Η εικονική πραγματικότητα κάποιων εταιρειών…

Λόγια πολλά με προσδοκίες, ευχές και θεωρία, αποτέλεσαν επί σειρά ετών το διακριτικό γνώρισμα της ασφαλιστικής αγοράς. Και αυτό αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος το οποίο δεν αμφισβητείται. Βέβαια παρά τη δύσβατη πορεία, κάποια στελέχη προήχθησαν και αναδείχθηκαν σε κορυφαίες θέσεις. Το ίδιο συνέβη και με κάποιες εταιρείες που επίσης αναπτύχθηκαν και κατάφεραν να πάρουν μερίδια. 

Ωστόσο όλα αποτελούν αυτόνομες, -ατομικές- εξελίξεις χωρίς αντίκρισμα στην αγορά. Η συλλογική ανάπτυξη, παρέμεινε πίσω στο χρονοντούλαπο, κάνοντας το συλλογικό συμφέρον να μοιάζει με αφελή παιδική σκέψη. 

Δεν υπήρξε σθένος συλλογικό, δεν έγινε προσπάθεια που να αποτυπωθεί στην πράξη. Οι κινήσεις αργές, νωχελικές, φοβισμένες,  μη θίξουν ανθρώπους καταστάσεις, πράγματα, θεσμούς. Και όμως αυτό δεν γινόταν για να σωθεί η υπόληψη της αγοράς. Διότι κορυφαίοι παράγοντες στηλίτευαν τους ανταγωνιστές και «κάρφωναν» εταιρείες και συμπεριφορές χωρίς ονοματεπώνυμο υπηρετώντας την αναγκαστική συμπεριφορά των κωφάλαλων. 

Τα κοινά μυστικά δεν πήραν ποτέ επίσημη μορφή καταγγελίας. Μέχρι και η εποπτεία τα «άκουγε» αλλά δεν τα διαπίστωνε. Σε αυτό το καθεστώς έφευγαν οι ώρες, κύλαγε ο χρόνος και το συλλογικό καλό έμενε κενό προσπαθειών. Πέρασαν οι εποχές, οι μάγκες πήγαν μπροστά και η «σεμνή και εύπιστη αγορά» εξαπατημένη έμεινε πίσω. 

Αλλά και οι μάγκες σταδιακά έπεφταν θύματα, έκλειναν ή ακόμη χειρότερα κάποιοι διάγουν χρόνια τώρα μέρες αγωνίας για την επιβίωσή τους. Όσο για την ασφαλιστική αγορά –τον κλάδο-  το ποσοστό της επί του ΑΕΠ παρέμεινε σταθερό. Δεν άλλαξε και η αγορά έμεινε στην ίδια τάξη.Ακόμα και σήμερα τα ελλείμματα της αγοράς είναι πασιφανή. Τα προβλήματα πολλά και η πολιτεία έχει δουλειά να κάνει.

Εν μέσω αυτών των συνθηκών υπάρχουν και κάποιοι από τους ασφαλιστές – συγκεκριμένες εταιρείες- που νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν την αυτόνομη πορεία τους και ακόμη περισσότερο πιστεύουν ότι μπορεί να χαράξουν γραμμές πλεύσης στον κλάδο και να δημιουργήσουν νέα σχολή συμβολαίων. Αγνοούν όμως ότι τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν και ότι η εποχή δεν επιτρέπει κινήσεις αυτονομίας. 

Ίσως οι διοικήσεις τους να ζουν στο παρελθόν, ίσως ακόμα να θεωρούν ότι δεν ελέγχονται από κανέναν. Και αυτό συμβαίνει διότι έχουν κόψει τα δεσμά με το περιβάλλον. Όλα εξελίσσονται μεταξύ των ορόφων του ίδιου κτηρίου. Ζουν την δική τους εικονική πραγματικότητα…