To μεγαλύτερο πρόβλημα των ασφαλιστικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα είναι η έλλειψη αυτόπροβολής τους. Για όσους παρακολουθούν εκ του μακρόθεν τις εταιρείες , βλέπουν ότι είναι καλές εταιρείες (ελληνικές και ξένες). Με σαφείς στόχους, κεφαλαιακές επάρκειες, οργανογράμματα, δομή πωλήσεων. Οι μητρικές ξένες πολυεθνικές παρουσιάζουν κάθε τρίμηνο κέρδη μόνες όσο όλες μαζί οι ελληνικές εισηγμένες στο χρηματιστήριο το χρόνο. Τα καταστήματά τους στην Ελλάδα αδυνατούν να περάσουν στο ευρύ κοινό την εικόνα της δυναμής τους . Είναι σαν να προσπαθούν να κρυφτούν από το κοινό τους. Σαν ποδοσφαιριστές που δεν θέλουν να πάρουν την μπάλα , για να το πούμε πιο αθλητικά. Οι ελληνικές ασφαλιστικές , είναι αξιοπρεπέστατες εταιρείες στην πλειονότητά τους που πασχίζουν να ανταγωνιστούν τις ισχυρές ξένες ασφαλιστικές μέσα στην αφάνεια.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ασφαλιστικών εταιρειών στην Ελλάδα είναι ότι αρκούνται σε ορισμένα σόου και εσωτερικές εκδηλώσεις αδυνατώντας να προβάλλουν την δυναμική τους. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις εταιρειών που έχουν καταφέρει να γίνουν γνωστές στο ευρύτερο κοινό αλλά είναι λίγες. Οι ασφαλιστικές δεν προβάλλουν ούτε τα αποτελέσματά τους , ούτε την παραγωγή τους ούτε την δυναμική τους στο ευρύτερο κοινό. Έχουν πέσει θύμα της φήμης των τραπεζών και της αρνητικής προπαγάνδας που έφεραν τα μεγάλα ‘λουκέτα’. Όποιος θέλει να μιλήσει σε κάποιον για την ιδιωτική ασφάλιση, αμέσως ακούει για την «Ασπίδα» (περιέργως καμία από τις 130 περίπου εταιρείες που έχουν βάλει λουκέτο τα τελευταία 30 χρόνια δεν αναφέρεται τόσο πολύ). Ακόμη και ασφαλίσεις με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα όπως αυτές του αυτοκινήτου και της υγείας αντιμετωπίζονται από το ν κόσμο ως ριψοκίνδυνες επενδύσεις. Κανείς δεν έχει εξηγήσει στο ευρύ κοινό γιατί τον ενοχλεί να δώσει 200 ευρώ το τρίμηνο (67 ευρώ το μήνα ή 2,2 ευρώ τη μέρα) για να έχει ένα υψηλό επίπεδο υγείας όταν πληρώνει 300 ευρώ το μήνα για να είναι ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ και εκτεθειμένος στο δημόσιο σύστημα υγείας. Αυτή η άγνοια είναι ευθύνη των εταιρειών που κρύβονται πίσω από ανούσιες εκδηλώσεις. Οι σχέσεις ασφαλιστικών με την ενημέρωση είναι σχέσεις φόβου και πανικού . Όπως ενός ηθοποιού που δεν θέλει να προβάλλει το έργο του. Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας , οι ορυμαγδοί στελεχών εταιρειών όταν πρόκειται για κάποια συνέντευξη της εταιρείας τους. « Προς θεού μην αναφέρετε ότι σας είπα για την παραγωγή… όχι δεν θέλουμε συνέντευξη… δεν θέλω να γράψετε ότι έχουμε κέρδη… δεν γνωρίζω τα οικονομικά αποτελέσματα κά» Ο απόλυτος τρόμος. Αν εσείς κύριοι και κυρίες δεν θέλετε να προβάλλετε τις εταιρείες σας στον Τύπο , μην μιλάτε μετά για έλλειψη ασφαλιστικής συνείδησης και τα λοιπά. Όποιος φοβάται μένει σπίτι ..