Το τέλμα της ασφαλιστικής αγοράς και η «Ασπίς»

Η υπόθεση της «Ασπίδας» δεν έχει ακόμη κλείσει. Και πρόκειται για μια πολύ δύσκολη ιστορία, που αφορά την ασφαλιστική αγορά και θα έπρεπε, για λόγους δημιουργίας καλής αίσθησης, να είχε περάσει στο παρελθόν.

Αυτή, χωρίς πολλά λόγια, είναι η σύντομη και αφαιρετικά ξεκάθαρη προσέγγιση αυτού του ακανθώδους θέματος, το οποίο έριξε σε περιπέτεια χιλιάδες ασφαλισμένους που πλήρωναν το συμβόλαιό τους και έπληξε το θεσμό της ιδιωτικής ασφάλισης.
Και η στήλη επανέρχεται με αφορμή την επιστολή (ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΥΠΟΥΡΓΟ), που απέστειλε ο Σύλλογος Ζημιωθέντων από την Ασπίς Πρόνοια στον υπουργό Οικονομίας, κ. Γιάννης Στουρνάρα, ζητώντας – τι άλλο – μια παρέμβαση που θα δώσει λύση στους «ομήρους» των όσων συμβαίνουν στην ελληνική ασφαλιστική αγορά.

Κατά την άποψή μας, στην παρούσα συγκυρία είναι σημαντικό να εξετάσει κανείς ποιες είναι οι προεκτάσεις των τεκταινομένων όσον αφορά την «Ασπίδα». Και συγκεκριμένα, κάποιοι άνθρωποι – περίπου 600 χιλιάδες αλλά και πολλοί άλλοι που ανήκουν στον περίγυρό τους (αν υπολογίσουμε 4-5) – δηλαδή κοντά στα 2,5 – 3 εκατομμύρια σχημάτισαν (άμεσα οι παθόντες και έμμεσα οι περί αυτών) μια πολύ κακή εικόνα για την ασφαλιστική αγορά. Μια εικόνα αφερεγγυότητας, μια εικόνα θλιβερής εξαπάτησης των πολιτών, μια εικόνα τραγική, από ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τον καταναλωτή.

Η ευθύνη ανήκει σε όλους, επιμερίζεται και σίγουρα δεν έχει σημασία ποιος φέρει τη μεγαλύτερη. Ας το ξεπεράσουμε και αυτό και ας εστιάσουμε στον αντίκτυπο, που δεν είναι άλλος από το να μένουν εκτεθειμένοι οι αγοραστές των συμβολαίων, αλλά και οι επαγγελματίες της αγοράς που τους τα πούλησαν και υποστήριξαν τη δράση της «Ασπίδας».

Εκτεθειμένο μένει και το κράτος, που αποδεικνύει την αδυναμία του να δώσει, έστω και εκ των υστέρων, μια μικρή «αχτίδα» ελπίδας στους εγκλωβισμένους της «Ασπίδας».

Η μεγαλύτερη όμως πληγή είναι αυτή που υπέστη η ασφαλιστική αγορά. Πληγή που δεν κλείνει και η πολλαπλασιαστική της επιρροή είναι, χωρίς αμφισβήτηση, πολύ μεγάλη. Πόσοι είναι αυτοί που εξαιτίας της «Ασπίδας» αποφεύγουν την ασφάλισή τους ή περιορίζουν τη σχέση τους με την αγορά στα απολύτως βασικά, δηλαδή στο ένα και μόνο συμβόλαιο αυτοκινήτου; Πόσοι είναι αυτοί που δεν μπορούν να πεισθούν, εξαιτίας της «Ασπίδας», να αγοράσουν κάποιο άλλο πρόγραμμα από κάποια άλλη εταιρεία; Πόσοι είναι αυτοί που έχουν ισοπεδώσει τις ασφαλιστικές εταιρείες, θεωρώντας ότι «όλες είναι ίδιες» και αμφισβητούν οτιδήποτε αφορά την ιδιωτική ασφάλιση;

Μετά από αυτές τις γρήγορες και άτακτες σκέψεις, η συγκροτημένη προσέγγιση εστιάζεται σε μια απορία: μήπως η υπόθεση της «Ασπίδας» αφορά λιγότερο τους ασφαλισμένους και τους συνεργάτες της εταιρείας και πολύ περισσότερο, σε μεγάλο βαθμό, τις υπόλοιπες ασφαλιστικές εταιρείες που αγωνίζονται να αναπτυχθούν μέσα από δύσκολες συνθήκες; Μήπως το «λιθαράκι» της ήταν το «βαρίδι» που κρατάει σε ένα τέλμα ετών την ελληνική ασφαλιστική αγορά; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς;