«Κυκλοφορούν ανάμεσά μας» και πολλές φορές αποτελούν ταμπού, καθώς δεν τα αποδεχόμαστε…
Από τον Παναγιώτη Χαλβατσιώτη
Επίκουρο καθηγητή Παθολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, πρόεδρο του ΔΣ του ΓΝΑ «Η Ελπίς»
Φανταστείτε τον οργανισμό μας σαν ένα απόρθητο φρούριο και το ανοσοποιητικό μας σύστημα σαν τους μάχιμους ατρόμητους φρουρούς του, που αντιμετωπίζουν τους επιτιθέμενους πολιορκητές, δηλαδή τους ιούς και τα μικρόβια. Αν οι αμυνόμενοι υπερασπιστές αποδιοργανωθούν και αποσυντονιστούν και αρχίσουν λανθασμένα να αντιμάχονται το «κάστρο», τότε ίσως και εσείς να αναπτύξετε ένα από τα εκατοντάδες αυτοάνοσα νοσήματα.
Η βαρύτητα των συμπτωμάτων τους ποικίλλει και εξαρτάται από το είδος του αυτοάνοσου νοσήματος, τα γονίδιά μας, τους περιβαλλοντικούς παράγοντες και την ύπαρξη άλλων υποκείμενων νοσημάτων. Τα πιο συχνά όμως συμπτώματα, που συνήθως είναι κοινά σε όλες τις προσβολές από αυτοάνοσα σύνδρομα, είναι η εύκολη κόπωση, η ζάλη, οι αρθραλγίες και τα οιδήματα των αρθρώσεων, οι δερματικές αλλοιώσεις και τα εξανθήματα, τα άτυπα κοιλιακά άλγη, το καταθλιπτικό σύνδρομο, ο υποτροπιάζων πυρετός και η λεμφαδενοπάθεια.
Τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχει ειδική διαγνωστική εξέταση, επομένως απαιτείται η συναξιολόγηση της κλινικής εικόνας, των εργαστηριακών ευρημάτων και ίσως της βιοψίας των ιστών.
Στα αυτοάνοσα νοσήματα, το ανοσοποιητικό σύστημα όταν χαρακτηρίζεται από υπερδραστηριότητα, οδηγεί σε καταστροφικές επιδράσεις σε κύτταρα του οργανισμού μας με την παραγωγή αυτοαντισωμάτων. Είναι άγνωστο το αίτιο που πυροδοτεί τις επιβαρυντικές αυτές δυσλειτουργίες του ανοσοποιητικού και όλες οι υπάρχουσες θεραπείες στοχεύουν στην απενεργοποίηση αυτών των μηχανισμών, όμως πολλές από αυτές συνοδεύονται από σημαντικές παρενέργειες. Οι ανοσοκατασταλτικές θεραπείες περιλαμβάνουν τα κορτικοστεροειδή, τα μη στεροειδή, αλλά και στοχευμένους παράγοντες έναντι του TNF και των ιντερλευκινών.
“Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο περιοδικό Pharma PLUS Link ΕΔΩ“
