.
Τότε η AIG μάς έκανε την πρόταση: «Αν βρείτε κάποιον που θα ήθελε να αγοράσει το ποσοστό μας στην AIG Ελλάς, πολύ ευχαρίστως». Τότε ξανασυναντήσαμε τον Matt Fairfield και την EXIN, έναν «νεόκοπο» μεν ασφαλιστικό οργανισμό, αλλά με καλά εχέγγυα ανάπτυξης.
Ο Fairfield και ασφαλιστικά ξέρει και σκέψη επιχειρηματική διαθέτει. Είχε και καλό track record. Στις περγαμηνές του περιλαμβάνονταν πολύ καλά αποτελέσματα στον διεθνή ασφαλιστικό χώρο.
iw? Επιπλέον όλων αυτών υπήρχε και η προσωπική σας γνωριμία…
απ. Σαφώς. Του προτείναμε το ενδεχόμενο να εξαγοράσει το μερίδιο της AIG στην AIG Ελλάς. Μας απαντά «ασφαλώς» και, αμέσως, προχώρησε στην εξαγορά. Λίγο αργότερα, προέκυψε το μεγάλο πρότζεκτ για την εξαγορά του 67% των μετοχών της Εθνικής Ασφαλιστικής.
Όπως καταλαβαίνετε, κύριε Κώνστα, αυτά τα θέματα δεν προκύπτουν από τη μία μέρα στην άλλη. Απαιτείται προεργασία. Ξεκινούμε, λοιπόν, να δουλεύουμε μαζί και το πρότζεκτ της Εθνικής Ασφαλιστικής, έχοντας πλέον ως συνεταίρο την ΕΧΙΝ, που πραγματικά λειτούργησε απογειωτικά για τις εργασίες μας.
Τότε εμφανίστηκε το επενδυτικό Calamos Fund, που συνεργαζόταν ήδη με την EXIN, και το οποίο η ΕΧΙΝ μάς το παρουσίασε ως επίσημο συνεταίρο για το πρότζεκτ της Εθνικής Ασφαλιστικής. Δούλεψαν 18 μήνες και οι δύο, χέρι με χέρι.
Η αλήθεια είναι ότι εμείς προσπαθήσαμε να μην αναμειχθούμε ιδιαίτερα και ενεργά στο deal αυτό. Το πρότζεκτ ήταν μεταξύ ΕΧΙΝ και Calamos. Εμείς λειτουργήσαμε ως σύμβουλοι, γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά την ελληνική πραγματικότητα και καθιστώντας τους κοινωνούς των δυσκολιών και προσκομμάτων που θα αντιμετώπιζαν.
Τελικά, συμμετείχαν στον διαγωνισμό, πλειοδότησαν με 700 τόσα εκατομμύρια και έδωσαν τις εγγυήσεις που είχαν ζητηθεί.
iw? Και τι συνέβη;
απ. Ξαφνικά, αρχές του 2018, πληροφορούμαστε ότι τα δύο μέρη διχογνωμούν, ο ένας καταγγέλλει τον άλλο για μη τήρηση των συμφωνηθέντων και των όρων συνεργασίας και άλλα πολλά.
Εμείς μέχρι το σημείο αυτό γνωρίζουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ακόμα σαφή εικόνα των όρων της μεταξύ τους συνεργασίας. Άλλωστε, δεν μας αφορούσαν. Ούτε για το ποσοστό ευθύνης του καθενός μπορούμε να έχουμε άποψη. Κάποια στιγμή όμως το όλο πρότζεκτ κατέρρευσε.
iw? Ναι, αλλά εμείς μαθαίναμε ότι ο σχεδιασμός είχε προχωρήσει. Στα δημοσιογραφικά γραφεία έφταναν πληροφορίες ακόμη και για το ποιος θα ήταν ο νέος CEO της Εθνικής Ασφαλιστικής…
απ. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Μετά, ήρθε η ανατροπή. Τότε, ακριβώς, βρεθήκαμε κι εμείς «επί ξύλου κρεμάμενοι» με έναν συνεταίρο, την ΕΧΙΝ, ο οποίος διαπληκτιζόταν και διχογνωμούσε με τον χρηματοδότη του, την Calamos, χωρίς να έχουμε εμείς ουσιαστικό τρόπο αντίδρασης. «Στριμωχθήκαμε στη γωνία», με την έννοια ότι καταλήξαμε θεατές σ’ αυτό το «ρινγκ». Τελικά, η ΕΧΙΝ μεταβίβασε τις μετοχές της, αυτές που είχε στην AIG Greece, στον Calamos, κι έτσι βρεθήκαμε συνεταίροι με την Calamos, εκόντες-άκοντες.
iw? Αυτά που μας λέτε, κύριε Αδαμαντιάδη, δεν τα έχουμε ξανακούσει, νομίζω. Είναι η πρώτη φορά που γράφεται αυτή η πτυχή της ιστορίας.
απ. Αυτή είναι η πραγματικότητα, κύριε Κώνστα. Δεν ξέρω τι γράφουν και τι λένε οι συνάδελφοί σας. Αυτή, όμως, είναι η αλήθεια.
iw? Ας κλείσουμε αυτήν την αποκαλυπτική συνέντευξη με ένα μήνυμα, κύριε Αδαμαντιάδη. Η Ελλάδα είναι μια υπασφαλισμένη χώρα. Όλοι θέλουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά. Πώς θα γίνει αυτό;
απ. Εξαρτάται για ποιο είδος ασφάλισης μιλούμε. Όταν αναφερόμαστε στην ασφάλιση ζωής ή σύνταξης, τότε μιλάμε για επένδυση και για αποταμίευση. Στον τομέα αυτό είναι απαραίτητο, είναι σωστό, να υπάρξουν κίνητρα. Η ανάγκη είναι ζωτική, την αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος συνταξιούχος, που αδυνατεί να ζήσει με τα ελάχιστα της σημερινής εθνικής σύνταξης.
Αν δεν δώσει η Πολιτεία κίνητρα, πώς θα καλυφθεί η ανάγκη; Κάποτε, υπήρχαν φορολογικές απαλλαγές για τα ασφάλιστρα. Αυτό το κίνητρο έχει, από καιρό, εγκαταλειφθεί. Για να μη μιλήσουμε για την άμεση ανάγκη των επαγγελματιών να αποκτήσουν μια ουσιαστικά ανταποδοτική επικουρική σύνταξη, αλλά και για την απαραίτητη πλέον αναβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης όλων μας.
Για το άλλο σκέλος, την ασφάλεια σπιτιού, ατυχήματος, οικογενειακής αστικής ευθύνης –δεν λέω του αυτοκινήτου, γιατί αυτή υποτίθεται πως είναι υποχρεωτική, αν και, με 20% ανασφάλιστα αυτοκίνητα εκεί, έχω πολλές αμφιβολίες για την ισχύ της υποχρεωτικότητας–, και κυρίως για όλες τις επαγγελματικές καλύψεις περιουσίας, αστικής ευθύνης, οικονομικών κινδύνων, εισαγωγών-εξαγωγών και πολλά άλλα, εκεί χρειάζεται παιδεία και μάλιστα, «εξ απαλών ονύχων».
iw? Τι εννοείτε;
απ. Όπως κάνουν στη Γερμανία: Μαζί με τον εθνικό τους ύμνο, στα σχολεία και στα βιβλία τούς μαθαίνουν και την ανάγκη να προστατεύσουν το σπίτι τους από σεισμό, φωτιά, κλοπή, και τον εαυτό τους από ένα ατύχημα ή μια αρρώστια.
Απαιτείται, λοιπόν, παιδεία, επιμόρφωση, συνειδητοποίηση της ανάγκης και της ευθύνης. Αυτός είναι ο λόγος που εμείς είμαστε καρφωμένοι σε ασφαλιστική δαπάνη γύρω στο 2% μόνο του ΑΕΠ. Χρόνια τώρα…
Η εξέλιξη δεν μπορεί να έρθει μόνο με τις φιλότιμες προσπάθειες μιας Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιριών, που απλώς αναδεικνύει την ανάγκη της ασφάλισης. Πρέπει να γίνει συνείδηση της κοινωνίας και του καθενός μας.
Η Πολιτεία πρέπει, πρώτη, να δώσει το έναυσμα υποστήριξης και ανάδειξης του θεσμού της ιδιωτικής ασφάλισης. Από τα βιβλία του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου, έως τη φάση αδειοδότησης μιας επιχείρησης. Αρκεί να απαλλαγεί από το «σύνδρομο» ότι, έτσι, ενισχύει την «κερδοσκοπική ιδιωτική πρωτοβουλία». Αρκετά «σπασμένα» έχει πληρώσει το κράτος στα 200 χρόνια της λειτουργίας του για την αποζημίωση των «ανασφάλιστων».
