Αμοιβαία Κεφάλαια και ασφαλιστικές εταιρείες

«Όταν έπεσε το χρηματιστήριο τα δίκτυα συνέχισαν να πουλούν αμοιβαία κεφάλαια, με συνέπεια να χαθούν πελάτες, αλλά και χρήματα από τους ίδιους

Οι ασφαλιστικές εταιρείες, δεν ήταν υποχρεωμένες να εμπλακούν στην απευθείας διάθεση αμοιβαίων κεφαλαίων. Έκαναν διαμεσολάβηση, όπως έχουν άλλωστε τη δυνατότητα να κάνουν και σε χρηματοοικονομικά – χρηματιστηριακά προϊόντα.

Επίσης, δεν υπήρχε και συνάφεια με τα υπόλοιπα προϊόντα που διέθεταν, ενώ και οι πωλητές, δεν ήταν γνώστες του αντικειμένου, γεγονός που οδήγησε σε υποχρεωτική πιστοποίηση γνώσεων. Πιστοποιημένοι δεν ήταν άλλωστε, ούτε και οι υπάλληλοι των τραπεζών.

Αυτό είχε ως συνέπεια το αμοιβαίο να πουληθεί την περίοδο εκείνη στην αγορά με μεγάλο βαθμό άγνοιας από τα δίκτυα (και τους ασφαλιστές), γεγονός που οδήγησε την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς στην απόφαση της υποχρεωτικής πιστοποίησης.

Τα δίκτυα επομένως, δεν ήταν επαρκώς εκπαιδευμένα και ενημερωμένα να πουλούν αμοιβαία κεφάλαια. Όταν έπεσε το χρηματιστήριο συνέχισαν να τα προωθούν, με συνέπεια να χαθούν πελάτες, αλλά και χρήματα από τους ίδιους.

Η ενασχόληση των εταιρειών πάντως με τα αμοιβαία δεν ήταν παράλογη, αλλά θα πρέπει να ξέρεις τι πουλάς και πώς το πουλάς.

Οι ασφαλιστικές αξιοποίησαν την ευκαιρία, καθώς όλοι οι Έλληνες έγιναν κερδοσκόποι – επενδυτές και προχώρησαν στην παροχή αυτής της επενδυτικής δυνατότητας.

Υπήρχε και η προμήθεια, ενώ και η φορολόγηση απαλλάχθηκε από το ΦΠΑ και εξομοιώθηκε με τα προϊόντα Ζωής.

Στο πλαίσιο αυτό επίσης, οι ασφαλιστικές, δημιούργησαν εξειδικευμένες εταιρείες διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων (ΑΕΔΑΚ), με το σκεπτικό να εμπιστευθεί  κανείς την επαγγελματική διαχείριση και την αντίστοιχη προοπτική που προκύπτει από τα αμοιβαία κεφάλαια, αντί να κινείται μόνος του με απευθείας επιλογές μετοχών.

Απλά, με τη φρενίτιδα που υπήρχε, πούλησαν αυτό που ήθελε ο κόσμος χωρίς να υπάρχει προϊοντικός σχεδιασμός κατάλληλος για να προστατέψει στην πτώση.

Από την άλλη πλευρά, η αξιοποίηση των αμοιβαίων (και εσωτερικών μεταβλητών κεφαλαίων), μέσα από τα προγράμματα unit linked, ήταν πολύ θετική για τις ασφαλιστικές, καθώς η ευθύνη των επιλογών περνά στον πελάτη, ο οποίος μπορεί να τις αλλάξει στη συνέχεια. 

Το στοιχείο αυτό, σήμαινε ταυτόχρονα και περιορισμό απαιτήσεων, όσον αφορά το ύψος των αποθεμάτων.
Το πρόβλημα βέβαια προέκυψε με την πτώση του χρηματιστηρίου που πέρασε και σε αυτά τα προγράμματα, δημιουργώντας πρόβλημα σε μεγάλο αριθμό πελατών.

Και στην περίπτωση των unit linked υπήρχαν προβλήματα στην πώληση, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις πουλήθηκαν ως αμοιβαία. Ο τρόπος διάθεσης δηλαδή δεν ταίριαζε σε ένα αποταμιευτικό (π.χ. συνταξιοδοτικό), αλλά σε ένα κερδοσκοπικό προϊόν.
Σήμερα πλέον, ο πελάτης στα unit linked μπορεί να βρει εγγυήσεις αν τα κρατήσει μέχρι τη λήξη.

Οι ασφαλιστικές γενικότερα, έβγαλαν κέρδη από το προϊόν του αμοιβαίου κεφαλαίου, που χάθηκαν από δυσαρεστημένους πελάτες στη συνέχεια. Τότε, ήταν καινούργια αγορά και τόσο στα αμοιβαία κεφάλαια, όσο και στα unit linked, οι πωλητές ήταν λιγότερο ενήμεροι.

Συμπερασματικά, μετά και την κακή κατάσταση στην οικονομία που ύστερα από τόσα χρόνια βιώνουμε σήμερα, δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν λάθος που πουλήθηκαν τα αμοιβαία κεφάλαια από τις ασφαλιστικές.

Οι ζημιές δε των πελατών, δεν οφείλονται στις πωλήσεις, αλλά στο ότι έσκασε η φούσκα του χρηματιστηρίου.