Δένουν κόμπους που δεν γνωρίζουν να λύσουν

Τα καθυστερημένα ανακλαστικά είναι μια συνηθισμένη κατάσταση για αγορές όπως η ελληνική. Και είναι απόλυτα φυσικό όταν έχεις δικούς σου ρυθμούς, νόρμες, διαδικασίες, τακτικές που διαφέρουν από αυτές που ισχύουν στον άλλο κόσμο να έχεις και ιδιορρυθμίες όπως για παράδειγμα την βασανιστικά αργή αφομοίωση των εξελίξεων και την καθυστέρηση εναρμόνισης σε οτιδήποτε καινούργιο.

Και αυτές οι ιδιορρυθμίες -ή αλλιώς διαφορετικές ταχύτητες- που έχουμε σε πολλά πράγματα έναντι των ευρωπαίων εταίρων μας  είναι η βασική αιτία που:  πρώτον χάνουμε συχνά τον στόχο μας, δεύτερον δίνουμε λάθος εντύπωση σε όσους μας παρατηρούν και τρίτον αποτελούμε μοναδικό παράδειγμα υστέρησης σε πράγματα που για άλλες χώρες, άλλους λαούς, άλλες κυβερνήσεις είναι αυτονόητα.

Βασικά θέματα όπως η παιδεία, η υγεία, η ανάπτυξη του αποκεντρωμένου κράτους, η σωστή λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών, η προστασία του πολίτη, θα έπρεπε να είναι λυμένα. Επίσης λυμένα θα έπρεπε να είναι καθώς εξαντλήθηκε το χρονικό περιθώριο, και τα θέματα των επιχειρήσεων , της ανάπτυξης, της φορολόγησης και διάφορα άλλα όπου εμμονικά συνεχίζουν να απασχολούν τους ίδιους αρμοδίους που εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση της χώρας.

Και όμως όχι μόνο δεν είναι αλλά πολύ περισσότερο αποτελούν βάση ενός πολυετούς θεωρητικού προβληματισμού.
Η διεργασία αυτή ήταν καλή κάποτε. Σήμερα όμως δεν επιτρέπεται καθώς όλα είναι βιαστικά και δεν αφήνουν περιθώριο για πολλές ταχύτητες. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Διότι ως Ελλάδα καταγράφουμε όχι απλώς υστέρηση έναντι άλλων λαών αλλά για υπερ-καθυστέρηση. 

Βέβαια η υστέρηση αυτή, που έχει ολέθρια αποτελέσματα δεν είναι αποτέλεσμα –μόνο- των αργών ανακλαστικών. Είναι μια φιλοσοφία ζωής που δομήθηκε από ανθρώπους που διαχειρίστηκαν την εξουσία. 

Γι΄ αυτό και οι πολιτικοί που σήμερα προβληματίζονται και προτείνουν λύσεις για κάθετί  που θεωρείται πρόβλημα δεν πρέπει να ξεχνούν ότι είναι οι υπεύθυνοι τόσο για την δημιουργία του όσο και για την αδυναμία επίλυσής του. 
Πέρασαν δεκαετίες με τους ίδιους ανθρώπους να δένουν κόμπους τους οποίους δε γνωρίζουν να λύσουν.