Ίσως και αλλαγή πλεύσης

Οι δημόσιες συστάσεις που γίνονται στην κυβέρνηση από αρμοδίους(;) εσχάτως, συγκλίνουν στην ανάγκη επιτάχυνσης των μέτρων που αφορούν την οικονομία. Και ήδη αποφάσεις ελήφθησαν και ανακοινώσεις -ως πρώτη γεύση- έγιναν.

Οφείλουμε να σταθούμε σε ένα θέμα: ότι, όσοι και όταν συστήνουν μέτρα τονίζουν την ανάγκη του εσπευσμένου (ταχύτητα) και παράλληλα του «σκληρού» (αποφασιστικότητα) που συνήθως αντιστοιχεί σε μειώσεις, περικοπές, γενικά περιορισμούς…

Δε θα διαφωνήσει κανείς ότι η όλη λογική γυροφέρνει μονίμως σε τακτικές «ροκανίσματος» των εισοδημάτων που δηλώνονται στην εφορία δηλαδή μισθωτών, συνταξιούχων, και κάθε άλλου επαγγελματία που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Όσο για τους άλλους ούτε λόγος να γίνεται καθώς κανείς νοήμων δεν μπορεί να πιστέψει ότι ξαφνικά θα αρχίσουν όλοι επαγγελματίες που σήμερα απέχουν από το κόψιμο αποδείξεων ξαφνικά να αλλάξουν πρακτική. 

Την ίδια ώρα η συλλογή αποδείξεων με σεβαστά ποσά προκειμένου να «χτίσει» ένας πολίτης αξιοσημείωτα έξοδα όχι μόνο είναι δύσκολη υπόθεση αλλά οδηγεί και τους καταναλωτές-πολίτες σε μια διαδικασία άχαρη για την ελληνική νοοτροπία και ταυτόχρονα ανούσια.

Πόσα ευρώ μπορεί να πληρώσει ετησίως ένας μέσος πολίτης σε νυκτερινά κέντρα, δικηγόρους,  συμβολαιογράφους, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς και άλλες κατηγορίες επαγγελμάτων;

Τόσα ώστε να είναι λίγα για να συγκεντρώνει αποδείξεις. Και έτσι θα το αποφύγει. Ελλείψει κινήτρων.  Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η μέθοδος κατευθύνεται σε ξέρα…

Το ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει; Και αφού βεβαιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο γιατί συνεχίζουν και μέχρι πότε; Η εποχή χρειάζεται άλλα: ταχύτητα και αποφασιστικότητα. Ισως και αλλαγή πλεύσης…