Οι λουκετολάγνοι ασφαλιστικοί κληρονόμοι

Ξαναρχίζουν τα όργανα στην αγορά. Και ηχούν στον γνωστό ρυθμό των λουκέτων, των προβληματικών εταιρειών, των υπό εξέταση περιπτώσεων. Δηλαδή σε ότι θα μπορούσε να προκαλέσει τραύμα, οδύνη, και αναμπουμπούλα στην οποία ως γνωστό χαίρεται ο λύκος…

Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το  πραγματικό γεγονός ότι  στην εποπτική αρχή υπάρχει προβληματισμός σχετικά με την αγορά. Προβληματισμός που έγκειται στο πως οι εταιρείες θα λειτουργήσουν καλύτερα, αναπτυξιακά με αρχές και σοβαρότητα. Στο πώς θα εφαρμοστεί η νομοθεσία, πώς θα υπάρχει συνεργασία προόδου, πώς τελικά η ασφαλιστική αγορά θα επιτύχει διαφάνεια, και αξιοπιστία. Το πώς δε θα δέχεται κλυδωνισμούς από έξωθεν δυνάμεις, από φήμες, από θεωρίες αβάσιμες και προσπάθειες υποβάθμιση αυτού που προσφέρει. 

Και ο προβληματισμός αυτός της εποπτικής αρχής δεν είναι καινούργιος. Αντίθετα είναι μόνιμος , χωρίς διακυμάνσεις ως προς την ουσία και την προοπτική του. Αυτό βέβαια δεν βολεύει κάποιους  που επιθυμούν άλλη έκβαση όπως αυτή του παρελθόντος.  Διότι αξίζει να θυμηθούμε και να δούμε κάτι από την σκοπιά εκείνης της εποχής όπου τα λουκέτα σε μικρές ή μεγάλες ασφαλιστικές μονάδες σηματοδοτούσαν τη δημιουργία χιλιάδων «έκθετων» συμβολαίων τα οποία κάποιοι τα «χτυπούσαν» στον αέρα  και αύξαναν τις εργασίες τους  όχι από την δική τους προσωπική δουλειά, ούτε από την διάκρισή τους στον ανταγωνισμό.
 Η λογική αυτή της έτοιμης τροφής είναι που καθήλωσε την ελληνική ασφαλιστική αγορά και διόγκωσε τον εταιρικό ατομικισμό.  Η λογική αυτή είναι  που  δεν ευνόησε την δημιουργία κουλτούρας ασφάλισης, δεν επέτρεψε την δημιουργία συνθηκών πολιτισμού στην αγορά όπου ο καθένας έχει το μερίδιό του από μια «πίτα» που όλοι μαζί ολοένα και διευρύνουν. 

Σήμερα και πάλι, που οι δυσκολίες ανάπτυξης της παραγωγής είναι εμφανείς ξεκινούν και πάλι τα όνειρα –εκείνα-  της παλιάς εποχής. Βλέπουν κάποιοι ότι  -κάποιοι άλλοι-  ζορίζονται πολύ οπότε και  ο επόπτης τους σφίγγει τη θηλιά για να τους (συμμορφώσει;) (εξοντώσει;) (συνετίσει;) ώστε τελικά αν έλθει το απευκταίο τότε κάτι θα μείνει και για τους λουκετολάγνους κληρονόμους.