Σε διαφορετικές κατευθύνσεις η ασφαλιστική αγορά

Μαρτύριο βαρύ και τροχοπέδη για οποιαδήποτε ανάπτυξη αποτελούν αυτά τα δύο ασυντόνιστα «πόδια» της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς. Παρά τις προσπάθειες και τα παχιά λόγια των αρμοδίων, ποτέ δεν κατάφεραν – στην πραγματικότητα – να κινητοποιήσουν το καθόλα ισχυρό όχημα των ασφαλειών.

 Ο λόγος απλός: το ένα «πόδι» ήταν αυτό που επιχειρούσε να σταθεροποιήσει την αγορά, να την αναβαθμίσει, να την εκπαιδεύσει, να την προάγει. Και το άλλο «πόδι» ήταν αυτό που βούλιαζε στα κόλπα με τα χαμηλά ασφάλιστρα, με τα ανείσπρακτα ασφάλιστρα, με τα «διπλά» βιβλία, με τα δεκάδες κόλπα που αναπτύχθηκαν γύρω από την υποχρεωτική ασφάλιση οχημάτων. 

Αναρίθμητοι άνθρωποι και αμέτρητες εργατοώρες σπαταλήθηκαν στη θεωρία της «κομπίνας». Φτιάχτηκαν στελέχη, επιχειρησούλες, ασφαλιστικές και ο «χορός» της αθέμιτης διαδικασίας δεν έλεγε να κατέβει από την «πίστα», θαμώνες της οποίας ήταν και όλοι οι υπόλοιποι, οι νομοταγείς που τηρούσαν τους τύπους και μιλούσαν για τα υπόλοιπα: τη συμμετοχή της ιδιωτικής ασφάλισης στην κοινωνικής ασφάλιση, την αναβάθμιση του ρόλου της στη χρηματοπιστωτική της προσωπικότητα, στα σύνθετα συμβόλαια, τα συνταξιοδοτικά, τα υγείας, τα πρωτοποριακά, να εναλλακτικά, τα ευρωπαϊκά. 

Λόγια, λόγια, λόγια που αναζητούσαν αποδέκτες ευεπίφορους στο να πιστέψουν ότι όλα αυτά μπορούσαν να γίνουν στην Ελλάδα όπως και στα άλλα κράτη του κόσμου. Εκείνες τις ώρες του οραματισμού και των υψηλών προσδοκιών, η αγωνία για την αύξηση της παραγωγής εύρισκε εκτόνωση στον «αλυσοδέσμιο» καταναλωτή που έπρεπε υποχρεωτικά να αγοράσει ένα συμβόλαιο αυτοκινήτου. Εκείνη την ώρα της «πείνας», όλοι προσέτρεχαν στο συκώτι του Προμηθέα και απέφευγαν να αναζητήσουν τροφή στην ελεύθερη αγορά. Απέφευγαν να μπουν στο δύσβατο δρόμο, να καλλιεργήσουν, να αγωνιστούν για το άλλο δύσκολο μεροκάματο, με όλες τις εξαιρέσεις βέβαια που μπορεί να υπήρχαν και να υπάρχουν ακόμα. 

Το αποτέλεσμα ήταν, και παραμένει, το ίδιο. Η ασφαλιστική αγορά της Ελλάδας την εποχή εκείνη που μπορούσε να ακτινοβολήσει, να κυριαρχήσει, να αναπτυχθεί, να δώσει μαθήματα, να κάνει πολλά, δεν μπόρεσε να τα καταφέρει. Πολλοί προσπάθησαν, πολλοί μίλησαν, πολλοί ασχολήθηκαν και το αποτέλεσμα ήταν μικρό σε σχέση με τον κόπο που καταβλήθηκε. Η πραγματικότητα τραβούσε προς μία και μοναδική κατεύθυνση: αυτήν του κλάδου των οχημάτων που απορρόφησε την ενέργεια όλων και εξάντλησε στελέχη και αγορά. 

Ακόμα και σήμερα η ιστορία συνεχίζεται και επαναλαμβάνεται. Και φυσικά υπάρχει και το άλλο «πόδι» που ζει τα παραμύθια περί ασφαλιστικής συνείδησης…