Τεχνητό παρόν από τις πράξεις του παρελθόντος

Πολύκροτη χωρίς αμφιβολία η υπόθεση του ΤΤ. Όλα όσα την περιβάλλουν δείχνουν κάτι πολύ σαφές: ότι  το παρελθόν βρίσκεται στο παρόν. Τα όσα συνέβαιναν τότε αναζητούνται, αποκαλύπτονται και απασχολούν σήμερα ανθρώπους, θεσμούς και δημόσια γνώμη. 

 Ήταν όμως η «ιστορική» εκείνη εποχή όπου οι μεγάλοι  της αγοράς μπορούσαν να γίνουν – και γίνονταν- μεγαλύτεροι.
 Ήταν η εποχή όπου και οι ταπεινοί έγιναν εν μια νυκτί «νοματαίοι» ζώντας την ψευδαίσθηση του χρηματιστηρίου, του λαδώματος, της μίζας, της οικονομικής και κοινωνικής ανόδου της…, της…., της….

Ήταν δηλαδή μια πολύ καλή εποχή για να διατηρηθεί  στο διηνεκές. Γύρισε ο τροχός, και κόπηκαν τα ξυλοπόδαρα. Το ανάστημα μίκρυνε για τους πολλούς και οι κοινωνικοοικονομικά επιφανείς συνέχισαν την πορεία τους. 

Άρχισε λοιπόν το ξεψάχνισμα του παρελθόντος, διαδικασία άγνωστη για τα ελληνικά δεδομένα όπου γενιές μεγάλωσαν με την αρχή πώς «μετά από την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». 

Σε αντίθεση με αυτό σήμερα, ξεψαχνίζονται διαδικασίες, συμπεριφορές και κινήσεις του παρελθόντος όπου αποκαλύπτουν πράγματα που μπορεί θεωρητικά όλοι να φαντάζονταν ότι γίνονται αλλά κανείς δε μπορούσε να τα αποδείξει. 

Ήταν εκείνος ο κόσμος, οι διάφορες κοινωνίες –μικροί και μεγάλοι , πλούσιοι και φτωχοί- που είχαν δημιουργηθεί παντού και  χειρίζονταν προς όφελός τους τα πράγματα.  Κοινοτικά κονδύλια, αγροτικές επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ, προγράμματα, δάνεια και ότι άλλο περιείχε χρήμα αντιμετωπίστηκε με τον κατάλληλο τρόπο και από τους κατάλληλους ανθρώπους. 

Η διαφθορά ήταν όμως παντού. Στα νοσοκομεία, με φακελάκια σε όλη τη διαβάθμιση των εργαζομένων,  στις πολεοδομίες με επίσης φακελάκια να πρωταγωνιστούν, στις εφορίες, στα υπουργεία, παντού.  Και που δεν ήταν η διαφθορά. Την επισήμανε ανά καιρούς με τις εκθέσεις του ο επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης. Και όταν ακούγαμε την είδηση απορούσαμε,  κουνούσαμε το κεφάλι και συνεχίζαμε. Ήταν αποδεκτό, εθιμικό, θα λέγαμε το χαρτζιλίκωμα σε όλη του την έκταση είτε επρόκειτο για επιδοτήσεις δις ευρώ είτε επρόκειτο για δίπλωμα αυτοκινήτου. 

Αυτό το παρελθόν τώρα βρίσκεται στο παρόν. Κάποιοι ψάχνουν και ψάχνουν ψηλά. Στα δάνεια, στις λίστες Λαγκάρντ, στα επιχειρηματικά συμφέροντα.  

Πόσο άραγε αυτό μας κρατά καθηλωμένους σε μια εποχή όπου όλα έμοιαζαν –όμως δεν ήταν –καλά. Πόσο μας θυμίζουν την εποχή όπου όλοι φόρεσαν την ίδια «στολή» αυτή της ευδαιμονίας και του όλα πάνε καλά και οι μπίζνες κυλούν απρόσκοπτα… 
Πόσο όμως μια χώρα ολόκληρη θα βασανίζεται από το παρελθόν;
Πόσο οι νεοέλληνες που πληρώνουν, υποφέρουν , αγωνιούν, θα υπόκεινται στο μαρτύριο του παρελθόντος;  Δηλαδή πότε θα δουν το σωστό παρόν; Πότε θα αποκατασταθεί η τάξη στην καθημερινότητα ώστε να αναζητούμε –και σωστά- και τους πιθανούς ενόχους της άλλης εποχής.  

Πότε η χώρα θα αποκτήσει ένα ομαλό παρόν χωρίς λαδώματα, μίζες, φοροδιαφυγή, και χαρτζιλίκια πάσης φύσεως. 
Μεγάλο λάθος  που εντείνει την αναστάτωση, χωρίς να έχει αποκατασταθεί  η καθημερινότητα να δημιουργούμε ένα τεχνητό παρόν μέσα από τις πράξεις του παρελθόντος.