Mε μία ομιλία που διανθίστηκε περισσότερο από το συναίσθημα της πορείας ζωής και της βράβευσης ο πρόεδρος της ΕΑΕΕ απάντησε στην τιμή της αναγόρευσης Επίτιμου Διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Πέρα από τα επαγγελματικά επιτεύγματά του , ο κ. Σαρρηγεωργίου εστίασε στην ανάγκη που πρέπει να έχουν τα νέα παιδιά , οι φοιτητές για να καταλάβουν τον ‘εξω κόσμο’ , να γνωρίσουν τον κόσμο των επιχειρήσεων. Όμως, στάθηκε ιδιαίτερα στην ανάγκη της κοινωνικής προσφοράς και στην χαρά που ένοιωσε με τις προσωπικές του πρωτοβουλίες και της εταιρείας του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.
H ομιλία του κ. Αλέξανδρου Σαρρηγεωργίου
Κύριοι Υπουργοί, κύριοι Βουλευτές,
Αξιότιμοι Κύριοι πρυτάνεις,
Κύριοι Καθηγητές,
Αγαπητές Φοιτήτριες, αγαπητοί φοιτητές, φίλες και φίλοι μου.
Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να σας ευχαριστήσω. Να σας ευχαριστήσω για τη μεγάλη τιμή που μου κάνατε να με συμπεριλάβετε στην Ακαδημαϊκή Οικογένεια Πανεπιστήμιου Πειραιώς και ιδιαίτερα του τμήματος οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων. Όπως ακούσατε δεν σπούδασα στην Ελλάδα.
Η πρώτη μου επαφή με Ακαδημαϊκό Ίδρυμα στην χώρα μας ήταν πριν από πολλά χρόνια όταν ανταποκρίθηκα σε μια πρόσκληση να μιλήσω σε μεταπτυχιακούς φοιτητές στο γνωστό μεγάλο αμφιθέατρο του Πανεπιστήμιου Πειραιώς. Θυμάμαι νεόφερτος τότε στην Ελλάδα πως η αισιοδοξία με γέμισε το να γνωρίσω εκεί νέα παιδιά, παιδιά πραγματικά με λάμψη στα μάτια, με δίψα για να μάθουν, να καταλάβουν τον έξω κόσμο, να γνωρίσουν τον κόσμο των επιχειρήσεων.
Παιδιά ανυπόμονα να αρχίσουν να χτίσουν το μέλλον τους.
Και από τότε, έχοντας βρεθεί πολλές φορές κοντά σας, ο δεσμός μου με αυτό εδώ το Ίδρυμα έγινε πολύ πιο στενός.
Φίλες Και φίλοι, ξεκίνησα σπουδάζοντας μηχανικός. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου έχοντας πτυχίο και στα χρηματοοικονομικά. Άρχισα να εργάζομαι στο Asset Management στη Νέα Υόρκη και είμαι εδώ και πολλά χρόνια, δεκαετίες πλέον, ασφαλιστής στην Αθήνα.
Στην διαδρομή αυτή διδάχθηκα πολλά. Μα όλα αυτά χτίστηκαν πρώτα και πάνω απ’ όλα σε μια στέρεα βάση. Μια βάση που δεν είναι άλλη από τις αρχές, από τις αξίες που μου έδωσαν οι γονείς μου. Από αυτά που μου έμαθε το σπίτι που μεγάλωσα.
Και έπειτα έφυγα στην Αμερική. Και εκεί κατάλαβα πολλά. Κατάλαβα τη σημασία του να έχεις ανοιχτό μυαλό για να γνωρίσεις, για να μάθεις, για να πάρεις όλα αυτά που ο μαγικός κόσμος στον οποίο ζούμε έχει να σου δώσει. Αυτό είναι και το μόνο μάθημα που αφήνω στην Αλεξάνδρα και την Θεοξάνη. Να έχουν ανοιχτό μυαλό.
Κατάλαβα τη τύχη του να έχεις έναν μέντορα που την κατάλληλη στιγμή θα σου δείξει και άλλους δρόμους. Και θα σε κάνει να σκεφτείς και τελικά να επιλέξεις να πας αλλού από εκεί που νόμιζες ότι είσαι ταγμένος για να πας. Ξεκίνησα σπουδάζοντας και πιστεύοντας στους αριθμούς. Στην πορεία όμως έμαθα ότι στα δύσκολα και στα σημαντικά, ειδικά από τη θέση του ηγέτη, για να έρθουν οι αριθμοί πρέπει πρώτα απ’ όλα να αφιερωθείς τους ανθρώπους.
Εκεί είναι το ωραίο, εκεί είναι και το δύσκολο.
Είπε κάποιος, είναι δύσκολο να αντισταθείς σε αυτόν που ξέρει να ακούει. Έμαθα λοιπόν και ακόμα προσπαθώ αλήθεια, πρώτα να ακούω, πράγμα όχι πάντα εύκολο αλλά πραγματικά πολύ.
Και όταν κάποτε μεταπτυχιακός φοιτητής, γεμάτος από την υπεροψία που σου δίνει το να ξέρεις πολύ καλά τα μαθηματικά του μηχανικού, βρέθηκα έκπληκτος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σε ένα από τα πρώτα μου μαθήματα στο Business School. Μου είπε κάποιος ότι στις Business, αλλά εγώ θα σας πω ότι και στη ζωή, το δύσκολο είναι να βρεις ποια είναι η σωστή ερώτηση πριν αρχίσεις να αναζητάς την όποια απάντηση.
Γύρισα στην Ελλάδα μετά από δεκαέξι χρόνια στην Αμερική. Χρόνια σπουδών, χρόνια δουλειάς. Γύρισα, ακολουθώντας μια πορεία που θα έλεγε κανείς ότι έφευγε μακριά από τις ευκαιρίες που η Αμερική έδινε σε ένα τριαντάρη.
Και γύρισα σε μια Ελλάδα που δεν γνώριζα και δεν με γνώριζε κανείς. Άλλωστε είχα φύγει στα δεκαοκτώ.
Και είδα ότι και η Ελλάδα για ένα καλά καταρτισμένο νέο, μπορεί να είναι η χώρα που θα σου δώσει ευκαιρίες. Η χώρα που θα μάθεις, η χώρα που θα δημιουργήσεις. Θέλει πίστη, θέλει αισιοδοξία, θέλει και κάποια τύχη. Πριν από είκοσι, ακριβώς χρόνια, φτιάξαμε την EuroLife.
Και εκεί βίωσα κάτι μοναδικό.
Κάποιοι από εσάς, κάποιοι που είστε σήμερα εδώ μαζί μας, με τιμήσατε με την εμπιστοσύνη σας. Με την εμπιστοσύνη να συνδέσετε το μέλλον σας, το μέλλον των οικογενειών σας, με ένα νέο και αβέβαιο εγχείρημα. Βλέπετε, όλη η επιτυχία ενός εγχειρήματος στο τέλος βασίζεται πάντα στους ανθρώπινους δεσμούς. Και φτάνω εδώ νιώθοντας ικανοποίηση. Γιατί πολλά από αυτά που ονειρεύτηκα έχουν ήδη πραγματοποιηθεί.
Έχοντας όμως, βίωσα και κάτι που όταν ξεκινούσα δεν το φανταζόμουν. Ότι τη μεγαλύτερη χαρά τη νιώθω όχι όταν πετυχαίνω κάτι, αλλά όταν δίνω. Είναι η χαρά που νιώθεις όταν κάποιοι που γνώρισες ως νέα παιδιά, κάποιοι που έμαθαν και δούλεψαν μαζί σου, με τις ίδιες αξίες με το ίδιο πάθος κατέχουν σήμερα κορυφαίες θέσεις στον επιχειρηματικό κόσμο.
Φίλες και φίλοι, κλείνοντας θα μοιραστώ μαζί σας αυτό που ένιωσα πριν λίγες εβδομάδες στη μικρή, όμορφη Χάλκη. Ένα νησάκι με 250 κατοίκους στην άκρη της Ελλάδας. Εγκαινιάσαμε εκεί το μοναδικό παιδικό σταθμό του νησιού. Την ώρα της ομιλίας μου είδα να κάνουν δύο-τρία βήματα μπροστά από τους λιγοστούς κατοίκους και τον παπά, τον δάσκαλο, τον δήμαρχο. Είδα τα εφτά μικρά παιδάκια για τα οποία φτιάξαμε το παιδικό σταθμό μου. Εφτά μικρά παιδάκια να με κοιτάζουν με μάτια σαν και αυτά που λέει ο ποιητής ή μάλλον να κοιτάζουν τα παιχνίδια και το μικρό όμορφο κτίριο που ήταν πίσω μου. Και εκεί κατάλαβα. Κατάλαβα ότι πέρα από τον όποιο στόχο, πέρα από την όποια επιτυχία, τα πιο πολλά τα παίρνεις όταν δίνεις. Σας ευχαριστώ.”