Δεν είναι βιομηχανία η ασφαλιστική αγορά…

Ούτε μία ούτε δύο, αλλά πολύ περισσότερες φορές, το τελευταίο διάστημα στην ασφαλιστική αγορά εντοπίζονται δείγματα «μηχανιστικών» συμπεριφορών. 

Και για να γίνουμε πιο σαφείς, ακούγονται, διαπιστώνονται, καταγγέλλονται διάφορα, που αφορούν επιλογές ή πρακτικές εταιρειών, τα οποία δημιουργούν την αίσθηση ότι κάποιες ασφαλιστικές, μερικές φορές, δεν ακολουθούν μεθόδους «ανθρώπινες», φιλικές, έστω και ισορροπημένες, απέναντι στους συνεργάτες τους. 

Αντίθετα, φαίνεται ότι εφαρμόζουν τακτικές ψυχρές, καμιά φορά μέχρι και οριακά νόμιμες, και γενικά ταυτίζονται με ρυθμούς «μηχανής», η οποία δεν πρέπει να σταματήσει να εργάζεται και να παράγει και πίσω από την ανάγκη αυτή – του να συνεχίσει δηλαδή να λειτουργεί – «πολτοποιεί» αξίες, βασικές αρχές, αλλά και συνεργάτες. 

Η δυσαρέσκεια που δημιουργείται από αυτά τα κρούσματα είναι διάχυτη και συχνά οι ασφαλιστές όχι μόνο δυσφορούν, αλλά και απελπίζονται για τα όσα βλέπουν να τους συμβαίνουν ή ακούν ότι γίνονται σε άλλες εταιρείες, σε άλλους συναδέλφους τους. Βέβαια αυτά συμβαίνουν σε όλη την αγορά, ισχυρίζονται πολλοί, επιχειρώντας να σμιλέψουν την οξύτητα των καταστάσεων, που για πρώτη φορά εντοπίζονται σε τέτοιο βαθμό στην ασφαλιστική αγορά. 

Ωστόσο, η σύγκριση δε στέκει στο συγκεκριμένο κλάδο. Ο λόγος είναι απλός: η ασφαλιστική αγορά έχει να κάνει με ανθρώπους που δίνουν αγώνα, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία ημέρα της δραστηριότητάς τους, που στηρίζουν τη δουλειά τους στην ανθρώπινη υπόσταση, στην αξία της επικοινωνίας, στη δημιουργία ζεστών δεσμών με τους πελάτες. Αυτό «μεταφέρουν» ως κέρδος στην εταιρεία τους και αυτό περιμένουν να εισπράξουν από αυτές. Και αυτό εισέπρατταν μέχρι σήμερα. Έτσι ήταν μαθημένοι. Όταν λοιπόν βρίσκονται αντιμέτωποι με άλλες λογικές, με άλλες πρακτικές, που είναι «ξένες» από την ασφαλιστική αγορά, όχι μόνο εκπλήσσονται, αλλά κυρίως απογοητεύονται, δεν μπορούν να εργαστούν, να αποδώσουν και, ορισμένες φορές, μάλλον επιδιώκουν τη φυγή και την αναζήτηση νέας «στέγης». 

Γίνεται φανερό ότι η «συνταγή» επάνω στην οποία βασίστηκε η ανάπτυξη των ασφαλιστικών χάλασε και αυτό ελλοχεύει μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτόν που φαίνεται σε μια πρώτη ματιά. Οι εταιρείες και οι διοικήσεις τους, που ευθύνονται αποκλειστικά για τον «τραυματισμό» των ασφαλιστών, αγνοούν ότι η δουλειά αυτή δε γίνεται στον αυτόματο πιλότο. 

Η αντίληψη αυτή που σαφώς είναι λανθασμένη, αποτελεί φαινόμενο των καιρών, πυροδοτώντας άσχημες εξελίξεις στην αγορά σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Μάλιστα γίνεται σαφές σε όλους όσους σκεφτούν λίγο καλύτερα και με μυαλό καθαρό, ότι η ασφαλιστική αγορά δεν είναι βιομηχανία, παρά τις συχνές αναφορές περί ασφαλιστικής βιομηχανίας. Δεν μπορεί να κινηθεί ούτε με αυτοματισμούς ούτε με γραμμικές παραγωγές. 

Απαιτεί ευαισθησία, αξιοπρέπεια και, κυρίως, μια νοοτροπία διοικητικής συνεργασίας και όχι εξουσιαστικές, βάναυσες και απολυταρχικές πρακτικές. Χρειάζεται τρόπο…