Ποιος ήταν ο ρόλος των αναλογιστών στην Ασπίς;

Το κλείσιμο της Ασπίς με την τόσο πιεστική ανάγκη για την αντιμετώπιση της κρίσης και των άμεσων προβλημάτων και με όλα τα θέματα ανοιχτά για μεγάλο χρονικό διάστημα, έβαλαν αρχικά τουλάχιστον, σε δεύτερη μοίρα το ζήτημα των ευθυνών που οδήγησαν στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης.

Ευθύνες που προκύπτουν όχι μόνον από την πλευρά της Πολιτείας και της ανοχής που έδειξε απέναντι σε μια κατάσταση που τουλάχιστον στους ανθρώπους της αγοράς ήταν γνωστή εδώ και χρόνια και που οδήγησε σε διόγκωση του προβλήματος με τα γνωστά αποτελέσματα.

Πέραν της Πολιτείας, υπάρχουν μεταξύ άλλων και τα στελέχη και ο ρόλος που διαδραμάτισαν στην υπόθεση της Ασπίδας. Για παράδειγμα αναφέρουμε το θέμα που έχει προκύψει από παλαιότερα σχετικά με την παρουσία και τις ενέργειες των αναλογιστών.
 
Είναι γνωστός ο «πόλεμος» που είχε ξεσπάσει προ διετίας μεταξύ του Παύλου Ψωμιάδη και Θ. Αναγνωστόπουλου, αναλογιστή της εταιρίας για τη υπόθεση της θυγατρικής του ομίλου στη Σουηδία, με αποκαλύψεις για τον υπολογισμό και την επάρκεια των τεχνικών αποθεμάτων. Αυτών που τελικά δεν υπήρχαν και οδήγησαν στη συνέχεια στην απόφαση ανάκλησης της άδειας λειτουργίας από την Επ.Ε.Ι.Α. Οι δύο πλευρές αντάλλαξαν μηνύσεις και… ουδέν νεώτερο στη συνέχεια. Έμειναν όπως τα αφήσαμε το 2007.

Ποια ήταν η ευθύνη λοιπόν των αναλογιστών; Κατά πόσο κάλυπταν και συντηρούσαν την νοσηρή εικόνα της εταιρίας;
Μήπως τελικά υποτάχθηκαν στις κατευθύνσεις και προθέσεις του… αφεντικού υπογράφοντας για τα τεχνικά αποθέματα και μήπως αν είναι έτσι, κάτι τέτοιο κατέχει διαστάσεις ευρύτερες στην αγορά;

Η υπογραφή του αναλογιστή πάντως, από την πλευρά του θεσμικού πλαισίου έχει μεγάλη σημασία για την εταιρία αλλά και τον απλό καταναλωτή, ο οποίος κάπου θα πρέπει να στηριχθεί για να λάβει τις αποφάσεις του. Και επίσημα τουλάχιστον η κατάσταση στην Ασπίς αφού λειτουργούσε για μεγάλο διάστημα, ήταν υπό.. έλεγχο.

Τυπικά, ο ρόλος των αναλογιστών είναι να υπολογίζουν το ύψος των τεχνικών αποθέματων που απαιτούνται για τη βιωσιμότητα των προγραμμάτων. Ύψος που αναγράφεται ως υποχρέωση στο Παθητικό της εταιρίας. 

Πέραν του προσδιορισμού, ο ίδιος δεν εμπλέκεται στο κατά πόσο τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρίας επαρκούν για να καλύψουν τις υποχρεώσεις της εταιρίας όπως προκύπτουν από τα αποθέματα που απαιτούνται.

Η σημασία όμως της υπογραφής για το ύψος των αποθεμάτων είναι πολύ μεγάλη για την ασφαλιστική εταιρία, καθώς έτσι την προφυλάσσει από λάθη που θα μπορούσαν να της δημιουργήσουν πρόβλημα βιωσιμότητας στο μέλλον, ορίζοντας το ύψος των ασφαλίστρων και των αποθεμάτων στα σωστά επίπεδα.

Από την πλευρά του πελάτη έχει επίσης πολύ μεγάλη σημασία, γιατί με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα της εταιρίας και των προγραμμάτων της, χωρίς ταυτόχρονα να καθορίζει τα ασφάλιστρα σε άδικα και υπερβολικά επίπεδα.
Τι συνέβη όμως στην περίπτωση της Ασπίς; Ποια ήταν η ευθύνη των αναλογιστών;

Στην ίδια κατεύθυνση, εύλογες απορίες δημιουργούν και τα τεχνικά χαρακτηριστικά που συνόδευαν τα επενδυτικά προγράμματα της εταιρίας, καθώς ήταν πολύ… καλά τόσο σε επίπεδο πελάτη (υψηλές αποδόσεις), όσο και ασφαλιστή (υψηλές προμήθειες).

Η εταιρία αναλάμβανε μέσω των ασφαλιστηρίων συμβολαίων, δεσμεύσεις για υψηλές εγγυημένες αποδόσεις σε επενδυτικά προγράμματα. Αναλάμβανε δηλαδή ρίσκο που κατά κανόνα ανήκει στον πελάτη σε αυτού του είδους τις προϊοντικές επιλογές.

Τις εγγυημένες αποδόσεις αντίθετα τις συναντάμε στα κλασσικά εγγυημένου επιτοκίου επενδυτικά/αποταμιευτικά προγράμματα, όπου ο νόμος ορίζει σαφή όρια, τρόπους και σχετική κατανομή επένδυσης των αποθεμάτων.

Πρόκειται δηλαδή για περιπτώσεις προϊοντικών λύσεων που «έταζαν», χωρίς ταυτόχρονα να εμπίπτουν όπως φαίνεται στις διατάξεις και υποχρεώσεις των κλασσικών προγραμμάτων.

Ταυτόχρονα, πρόκειται για προγράμματα που δημιούργησαν τεράστια «τρύπα», όπου οι άλλες ασφαλιστικές εταιρίες είναι λογικό να εμφανίζονται απρόθυμες επιχειρηματικά να αναλάβουν την κάλυψή τους, στα πλαίσια της απόφασης από την προηγούμενη κυβέρνηση για την κατανομή του χαρτοφυλακίου Ζωής.

Στο ίδιο πλαίσιο βέβαια, θα πρέπει -μεταξύ άλλων- και οι πελάτες να κάνουν την αυτοκριτική τους, καθώς πολλές φορές μπαίνουν σε μεγάλους κινδύνους αναζητώντας φθηνά ασφάλιστρα, υψηλές (και «σίγουρες» επί του προκειμένου), αποδόσεις, κλπ.
Ποιος μένει λοιπόν για να πληρώσει τα σπασμένα; Μήπως ο φορολογούμενος πολίτης;

Είναι ερωτήματα που σίγουρα αναζητούν απαντήσεις.

Για όλους αυτούς τους λόγους, από τον πελάτη που βρέθηκε στον αέρα, μέχρι τον απλό φορολογούμενο πολίτη, οφείλουμε να μη «ξεχαστεί» η υπόθεση και να δούμε σε βάθος τις ευθύνες όλων των εμπλεκομένων στην υπόθεση.
Γιατί η δύσκολη συγκυρία, αποτελεί ταυτόχρονα και ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα της ασφαλιστικής αγοράς στη χώρα μας.

Οπωσδήποτε προτεραιότητα δεν μπορεί να μην είναι τα άμεσα, τα τρέχοντα, τα επείγοντα, για να αντιμετωπιστούν τα τεράστια προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Ήρθε η ώρα όμως να πάμε πιο μακριά αυτήν τη φορά. Τώρα είναι η ευκαιρία!