Με σαφή όρια η συνεργασία ασφαλιστικών – πολιτείας σε υγεία και σύνταξη

Έχει γίνει περισσότερο από σαφές ότι η ασφαλιστική αγορά καλείται να αποκτήσει μια πολύ στενή σχέση με την Πολιτεία. Όχι για δημόσιες σχέσεις ούτε για αποσπασματικές διευκολύνσεις επί της ασφαλιστικής εργασίας, αλλά για να δημιουργήσει την πλατφόρμα συνεργασίας στα βασικά θέματα της σύνταξης και της υγείας.

Είναι γνωστό πως το κρατικό κομμάτι αυτών των δύο πυλώνων αγκομαχεί και χρειάζεται στήριξη. Αυτό βέβαια συνέβαινε χρόνια, δηλαδή υπήρχαν ελλείμματα, «μαύρες τρύπες» κ.λπ. Και όλα αυτά τα υπαρκτά και θλιβερά που παρουσιάζονται στα Ταμεία ή στα νοσοκομεία έκλειναν ταχέως με την κατά προτεραιότητα χρηματοδότησή τους.

Στο πλαίσιο αυτό πορεύθηκε και η ασφαλιστική αγορά. Συμβιβάστηκε, προσαρμόστηκε, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο και εντάχθηκε σε ένα σύστημα που αιμορραγούσε και πάσχιζε να κλείσει τις πληγές του. Ο καιρός πέρασε έτσι. Και σήμερα η χρηματοδοτική ενίσχυση, από διάφορες πλευρές και με πολλούς τρόπους, δείχνει ότι κόβεται ολοένα και περισσότερο – ακόμα και ως ελπίδα – καθιστώντας ευδιάκριτο το ότι η μοναδική στήριξη στους τομείς της σύνταξης και της υγείας μπορεί να προέλθει από τον ιδιωτικό τομέα που δραστηριοποιείται στην αγορά παρέχοντας ανάλογα ιδιωτικά προγράμματα.

Ξεκάθαρο επίσης είναι ότι και η ιδιωτική πρωτοβουλία, μέσα σε αυτό το καθεστώς, καλείται να «τρέξει» για να ορθώσει ένα άλλο πιο συγκροτημένο και σταθερό ανάστημα, αφενός για να αντέξει το βάρος των ευθυνών και αφετέρου για να χαράξει τα όριά της. Δηλαδή το πώς θα αναλάβει να διεκπεραιώσει το πρότζεκτ της στήριξης του κράτους, διατηρώντας ταυτόχρονα την κλαδική της οντότητά και φυσικά την αξιοπιστία της. Όποια συνεργασία κλειστεί, θα πρέπει να είναι με απόλυτη ακρίβεια προσδιορισμένη, κάτι που μπορεί να φαντάζει δύσκολο για τα μέχρι σήμερα ελληνικά δεδομένα. Εύκολη λύση είναι να ισχύσει ότι εφαρμόζεται σε κάποια άλλη χώρα με εμπειρία στο θέμα. Έτσι θα αποφευχθούν οι επικίνδυνοι πειραματισμοί.