Φοβία για καθαρές λύσεις…

Τον τελευταίο καιρό αναπτύχθηκε πολλή φιλολογία γύρω από το θέμα του Γενικού Γραμματέα Καταναλωτή και του νομοσχεδίου για τη διαφάνεια στην ασφαλιστική αγορά που καταρτίζεται με ευθύνη του. Ο κ. Δ. Σπυράκος δέχθηκε τα βέλη των ασφαλιστών και στοχοποιήθηκε για τις διατάξεις του νομοσχεδίου, καθώς αυτές –ισχυρίζονται- οι ασφαλιστές δεν είναι αυτές που θα πρέπει να είναι. 

Η διάσταση αυτή είναι μια επιβεβαίωση του φαινομένου της ελληνικής κοινωνίας και των επαγγελματικών τάξεων, που αντιδρούν σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία αλλάζει τα δεδομένα και προκαλεί αναταράξεις σε καταστάσεις που έχουν διαμορφωθεί και αποτελούν κεκτημένα, πεπατημένη, σίγουρο δρόμο, γνωστές διαδρομές και κυρίως βολεμένες περιπτώσεις. Επί της ουσίας όμως το θέμα είναι ότι η πολιτεία λαμβάνει αποφάσεις και σαφώς αυτές δε γίνονται για κανένα άλλο σκοπό παρά για την πρόοδο των θεσμών και των διαδικασιών. 

Πώς όμως ερμηνεύεται η πρόοδος που το κράτος επιχειρεί να επιφέρει; Μήπως είναι αυτή που οι επαγγελματικές τάξεις θα περάσουν τα δικά τους και όσα οδηγούν στο κέρδος και την ατομική ή κλαδική ωφέλεια. Μήπως είναι αυτή που θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για τους λίγους και θα είναι εις βάρος των πολλών; Όπως και να έχει, το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν το κράτος παρεμβαίνει, σίγουρα βρίσκει αντίθετες φωνές στις βουλές του. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι και η άλλη πλευρά δεν έχει δίκιο. Συνεπώς, το ζητούμενο είναι να βρεθεί μία συνισταμένη που θα γεφυρώσει τις αντιθέσεις και θα οδηγήσει στην επιδιωκόμενη πρόοδο. Ωστόσο, στην περίπτωσή μας, ο κ. Σπυράκος, εκπροσωπώντας την πολιτεία, προχώρησε σε κάποιες σκέψεις, για τις οποίες οι ασφαλιστές ξεκίνησαν τον κλεφτοπόλεμο. Αρχικώς με διαρροές, και εν συνεχεία με απευθείας επίθεση. 

Ποιος ο λόγος της αντίθεσης; Κανείς, πιστεύουμε. Απλώς πρόκειται για μια επανάληψη της ελληνικής αδιαλλαξίας και των κακών χειρισμών. Η ορθή στάση, του διαλόγου δεν ακολουθήθηκε, λόγω φόβου μήπως και δεν ακουστούν οι απόψεις, μήπως και αποτύχει κάθε προσπάθεια να αλλάξει «μυαλά» η πολιτεία. Η ιστορία είναι τραγική, διότι το αποτέλεσμα θα είναι εις βάρος της αγοράς, με ευθύνη των εκπροσώπων της. Και της φοβίας τους για καθαρές λύσεις. Παλιά γνωστή τακτική…