29 Ιουλίου, συμπληρώνονται 97 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη το 1925. Του δημιουργού της μουσικής και ενεργού πολίτη, που φεύγοντας από τα εγκόσμια πλήρης ημερών πέρυσι, άφησε τη μορφή του πίσω ζωντανή στη μνήμη μας όσο ελάχιστοι Έλληνες.
Το ανεξίτηλο ίχνος του, πατριδοκεντρικό και ενωτικό πάνω απ’ όλα, αλλά και ζωογόνο μέσα από το σπουδαίο, παγκόσμιας αναγνώρισης μουσικό έργο του και κυρίως τα τραγούδια του που έφθασαν στα στόματα όλων με τα λόγια των ποιητών. Ίχνος, που τρέφει την ανάταση, το σθένος και την απαντοχή σε καιρούς δύσκολους, όπως οι σημερινοί.
Για ένα πρόσωπο – φάρο τέτοιας ακτινοβολίας, η ουσιαστική ημερομηνία μνημόνευσης είναι η γενέθλια. Αυτή του θανάτου δεν δηλώνει κάτι πέρα από το βιολογικό τέλος.
Ο οικουμενικός Μίκης, παρών και μπροστάρης σε κάθε στιγμή της σύγχρονης πορείας του Γένους και του Ελληνισμού με την ευγενική δύναμη της μουσικής και των τραγουδιών του, άλλοτε επικός – άλλοτε λυρικός ή δραματικός, είδε στη Μήδεια μια παράθεση με την Ελλάδα στις εθνικές τραγωδίες, ως θύμα των ξένων δυνάμεων της επιβουλής, των εχθρών της (συνέντευξη 2013 – «Διάλογοι στο Λυκόφως», εκδόσεις Ιανός).
Αυτή είναι η διάσταση της κινηματογραφικής όπερας του Αστέρη Κούτουλα (Recycling Medea – 2013) για το μπαλέτο του έργου «Μήδεια» που συνέθεσε o Μίκης και ερμηνεύει την τραγική πράξη της παιδοκτονίας, σε μια εποχή που η πατρίδα θα πρέπει να αγκαλιάσει και να ξαναπάρει δύναμη επιβίωσης πρωτίστως από τα παιδιά της. Αυτό είναι το ζητούμενο και σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε.
Για την ισχύ της μνήμης του Μίκη Θεοδωράκη λοιπόν, 29 Ιουλίου 2022, μοιράζομαι το βίντεο που τράβηξα σε πρόσφατη συναυλία της ορχήστρας «Μικροί Λιποτάκτες» της κόρης του Μαργαρίτας, με την εξαίρετη ερμηνεία του Παναγιώτη Πετράκη στην «Όμορφη Πόλη» (θεατράκι της Ρεματιάς Χαλανδρίου). Γιατί στο τέλος, αυτή η ομορφιά μένει για να μας εξημερώνει:
Όμορφη πόλη, φωνές μουσικές / Απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές / Ο ήλιος χρυσίζει, χέρια σπαρμένα / Βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα…
