Τα πράσινα τέλη εξόντωσαν (και) τις ασφαλιστικές εταιρίες

Οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες και οι συνακόλουθες «πράσινες» επιλογές όταν λαμβάνονται εν θερμώ αποδεικνύονται -κάποιες φορές- βλαπτικές.

Και αυτό έγινε σαφές με τα πράσινα τέλη των αυτοκινήτων όπου ξεσήκωσαν διαμαρτυρίες, προκάλεσαν αντιδράσεις και τελικώς:  οι πολίτες δεν έμειναν ευχαριστημένοι, το όφελος για την οικονομία ερευνάται, δεκάδες επαγγέλματα μεταξύ αυτών και οι ασφαλιστές δέχθηκαν οικονομικό χτύπημα,  αλλά ακόμα και η κυβέρνηση χρεώθηκε λάθος -αστοχίας-  εξαντλώντας από νωρίς τα φυσικά περιθώρια που ο λαός δίνει στις νέες κυβερνήσεις. 

Συνωστισμός και ασφυξία στις εφορίες από δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που κατέθεσαν τις πινακίδες είτε διότι αδυνατούσαν να πληρώσουν τα υπέρογκα τέλη κυκλοφορίας για το παλιό τους όχημα είτε διότι αρνήθηκαν  συνειδησιακά να δεχθούν τέτοιο χαράτσι. 

Από κοινωνικής πλευράς επίσης, θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι μια έρευνα για το κοινωνικό, οικονομικό προφίλ αλλά και την ηλικία των ιδιοκτητών οχημάτων που κατάθεσαν τις πινακίδες τους θα έδειχνε πολλά που σήμερα φανταζόμαστε. 

Όπως για παράδειγμα ότι αυτοί που δεν υπέκυψαν στο χαράτσι ήταν κάποιοι ηλικιωμένοι που είχαν δεκαετίες ένα όχημα και το συντηρούσαν για συναισθηματικούς λόγους και έκαναν ελάχιστη χρήση το καλοκαίρι σε κάποια εξοχή, ή κάποια μεσαία οικονομικά στρώματα  του πληθυσμού με παιδιά που πληρώνουν φροντιστήρια, χρωστούν σε τράπεζες, βιώνουν την ανεργία και σαφώς είχαν και κάποιο παλιό όχημα που λειτουργούσε ως μοναδικό αντιστάθμισμα στο βαρύ φορτίο της καθημερινότητάς τους.

Εκτός της κοινωνικής διάστασης όμως υπάρχει και η οικονομική η οποία δεν είναι καθόλου για περιφρόνηση. Αναρωτήθηκε κανείς πόσα ασφαλιστήρια συμβόλαια χάθηκαν ακαριαία από την αγορά διότι χωρίς πινακίδες δεν έχει νόημα και η ασφάλιση. 

Αναρωτήθηκε κανείς πόσοι πράκτορες χάνουν προμήθειες, πόσες ασφαλιστικές χάνουν κέρδη, πόσοι ασφαλιστές χάνουν πελάτες. 

Αναρωτήθηκε κανείς πόσα συνεργεία αυτοκινήτων ΚΤΕΟ, πλυντήρια, ηλεκτρολογεία, και συναφή επαγγέλματα θα χάσουν αυτούς τους πελάτες που τους συντηρούσαν –διότι τα νέα οχήματα πάνε υποχρεωτικά στα εξουσιοδοτημένα. 

Αναρωτήθηκε κανείς πόσα χιλιόμετρα τον χρόνο έκαναν τα οχήματα αυτά που κατέθεσαν τις πινακίδες και αν τελικώς προκαλούσαν τόση βλάβη στο περιβάλλον ώστε για να τους επιτραπεί η χρήση έπρεπε να πληρώσουν ακριβά.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την σκέψη μας καταδεικνύοντας ότι το μέγεθος της αστοχίας είναι ανυπολόγιστο καθώς η επιλογή ήταν αντικοινωνική, ανάλγητη.