Χάνονται στο βραδυκίνητο σύστημα οι ασφαλιστικές προσπάθειες

Κανείς δεν έχει την λανθασμένη αντίληψη ότι τα πράγματα στην ασφαλιστική αγορά θα μπορούσαν  εύκολα να αλλάξουν να αντιστραφούν, να γίνουν κάπως αλλιώς από αυτά που σήμερα είναι και αποτελούν απότοκο πρακτικών, συμπεριφορών, διαδικασιών που όταν εφαρμόστηκαν είχαν λόγο και αντίκρισμα.  Είναι  λοιπόν γνωστό  ότι για να γυρίσει ο τροχός θέλει πολλή δουλειά και κυρίως συστηματική και επίπονη προσπάθεια.

Σήμερα η αγορά, τα στελέχη της, οι εργασίες της,  οι θεσμικοί εκπρόσωποί της, καλούνται εκ των πραγμάτων να τρέξουν, να κυνηγήσουν τα πράγματα να κινητοποιήσουν μηχανισμούς, να καταστρώσουν σχέδια να, εκπονήσουν μελέτες και πολλά άλλα. 
Και όλα αυτά για να πετύχουν ένα στόχο: να ταράξουν τα νερά, να δημιουργήσουν νέο ρεύμα, να φέρουν αέρα αλλαγής ώστε να υπάρχει και ελπίδα ανάπτυξης εργασιών. Η ελπίδα αυτή δε μπορεί να δημιουργηθεί και πολύ περισσότερο δε μπορεί να μετεξελιχθεί σε πραγματικά μετρήσιμα αποτελέσματα εάν δεν υπάρξει κινητικότητα.

Το δομικό κομμάτι που σχετίζεται με την νομοθεσία, τις νέες αγορές που ανοίγονται, την αλλαγή των προϊόντων και ότι άλλο «βαρύ» αφορά την εξέλιξη του θεσμού είναι  θέματα που απαιτούν  πολλή δουλειά και σκληρή προπόνηση των αρμοδίων.
 Πέραν της πρόθεσης και της επάρκειας των ανθρώπων που έχουν αναλάβει αυτή τη διαδικασία χρειάζεται και η συνεχής ενόχληση των αρμοδίων. Διότι δεν αρκεί μόνο η ανακίνηση του θέματος από τους ενδιαφερόμενους. Είναι απολύτως  αναγκαία και  η κινητοποίηση του κράτους καθώς οι  προτάσεις των ασφαλιστών πολλές, η τεχνική επάρκεια υποστήριξης των θεμάτων υψηλότατη, η αποδοχή από τα κυβερνητικά όργανα ενθουσιώδης  αλλά η συνέχεια  ανύπαρκτη. Όλα σκαλώνουν κάπου ή παραβλέπονται ατυχώς.   Και πρέπει να τονιστεί για να μην δημιουργούνται πλάνες ότι  η καθυστέρηση εξέλιξης των θεμάτων συμβαίνει  στο ελληνικό κράτος ακόμα και σήμερα που τα πράγματα βρίσκονται σε  συναγερμό που τελικώς αποδεικνύεται θεωρητικός.

 Είναι λυπηρό το γεγονός  ότι  για πολλά θέματα που έχουν ανακινηθεί ή  τεθεί στο τραπέζι  του διαλόγου,  η ολοκλήρωσή τους, η προαγωγή τους, η εξέλιξή τους θα χρειαστεί πολλά χρόνια, πολλή τύχη, και συγκυριακές συνθήκες. 

Για να μη πέσουν οι προσπάθειες των ασφαλιστών στο κενό, για να μην εξαντληθούν όλες οι ιδέες στο χαρτί,  επιβάλλεται να γίνουν και απόπειρες  αφύπνισης του κυβερνητικού συστήματος και για τα επαγγελματικά ταμεία, και για την ιδιωτική σύνταξη, και για την ανάπτυξη της ασφαλιστικής συνείδησης.  Η κρισιμότητα της προσπάθειας είναι μεγάλη και δεν πρέπει να χαθεί χρόνος.