Θεατές στην αναδόμηση της ασφαλιστικής αγοράς

Η ασφαλιστική αγορά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή κρίση. Μια κρίση που σχετίζεται με την οικονομική δυνατότητα των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων και αυτό είναι το χειρότερο. Οι επιχειρήσεις του κλάδου, μεγάλες, μεσαίες και μικρές, όσο και να προσπαθούν – και καλά κάνουν – να δουν με «ψύχραιμο μάτι» την κατάσταση και να δημιουργήσουν και για λόγους εταιρικής ψυχολογίας μια καλύτερη εικόνα, τελικά προσκρούουν στην πραγματικότητα, που είναι απλή: ο βασικός παράγοντας ανόδου των ασφαλιστικών εργασιών, που είναι αποκλειστικά η αγοραστική δύναμη των πολιτών, τείνει να αφανιστεί. 

Κατά τα προηγούμενα χρόνια όπου η οικονομική κρίση απλωνόταν σταδιακά στην αγορά και αφορούσε τα μακροοικονομικά μεγέθη, η αγοραστική δύναμη δεν είχε πληγεί στο βαθμό που πλήττεται σήμερα. Αυτό επέτρεπε στους πολίτες, που δεν είχαν αντιληφθεί τι συμβαίνει, να συνεχίζουν να πληρώνουν τα συμβόλαιά τους ή και να συνάπτουν καινούργια. Για πρώτη φορά τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν και να παίρνουν επικίνδυνη τροπή. Σχεδόν καθημερινά είτε εξαγοράζονται συμβόλαια είτε κάποια άλλα σταματούν να πληρώνονται και όσο και να θέλουν κάποιοι να διασκεδάσουν την κατάσταση ή να αγνοήσουν τα μηνύματα, λέγοντας ότι είναι «μια επιπόλαιη αντίδραση» που θα ισορροπήσει σύντομα, μάλλον πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις. 

Διότι όταν «ωριμάσει» η συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης και τα νοικοκυριά θα γνωρίζουν με σταθερότητα πόσα χρήματα τους έχουν μείνει διαθέσιμα – σήμερα είναι αδύνατο λόγω των συνεχών χαρατσιών – τότε θα προχωρήσουν και σε άλλες περικοπές.
Οι ασφαλιστές, έντρομοι, βλέπουν τα χαρτοφυλάκια ετών, που είχαν δημιουργήσει με κόπο και εργατοώρες στο δρόμο, να εξανεμίζονται. Το ίδιο, και ακόμη χειρότερα, είναι τα μηνύματα που στέλνει ο κλάδος του αυτοκινήτου. Στην επαρχία όλο και περισσότεροι αποφασίζουν να επιλέξουν το δρόμο της ανασφάλιστης οδήγησης, ενώ ούτε καν η υποχρεωτικότητα των συμβολαίων αυτών δεν δείχνει ικανή να πείσει τους πολίτες να πληρώσουν. 

Πρόκειται για συνθήκες πρωτόγνωρες, που δεν απαιτούν «διαχείριση κρίσης» και θεωρίες της «ομπρέλας». Για πρώτη φορά απαιτούνται λύσεις, οι οποίες προς το παρόν δεν δίνονται. Οι άνθρωποι της αγοράς παραμένουν ακόμα θεατές, όταν η «καταιγίδα» έρχεται και προμηνύει αναδόμηση της αγοράς.