Το γκρέμισμα μιας ζωής, αλλά με άλλον τρόπο…

Δυσαρέσκειες, γκρίνια, δυσθυμία και αγανάκτηση εντοπίζει κανείς συχνά συνομιλώντας με διαμεσολαβούντες της ασφαλιστικής αγοράς. Δε γνωρίζουμε αν αυτό αποτελεί ίδιον συστατικό της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, ούτε αν πρόκειται για ελληνικό φαινόμενο, λόγω συνθηκών που εντοπίζονται στην εδώ αγορά. Απλώς, όμως, γνωρίζουμε ότι είναι συχνό και έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. 

Η ιστορία της γκρίνιας ξεκίνησε από τις πρακτικές και τις συμπεριφορές ορισμένων εταιρειών, που επέφεραν δραστικές αλλαγές στους συνεργάτες τους. Εν μία νυκτί, διαλύθηκαν δομές, άνθρωποι, γραφεία, συμβόλαια και πολλά άλλα, που, επί χρόνια, αποτέλεσαν τη βάση ανάπτυξης της ασφαλιστικής αγοράς. 

Μετά, ακολούθησε η κατάλυση των πρακτικών πωλήσεων και η αλλαγή στις προμήθειες. Μετά, ήρθαν τα διλήμματα και οι επιλογές. Μια «καταιγίδα», που δημιούργησε σχολή. Δεν άργησαν να ακολουθήσουν και άλλοι, όπως και άλλα πράγματα. Και η ζωή κυλούσε με ανατροπές και αιφνιδιασμούς… 

Η ισχυρή επαγγελματική ανθρώπινη παρουσία έδωσε δουλειά στα τηλεφωνικά κέντρα και στις εταιρείες είσπραξης αμοιβών. Συνδέθηκαν οι τράπεζες με τις ασφαλιστικές και, ενώ όλοι νόμιζαν ότι βρίσκονται στο ίδιο «γήπεδο», η «μπάλα» είχε αρχίσει να χάνεται και το «χαλί τραβιόταν κάτω από τα πόδια». 

Το τέλος, όμως, της αναστάτωσης δεν ήρθε ακόμα. Νέα δεδομένα στις σχέσεις διαμεσολαβούντων με τις ασφαλιστικές προστέθηκαν στις αλλαγές. Και οι εισπράξεις ως προς τον τρόπο και το χρόνο. Και το παιχνίδι συνεχίστηκε. Κάποιες εταιρείες επέβαλαν τους δικούς τους όρους στα συμβόλαια υγείας και τις προμήθειες και έβαλαν χέρι στην τσέπη των ασφαλιστών. 

Χωρίς τέλος, τα χτυπήματα αναστατώνουν τις επαγγελματικές ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Μαζί με όλα αυτά και τα λουκέτα στις εταιρείες και οι εργαζόμενοι στο δρόμο και οι ασφαλισμένοι ακάλυπτοι. Εισοδήματα χάθηκαν, εργασιακές σχέσεις άλλαξαν και το κέφι για δουλειά σβήνει μέσα στα χτυπήματα, που ξεπέρασαν κάθε όριο, κάθε πιθανότητα. 

Η μηχανιστική λογική που αναπτύχθηκε στο βωμό κάποιας ήσσονος προσπάθειας, μπροστά στον όλεθρο των συνεπειών της, ήταν το αποτέλεσμα μιας, κακώς εννοούμενης, σύγχρονης αντίληψης. Μιας κακώς εννοούμενης εξέλιξης της οικονομίας. Ήταν αποτέλεσμα των λανθασμένων επιλογών, που βόλευαν τα υψηλά επίπεδα της διοικητικής ιεραρχίας, που ακολούθησαν πιστά τις επιταγές των περικοπών. 

Η αναγκαστική συμπεριφορά των μάνατζερς και των θέσεων ευθύνης. Έτσι υποστηρίζουν αυτοί και δικαιολογούν τις αποφάσεις. Και όμως υπάρχουν και άλλοι που κάνουν την ίδια δουλειά. Αλλά με άλλον τρόπο…