Το ρίσκο της ασφάλισης

Σίγουρα η ασφαλιστική κάλυψη δε μπορεί να μην έχει ρίσκο. Είναι μέσα στη φύση της δουλειάς αυτής, η οποία καλύπτει κινδύνους, να βρίσκεται αντιμέτωπη με το απρόοπτο, το ξαφνικό, το αναπάντεχο. Εξάλλου γι΄ αυτό και ασφαλίζονται οι πολίτες, για να μπορούν δηλαδή να τα βγάλουν πέρα ακριβώς αυτή την χωροχρονική στιγμή όπου χρειάζονται στήριγμα. Επάνω σε αυτή την βάση σκέψης αναπτύχθηκε και η ιδιωτική ασφάλιση όπου ο καθένας μπορεί «να  πληρώνει  για να έχει» και η εταιρεία αναλαμβάνει το ρίσκο να πληρώσει όταν ο πελάτης της το χρειαστεί. 

Και η άποψη αυτή αποτελεί ακόμα όπλο των ασφαλιστών καθώς προωθούν συμβόλαια λέγοντας: «αγόρασε πρόγραμμα σύνταξης για να είσαι βέβαιος ότι θα πάρεις σύνταξη», «αγόρασε νοσοκομειακή περίθαλψη για να την έχεις όταν θα σου χρειαστεί» και πολλά άλλα σχετικά. Ωστόσο μέσα στα χρόνια είναι σαφές ότι οι εταιρείες μεριμνούν να περιορίσουν το ρίσκο των συμβολαίων. 

Γι΄ αυτό και υπάρχουν ρήτρες στα συμβόλαια υγείας, γι΄ αυτό τα επικίνδυνα επαγγέλματα ασφαλίζονται ακριβά ή από λίγους, γι΄ αυτό οι «επικίνδυνες» περιπτώσεις ελέγχονται προκαταβολικά και περνούν από κόσκινα κ.λπ. Οτιδήποτε λοιπόν ενέχει ρίσκο –και αυτό φαίνεται εξαρχής- προβληματίζει έντονα τις εταιρείες. Σε αυτόν τον προβληματισμό έχουν ενταχθεί  και τα καταστήματα του κέντρου της Αθήνας τα οποία θεωρείται πολύ πιθανό ότι θα πέσουν θύμα βανδαλισμού οπότε και οι εταιρείες τα βλέπουν με επιφύλαξη. Βέβαια τα παλιά συμβόλαια τα ανανεώνουν, αλλά σε όποιον πρωτοενδιαφερόμενο θέλει να ασφαλιστεί τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Το παράδοξο βέβαια βρίσκεται αλλού. 

Και ποιο είναι; Ότι όλοι θεωρούν βέβαιο το ότι στην Αθήνα αναμένονται και άλλες καταστροφές και αυτό αποδεικνύεται από το ότι οι καταστηματάρχες θέλουν να ασφαλιστούν για να λάβουν αποζημίωση σε περίπτωση που πέσουν θύματα βανδαλισμών και οι ασφαλιστικές επίσης αποφεύγουν τις ασφαλίσεις αυτές –ακόμα και με υψηλό τίμημα- αναγνωρίζοντας έτσι ότι έπονται και άλλες καταστροφές. 

Είναι προφανές ότι και οι αρμόδιοι της πολιτείας δεν μπορούν να αποκλείσουν ότι θα ξαναγίνουν για μια ακόμη φορά τα ίδια αναδεικνύοντας περίτρανα το έλλειμμα που υπάρχει στην αποτελεσματική προστασία που θα έπρεπε να παρέχει το κράτος στους πολίτες και στις επιχειρήσεις. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι οι επιχειρήσεις δε μπορούν να προστατευθούν ούτε από το κράτος ούτε από τους ιδιώτες.