Αναγκαία η δοκιμή της πικρής συνταγής…

Τα μεγαλεπίβολα σχέδια των περασμένων ετών έχουν αρχίσει να ξεφουσκώνουν. Το ίδιο και η ευφορία, που οδηγούσε σε επιπόλαιες εκτιμήσεις περί αλμάτων στην παραγωγή και τα μερίδια αγοράς. Παράτολμες -ίσως και δικαιολογημένες- θεωρίες, που διόγκωναν τις ελπίδες για μια χρυσή περίοδο που όμως ποτέ δεν ήλθε. Και όχι μόνο δεν ήλθε, αλλά ακόμη περισσότερο στην προσδοκία της παραπλάνησε και πολλούς που θεώρησαν ότι θα πολεμήσουν τα ισχυρά συμφέροντα και θα σταθούν αντάξιοι των μεγάλων εταιρειών. 

Φούσκες πολλές, που ακόμα σκάνε συμπαρασύροντας ασφαλισμένους, εργαζόμενους και αγορά σε ένα επικίνδυνο δρόμο, που εντείνει την ανασφάλεια των πολιτών απέναντι στις εταιρείες, εντείνει τις επιφυλάξεις και κλείνει την πόρτα σε όσους πουλάνε συμβόλαια. Οι συνθήκες σίγουρα είναι δύσκολες. Είναι βέβαιο ότι ο πήχης βρίσκεται υψηλά. Και το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι στην ασφαλιστική αγορά. 

Η διαπίστωση αυτή, που είναι συχνή, και γίνεται από ανθρώπους που έχουν διατελέσει πρωταγωνιστές στην εξέλιξη του ελληνικού ασφαλιστικού προϊόντος αρχίζουν να φέρουν βαρύ προβληματισμό στις υφιστάμενες διοικήσεις, που καλούνται να διαχειριστούν όχι μια δύσκολη συγκυρία,  αλλά,  αντίθετα,  μια μεγάλη χρονική στιγμή. Και αυτό διότι το οριακό σημείο κορεσμού, αδιεξόδου, ασφυξίας, που βρίσκεται η αγορά δεν αποτελεί σημείο τέλους. Αποτελεί σημείο αρχής. 

Η προσέγγιση μας δηλαδή δε θα πρέπει να είναι μηδενιστική. Θα πρέπει να είναι μια απολύτως ρεαλιστική η οποία μάλιστα ζητεί, ίσως και επιτάσσει από τα μεγαλοστελέχη να σπάσουν τα φράγματα. Να σπάσουν λογικές τους παρελθόντος, να αλλάξουν αντίληψη για το ασφαλιστικό προϊόν και να συνειδητοποιήσουν ότι η εποχή που τα πράγματα έτρεχαν επάνω σε ράγες πέρασε. Σήμερα είναι η στιγμή, που η αγορά εισέρχεται σε μια άλλη εποχή, η οποία απαιτεί άλλους χειρισμούς και για να είμαστε στην λογική της προηγούμενη παραγράφου, είναι η εποχή που οι ασφαλιστικές καλούνται να ανοίξουν νέους δρόμους. Το νοικοκύρεμα των εταιρειών, ο εξορθολογισμός των εργασιών, η επικοινωνία του ασφαλιστικού προϊόντος, ίσως και οι αμοιβές των στελεχών και των συνεργατών οφείλουν να υπηρετήσουν τις ανάγκες λιτότητας. 

Το πιο «κοινωνικό» προϊόν, μέσα από μια λογική εργασία για το καλό της επιχείρησης αλλά σαφώς πρωτίστως το καλό των ασφαλισμένων ίσως να θεωρείται μια συνταγή αδοκίμαστη. Και αυτό διότι είναι πικρή. Αλλά στην παρούσα φάση απολύτως αναγκαία καθώς το ατομικό συμφέρον οφείλει να δώσει τη θέση του στο συμφέρον της επιχείρησης και του κλάδου.