Τελικά, σίγουρα οι δημοσιογράφοι ζουν στο δικό τους εικονικό κόσμο. Έρχονται σε επαφές, με τα ανώτατα στελέχη των ασφαλιστικών, των τραπεζών και λοιπών επιχειρήσεων, τραπεζώνονται στις συνεντεύξεις τύπου και στις δεξιώσεις, και πιστεύουν ότι η πραγματικότητα είναι εξίσου ιδανική με την εικόνα που τους παρουσιάζουν.
Τέτοιο είναι το παράδειγμα με τις ασφαλιστικές. Σε ανώτατο επίπεδο, οι δημοσιογράφοι ακούν για business plans και κερδοφορίες, για ψηφιοποιήσεις και μεγαλεπίβολα σχέδια, ενώ αγνοούν τις περισσότερες φορές τι συμβαίνει σε μεσαίο ή κατώτερο επίπεδο διαχείρισης. Αγνοούν ότι οι ίδιες οι εταιρείες που τους τραπεζώνουν αφήνουν πολλές φορές απλήρωτους τους συνεργάτες τους. Αγνοούν ότι λύνουν συμβάσεις συνεργατών παίρνοντας τα χαρτοφυλάκιά τους. Αγνοούν τα παράπονα των πελατών των εταιρειών για καθυστερήσεις αποζημιώσεων. Αγνοούν την τεράστια γραφειοκρατία που υπάρχει για να βγει ένα συμβόλαιο. Αγνοούν ότι πολλές φορές οι εταιρείες παραβιάζουν τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ή εξαντλούν τις δικονομικές τους δυνάμεις του «στρατού» των δικηγόρων που απασχολούν ενάντια σε απλά αιτήματα πελατών ή ενάντια σε αιτήματα συνεργατών.
Ο κόσμος της ασφαλιστικής αγοράς μόνο αγγελικός δεν είναι. Ωραία τα Συνέδρια της ΕΑΕΕ και ακόμη καλύτερη η Ύδρα με τις ωραίες εισηγήσεις των ομιλητών, Ελλήνων και ξένων. Όμως, δυστυχώς, η πραγματικότητα που βιώνει ο πραγματικός επαγγελματίας είναι εντελώς διαφορετική. Όπως και η πραγματικότητα που βιώνει ο πελάτης εν μέσω κρίσης.
Όταν ο πελάτης αντιμετωπίζεται από τις ασφαλιστικές ως εν δυνάμει απατεώνας, τότε ο κλάδος δεν έχει μέλλον. Όσα κέρδη και αν παρουσιάσουν οι εταιρείες, όσα υψηλά περιθώρια φερεγγυότητας, εάν δεν κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πελατών-καταναλωτών σε περίοδο οικονομικής κρίσης, τότε ο κλάδος θα παραμείνει στο περιθώριο. Γιατί πάνω απ’ όλα η Ασφαλιστική Συνείδηση κερδίζεται, δεν επιβάλλεται ούτε εξαγοράζεται.