Οι ευθύνες ανήκουν στην διοίκηση. Λάθος χειρισμοί ή αφέλειες;

Λίστες, έλεγχοι, πρωτοβουλίες, νομοθετικές δράσεις, τιμωρίες, ποινές, πρόστιμα, και πολλά άλλα είναι αυτά που συχνοακούγονται, διαμορφώνουν εντυπώσεις και περιέχονται στο «πανέρι» της επικαιρότητας προσδιορίζοντας τον όγκο αλλά και την πολυποικιλότητα των πραγμάτων. 

Δραστηριότητα, μάχες προσπάθειες και εξαγγελίες υποστηρίζουν -τουλάχιστον λεκτικά- την προσπάθεια αυτή των αρμοδίων να κινητοποιήσουν δυνάμεις και να ενεργοποιήσουν την σκουριασμένη μηχανή του δημοσίου, στο επίπεδο της υγείας, της παιδείας, και όλων αυτών που το κάθε κράτος προσφέρει στους πολίτες.

Τελικά όλα αυτά που επιδεικνύονται κατά πόσο αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα;

Δηλαδή συμβαίνουν στην πραγματικότητα ή αποτελούν προσδοκίες που εκφράζονται με σωστό περιτύλιγμα οπότε και ανάγονται σε επίπεδο εντυπώσεων; Και το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αλλά προέρχεται από την σκληρή καθημερινότητα η οποία τεστάρει –τα ακούσματα- και είτε επιβεβαιώνει είτε απορρίπτει. Αυτή λοιπόν η καθημερινότητα για παράδειγμα δείχνει ότι η παραγωγή ασφαλίστρων έχει πέσει και δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς τους αριθμούς. Επίσης δείχνει ότι η γραφειοκρατία συνεχίζει να βασανίζει τους επιχειρηματίες. Ακόμα δείχνει ότι πλειάδα προγραμμάτων –κοινοτικών- που χρόνια τώρα παρέχονται στην αγορά δεν έχει –κατά τους επιχειρηματίες- «περπατήσει», όπως δεν έχει παταχθεί η φοροδιαφυγή, όπως δεν έχει ξεκαθαριστεί καμία λίστα, δεν γίνονται επενδύσεις, δεν πέφτει χρήμα στην αγορά. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα κατεβατό από τέτοια παραδείγματα. 

Ωστόσο θα ήταν μάταιο. Η αλήθεια είναι μοναδική: Επί έξι έτη που η Ελλάδα διέρχεται την κρίση λαμβάνονται μέτρα. Τα τελευταία τρία λαμβάνονται και συνταγμένα και κατά τις υποδείξεις της Τρόικα. Κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε έτος είναι ανυπολόγιστα τα όσα εξαγγέλλονται. Και το πιο σημαντικό είναι και στους ίδιους τομείς: τον φορολογικό, της υγείας, των προμηθειών, της δημόσιας διοίκησης, της γραφειοκρατίας, της προσέλκυσης επενδύσεων. Λάθος χειρισμοί, αφέλειες ή αδυναμία ακόμα και των διοικούντων να ξεφύγουν από τη λογική του κράτους; Το αποτέλεσμα δείχνει στασιμότητα στις πράξεις και την απτή πρόοδο αλλά κινητικότητα στις εξαγγελίες.

ΥΓ: Παραπλήσια πράγματα, άλλά σε άλλη version συμβαίνουν και στον ιδιωτικό τομέα, τα ίδια και στον εργασιακό σχετικά με την αποδοτικότητα και τη συμμετοχή των εργαζομένων στους στόχους της επιχείρησης, τα ίδια παντού. Και το συμπέρασμα: δίνεται λάθος βήμα. Οι ευθύνες ανήκουν στην διοίκηση.