Πολιτική αδυναμία και αναποτελεσματικότητα σε Επικουρικό και Ασπίς

Η αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων να δημιουργήσουν μηχανισμούς και υποδομές που θα συμβάλλουν στην καλυτέρευση της λειτουργίας του κράτους – και κατ’ επέκταση στη διευκόλυνση της ζωής των πολιτών – είναι γνωστή. Οι μεγάλες ελλείψεις που υπάρχουν είναι πλέον διαπιστωμένες, καθώς επιβεβαιώνονται μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντούν φυσικά και νομικά πρόσωπα ακόμα και στις πιο απλές εκφάνσεις της καθημερινότητας.

Η αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων, που στην πράξη μεταφράζεται ως πολιτική αποτυχία, έχει γίνει εμφανής σε δύο περιπτώσεις στην ασφαλιστική αγορά. Η μία αφορά το θέμα της «Ασπίς», εξαιτίας της οποίας οι ασφαλιστικές εταιρείες υπέστησαν πλήγμα όσον αφορά την αξιοπιστία τους, με αρνητικές συνέπειες στην πρόοδο των εργασιών τους. Παράλληλα δε, χιλιάδες ασφαλισμένοι αφέθηκαν να αναζητούν τις αποζημιώσεις, εμπλεκόμενοι σε μια βασανιστική και ατέρμονη διαδικασία, εξαιτίας της συνεχούς αδράνειας από την πλευρά των αρμοδίων να δώσουν μια λύση.

Όπως και να το δει κανείς, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό το πώς η πολιτεία αφήνει στο έλεος των διαδικασιών τόσους πολίτες, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι ίδιοι οι μηχανισμοί του κράτους και, ειδικά στην περίπτωση της «Ασπίς», η άσκηση ελλειμματικής εποπτείας αποτέλεσαν τους βασικούς λόγους για τους οποίους αφέθηκε η ασφαλιστική εταιρεία να λειτουργεί χωρίς να μπορεί να παρέχει εγγυήσεις στους πελάτες της.

Οι αρμόδιοι, τώρα, αγνοώντας την ευθύνη τους και κάνοντας σαν να μην υπάρχει πρόβλημα, άφησαν τους Έλληνες πολίτες – πελάτες της «Ασπίς» σε ένα απόλυτο σκοτάδι, αποδεικνύοντας την αναλγησία του κράτους και της πολιτικής απέναντι σε αυτούς που βρίσκονται σε ανάγκη.

Η άλλη περίπτωση κατά την οποία το κράτος επιδεικνύει αδιαφορία, θίγοντας και πάλι την ασφαλιστική αγορά, αφορά στο Επικουρικό Κεφάλαιο των ασφαλιστικών εταιρειών, το οποίο βυθίζεται στα ελλείμματά τους, μην μπορώντας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν και πάλι εξαιτίας της ανύπαρκτης εποπτείας, με αποτέλεσμα να λειτουργούν ελεύθερα ασφαλιστικές εταιρείες που τελικά αποδείχθηκε ότι εξαπατούσαν τους πελάτες τους.

Και εδώ το κράτος είχε έτοιμη τη διάταξη όπου θα απάλλασσε το Επικουρικό από το αδιέξοδο, την οποία όμως απέσυρε την τελευταία στιγμή, αφήνοντας τα αδιέξοδα να εντείνονται. Ακόμη χειρότερα, σε αυτή την περίπτωση, το κράτος, παρά το γεγονός ότι υποσχέθηκε να θέσει σε δημόσιο διάλογο τη ρύθμιση, δεν φαίνεται να κινείται, αγνοώντας ότι το Επικουρικό δεν μπορεί να αποζημιώσει πλέον, καθώς οι υποχρεώσεις υπερσκέλισαν τα έσοδα και πλέον διευρύνεται η «μαύρη τρύπα».

Τελικά το συμπέρασμα που βγαίνει είναι και πάλι γνωστό: Η χώρα, οι πολίτες, οι επιχειρήσεις παραμένουν όμηροι της πολιτικής αδυναμίας και αναποτελεσματικότητας…