Παραμύθια για να μας πάρει ο ύπνος!

Τα πράγματα είναι φανερά. Κανείς δε δεσμεύεται, κανείς δε βάζει χρονοδιάγραμμα, κανείς δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να βάλει μία τελεία (.) σε θέματα που είναι ανοικτά. Ασάφεια μεγαλειώδης. 

Ειδικά όταν αναφερόμαστε στην οικονομία τότε η ασάφεια που επικρατεί μεγαλώνει επικίνδυνα. Το χρέος, ο πληθωρισμός, ο ρυθμός ανάπτυξης και άλλα σημαντικά μεγέθη της οικονομίας εξελίσσονται απρόβλεπτα απολύτως εναρμονισμένα με την αντίληψη του:  “προσδοκάμε να τα καταφέρουμε”, “επιχειρούμε, να ανατάξουμε”, επιδιώκουμε να….

Ούτε καν μια διευκρίνιση. Ούτε ένα στίγμα βεβαιότητας. Μόνο καταβολή προσπάθειας. Προσπάθεια για να βγούμε από το αδιέξοδο, προσπάθεια για να βελτιώσουμε τις συνθήκες, προσπάθεια για να αναπτυχθούμε. 

Μια συνεχής προσπάθεια. 

Μια κοινωνία δεμένη από τις προβλέψεις και τις εικασίες για το τι έρχεται και το τι θα γίνει. Βυθισμένη στις δυσοίωνες, αδιέξοδες, δύσκολες σκέψεις για το μέλλον που έρχεται. 

Ξεχάστηκε ηθελημένα ότι το μέλλον δημιουργείται; Παραβλέφθηκε ότι η επόμενη ημέρα ανήκει σε όσους μεριμνούν για αυτή;  Ξεχάστηκε η ελληνική αισιοδοξία και η απαράμιλλη δυνατότητα του λαού να ξεπερνά εμπόδια. Χάθηκε η προοπτική; 

Όλα ρίχτηκαν στον καιάδα του άκαμπτου τεχνοκρατισμού που στερείται συναισθήματος, οράματος, πολιτικής σκέψης; Αριθμοί, πράξεις, και χαρτιά. Ο φόβος διογκώθηκε. Κανείς όμως δεν βγήκε –εκ των αρμοδίων- να μιλήσει. Τα σενάρια αναπτύσσονται και κάποια διαψεύδονται. Κανείς δεν αναλαμβάνει να μιλήσει για το μέλλον. Μόνο ανησυχία.

Έτσι, η  χώρα, οι πολίτες, οι θεσμοί βιώνουν την καθημερινότητα μιας επερχόμενης καταιγίδας. Φτιάχνουν ομπρέλες, αντιανεμικά, τείχη, σκέπαστρα, οχυρώνονται και προετοιμάζονται. Και όλα αυτά είναι απαραίτητα μόνο υπό την προϋπόθεση ότι η πρόβλεψη –για καταιγίδα- θα βγει αληθινή. Διαφορετικά όλα είναι παραμύθια για να μας πάρει ο ύπνος και να μη βγούμε από το σπίτι…