Η ασύγκριτη αγωνία του Έλληνα

Και όμως η Ελλάδα, δεν κοιμάται. Αντίθετα αγωνιά για το μέλλον της, για την επόμενη ημέρα, για την προοπτική που διανοίγεται και η οποία σχετίζεται με την δομή του ελληνικού κράτους. Αυτή τη δομή που έπρεπε να είχε δημιουργηθεί, αλλά τελικώς δεν δημιουργήθηκε, και που τώρα είναι αδήριτη ανάγκη με εσπευσμένες διαδικασίες να φτιαχτεί.

Και η άποψη αυτή –περί αγωνίας του Έλληνα – δεν προέρχεται από μία κατηγορία πολιτών αλλά από πολλές. Για παράδειγμα αγωνιούν οι επιχειρηματίες που δε βρίσκουν διέξοδο στις δουλειές τους. Αγωνιούν οι νέοι που δεν διακρίνουν επαγγελματικό ορίζοντα και αδυνατούν να ονειρευτούν. Αγωνιούν οι συνταξιούχοι που δε γνωρίζουν αν τα κρατικά ταμεία έχουν διαθέσιμα για να δώσουν συντάξεις. Αγωνιούν οι επαγγελματίες που δεν  διακρίνουν καριέρα μπροστά στην στασιμότητα της καθημερινότητας. Αγωνιούν οι γονείς για το μέλλον των παιδιών τους. Αγωνιούν τα νοικοκυριά για τα οικονομικά τους.

Βέβαια οι αγωνίες αυτές είναι ίδιες για όλο τον κόσμο, λένε, οι αδαείς και όσοι δεν έχουν σκεφτεί την ελληνική πραγματικότητα.
Και εδώ βρίσκεται η παγίδα και το μεγάλο λάθος: όχι δεν είναι ίδιες  και όποιος το υποστηρίζει είτε έχει πλάνη είτε δεν έχει σκεφτεί ότι «εδώ είναι Ελλάδα» και «έτσι είναι η Ελλάδα» όπως λένε κάποιοι που δηλώνουν απόλυτη αποδοχή και παραδίδονται άνευ όρων στα όσα –κακώς- συμβαίνουν και κακώς έχουν επικρατήσει. Στα όσα έχουν δημιουργήσει οι πολιτικοί των περασμένων δεκαετιών ως βασικοί συντελεστές της ελληνικής πραγματικότητας. Οι άλλες χώρες της ΕΕ στην οποία πασχίζουμε να μείνουμε και καλώς κάνουμε, δεν «προσφέρουν» την ίδια πικρή αγωνία στους πολίτες τους. Δηλαδή δεν υπάρχει χώρα της ΕΕ με τόσο υψηλό ποσοστό ιδιωτικής υγείας, ιδιωτικής παιδείας, παραπαιδείας, φοροδιαφυγής, μετακινήσεων με ιδιωτικό όχημα.

Αναρίθμητα παραδείγματα θλιβερής «πρωτιάς» μπορεί να αποκαλύψουν το μεγαλείο της ελληνικής ιδιαιτερότητας που συντηρήθηκε επί σειρά ετών. Το μεγαλείο του να πληρώνεις για τα πάντα λες και ζεις στην Μέκκα του καπιταλισμού, λες και έχεις πετροδόλαρα, λες και η ζωή είναι όλη ένα ταμείο. Οι Έλληνες πληρώνουν φόρους για να έχουν απολαβές από το κράτος σε υγεία, παιδεία, κοινωνική μέριμνα, προστασία, κ.λπ. χωρίς όμως ποτέ να τις έχουν λάβει και ξαναπληρώνουν για τα λάβουν από τον ιδιωτικό τομέα. Η αγωνία λοιπόν του έλληνα είναι ασύγκριτη των άλλων Ευρωπαίων που απολαμβάνουν παροχές –κοινωνικές, κρατικές- που εδώ έχουν μείνει μόνο στα λόγια. Ασύγκριτα μεγέθη…