Η ψευδαίσθηση της «αυτό-ίασης»

Ούτε ως ιδέα, ούτε ως πράξη δεν έχει περπατήσει στην αγορά η δημιουργία μεγαλύτερων ασφαλιστικών σχημάτων που θα συγκεντρώσουν την επικίνδυνη για την επιβίωση διάσπαρτη επιχειρηματικότητα.  

Η συνεργασία  για να δημιουργηθούν σχήματα  που θα παρείχαν τα εχέγγυα του ισχυρού, που θα ενέπνεαν εμπιστοσύνη τους πολίτες να τα πλησιάσουν να τα επιλέξουν, να αγοράσουν ασφάλεια και συμβόλαια ήταν και παραμένει κενό γράμμα.
Και φυσικά δεν αναφερόμαστε  στους πολυεθνικού κολοσσούς που μάχονται μεταξύ τους για το ποιος και με ποιο τρόπο θα επιβιώσουν στον σκληρό ανταγωνισμό της αγοράς. Εκεί τα χτυπήματα είναι πολλά, πολιτικά, τεχνοκρατικά και δε χωρούν συζητήσεις περί διάσωσης παρά μόνο περί στρατηγικών αποφάσεων. Μιλάμε όμως για τις άλλες τις μικρότερες και μεγαλύτερες ελληνικές εταιρείες που αποτελούν την εθνική προσπάθεια, την προστιθέμενη αξία της χώρας και των ανθρώπων. 

Δεκαετίες, παρήλθαν, και η «τάση» αυτή παρέμεινε στην θεωρία (ως προσανατολισμός ή πρόθεση) αφού ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε κάτι σχετικό από τις εταιρείες. Όσο για τα ευχολόγια και τις εκδηλώσεις ενδιαφέροντος πολλαπλάσια του πραγματικού μεγέθους.  Το έλεγαν δηλαδή με κάθε ευκαιρία οι επικεφαλής των ασφαλιστικών ότι «οι συγχωνεύσεις είναι μονόδρομος» ότι «θα επιβιώσουν οι μεγάλοι» και διάφορα άλλα σχετικά. Λόγια και πάλι, με ουσία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα και από κινητικότητα: ανύπαρκτη.

Μόνο κάποιες  μικρές προσπάθειες δειλά έτρεξαν και αυτές μάλλον για να εξυπηρετήσουν άλλες στοχεύσεις και όχι για  να προσδώσουν οντότητα στην αγορά και την  ελληνική ασφαλιστική επιχειρηματικότητα.  «Παντρέματα» και συνεργασίες με κάποιες επιχειρήσεις του εξωτερικού και κυρίως της Κύπρου και κανένα άλλο σημάδι ούτε καν για την εξέλιξη της συνεργασίας. 

Μεγάλο ασφαλιστικό σχήμα δε δημιουργήθηκε, αποδεικνύοντας τελικά πως δεν το ήθελαν οι συντελεστές της αγοράς.   Αντίθετα αυτό που έδειξε η στατιστική της ελληνικής αγοράς είναι ότι μέσα στα χρόνια συνεχίστηκε η αυτόνομη –ελληνολεβέντικη- ανάπτυξη μέσα από σκοπέλους και κακοτράχηλα μονοπάτια όπου οι  παίκτες της αγοράς πασχίζουν να επιβιώσουν από την νομοθεσία, την πτώση της κατανάλωσης, την solvency, την γενικότερη εποπτεία. Τελικώς σήμερα η αγορά πάσχει. Ωστόσο, ακόμα γελιέται, δεν λαμβάνει αποφάσεις και  πλανάται  στην ψευδαίσθηση της αυτό-ίασης…