Στην καθημερινότητά μας, ένα μικρό λάθος μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο – όχι απαραίτητα για εμάς, αλλά για τον διπλανό μας. Ένα γλίστρημα στο πάτωμα, μια απροσεξία στο χώρο εργασίας, μια μικρή αμέλεια που προκαλεί ζημιά σε τρίτο. Το απρόβλεπτο δεν κάνει διακρίσεις· μπορεί να συμβεί στον καθένα, οποιαδήποτε στιγμή.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ασφάλιση Αστικής Ευθύνης δεν είναι πολυτέλεια ούτε «χαρτί» που βγαίνει τυπικά. Είναι το δίχτυ προστασίας που μας καλύπτει όταν το αναπάντεχο χτυπήσει την πόρτα. Είναι η σιωπηλή ασπίδα απέναντι σε απαιτήσεις που, χωρίς αυτήν, θα μπορούσαν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο ή μια οικογένεια σε οικονομικό αδιέξοδο.
Κι όμως, στην Ελλάδα η συγκεκριμένη κάλυψη παραμένει στο περιθώριο. Αντίθετα, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες θεωρείται σχεδόν αυτονόητη, ένα στοιχείο κοινωνικής υπευθυνότητας. Διότι δεν αφορά μόνο την προσωπική μας ασφάλεια, αλλά και τον σεβασμό απέναντι στους άλλους: αναγνωρίζουμε ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες και δεσμευόμαστε να τις αναλάβουμε, ακόμα κι όταν πρόκειται για ακούσια λάθη.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν «αξίζει» να επενδύσουμε στην Αστική Ευθύνη. Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο: μπορούμε να αντέξουμε το κόστος της απουσίας της;
